ورزش > همگانی  - مرتضی بغدادی:
برخلاف تصور خیلی‌ها، ژاپنی‌ها بین این دو ورزش پرطرفدار بیسبال را انتخاب می‌کنند؛ پس خیلی تعجب ندارد که «یو درویش» بین مردم این کشور محبوبیت بیشتری از ناکاتا و ناکامورا داشته باشد.

بیسبال یا فوتبال؟ برخلاف تصور خیلی‌ها، ژاپنی‌ها بین این دو ورزش پرطرفدار بیسبال را انتخاب می‌کنند؛ پس خیلی تعجب ندارد که «یو درویش» بین مردم این کشور محبوبیت بیشتری از ناکاتا و ناکامورا داشته باشد.

چراکه بیسبال محبوب‌ترین ورزش در میان ژاپنی‌هاست و روزی نیست که تلویزیون این کشور، مسابقات بیسبال پخش نکند یا دست‌کم گزارش‌های مفصلی از نتایج مسابقات داخلی یا حتی لیگ‌ بیسبال آمریکا در برنامه‌هایش نداشته باشد.

درست به همین دلیل، ورزشکاران بیسبال گران‌ترین ورزشکاران ژاپنی هستند و چنان قراردادهای سنگینی با باشگاه‌های داخلی یا باشگاه‌های آمریکایی می‌بندند که فوتبالیست‌های طراز اول این کشور را هم انگشت به دهان گذاشته‌اند.

یو درویش یکی از این بیسبالیست‌هاست که برای بیسبال‌دوستان ژاپنی و غیرژاپنی نامی آشناست. جوانی 26 ساله که خبر قرارداد 60 میلیون دلاری او با باشگاه آمریکایی تگزاس رنجرز این روزها حسابی خبرساز شده است؛ چراکه این رقم، گران‌ترین قیمتی است که یک باشگاه آمریکایی برای یک بازیکن ژاپنی تا به حال پرداخت کرده است.

این بیسبالیست مشهور، همیشه در پست پرتاب‌گر بازی می‌کند و با قد یک متر و نود و شش سانتی‌متری‌اش یک سر و گردن بلند‌تر از هم‌تیمی‌هایش است، همین طور به خاطر ژن ورزشکاری که از پدر به ارث برده، امروز به عنوان یکی از موفق‌ترین بیسبالیست‌های دنیا هم شناخته می‌شود. همانطور که تا به حال حدس زده‌اید، یو درویش از پدری ایرانی و مادری ژاپنی متولد شده و نام کاملش «فرید درویش‌صفت» است اما در ژاپن همه او را با نام یو درویش می‌شناسند.

پدرش فرزاد درویش‌صفت در جوانی بازیکن فوتبال بوده و در سن 17 سالگی برای تحصیل از ایران راهی آمریکا شده و در آنجا با همسرش یعنی مادر یو آشنا شده است. نتیجه این آشنایی و ازدواج آنها، سفر به ژاپن و درنهایت سکونت در این کشور آسیایی است.

البته فرزاد درویش‌صفت می‌گوید که قصد داشته دوباره برای ادامه‌ تحصیل به آمریکا برگردد اما از آنجا که شیفته‌ فرهنگ ژاپن و نقاط مشترک زیاد آن با فرهنگ ایران شده بود در این کشور ماندگار شد. او درحال حاضر علاوه بر اداره «گالری درویش» که ارائه‌ کننده‌ صنایع دستی ایران است و در شهر اوساکا قرار دارد، مشاور فدراسیون بیسبال ایران هم است.

تولد یک پدیده

یو از هشت سالگی ورزش را آغاز کرد و ابتدا به زمین ‌هاکی روی یخ پا گذاشت اما به خاطر سخت بودن تمرینات ‌هاکی آن را رها کرد و تصمیم گرفت بیسبال را به طور جدی دنبال ‌کند و نکته عجیب اینجا بود که او بعد از گذشت چند سال در این ورزش چنان استعدادی از خودش نشان داد که پیشنهادات خوبی از بیش از 50 دبیرستان ژاپنی برای بازی در تیم‌های‌شان دریافت کرد و این آغاز موفقیت‌های خبرساز این بازیکن ایرانی‌الاصل بود.

اولین قرارداد یو درویش در سال 2004 با تیم «نیپّونهام» منعقد شد؛ پدر او نظارت بر این قرارداد را به عهده داشت و به این ترتیب یو در سن 18 سالگی قراردادی 100 میلیون ینی (سالانه 15 میلیون ین) را امضا کرد که یک سال بعد این مبلغ دوبرابر ‌شد.

از این به بعد بود که مبلغ قرارداد‌های یو درویش به شدت سیر صعودی به خود گرفت؛ طوری که در سن 24 سالگی یعنی تنها شش سال بعد از حضور حرفه‌ای او در این ورزش، او قرارداد سالانه‌ای به مبلغ 500 میلیون ین امضا کرد و رکوردِ جوان‌ترین بازیکن بیسبال را که تا آن زمان موفق شده بود چنین قرارداد سنگینی ببندد شکست؛ رکورد قبلی در دست بیسبالیستی به نام ایچی‌رو بود که در سن 25 سالگی توانسته بود قراردادی به همین مبلغ ببندد. البته پست ایچی‌رو با پست درویش فرق دارد؛ او توپ‌زن است و درویش پرتاب‌گر.)

رقم جنجالی

به هرحال تکنیک بالای یو درویش هنگام پرتاب توپ و سرعت بالای توپ‌های او (k/h 156 بالاترین سرعت ثبت شده) توجه تیم‌های دسته‌ اول آمریکا را به سوی این بازیکن جلب کرد تا اینکه بالاخره تیم تگزاس رنجرز موفق شد او را با مبلغ 60 میلیون دلار برای مدت شش سال در اختیار بگیرد.

برای یک بازیکن ژاپنی حضور در لیگ بیسبال آمریکا نمی‌تواند بدون تشویش و نگرانی باشد اما یو درویش وقتی خبرنگاران از او پرسیدند که آیا دلهره و نگرانی‌ای به خاطر بازی در لیگ آمریکا دارد یا نه، پاسخ داد که اصلا احساس اضطراب و تشویش ندارد.

با این پاسخ سرراست و محکم شکی نیست که او خود را در قد و قامت بهترین بیسبالیست‌های آمریکایی دیده است. به هر حال بیسبال ژاپن از بیسبال کشورهایی مثل آمریکا و کوبا چیزی کم ندارد. گفتنی است که کتابی نیز درباره تکنیک‌های منحصربه‌فرد یو درویش در پرتاب توپ چاپ شده است. درباره او در هفته​های آینده گزارش کاملی کار می​کنیم.

همشهری سرنخ