جام جم آنلاین: در شکست‌ها این حرف را بارها به زبان می‌آوریم که آسمان به زمین نرسیده است، زندگی ادامه داشته و فرصت جبران وجود دارد. در موفقیت‌ها هم سر به آسمان غرور می‌ساییم و هریک به سهم خود نقش خود را در موفقیت به دست آمده پر رنگ جلوه می‌دهیم اما طبیعت ورزش به‌گونه‌ای است که هر گونه افراط و تفریط در آن - چه در زمان شکست و چه در زمان پیروزی- نتیجه منفی در بر دارد و باید راه میانه را در پیش گرفت؛ از شکست درس بگیریم و از موفقیت در جهت بهترشدن بهره‌ بگیریم.

حکایت امروز کاراته ایران همین است، تیمی که با شایستگی کامل در جهانی پاریس درخشید و ضمن کسب سه مدال ارزشمند و قرار گرفتن در رده پنجم رقابت‌های جهانی چنان حلاوتی را برای اهالی این ورزش رقم زده است که بیم آن می‌رود نکند ورزشی که چنین ظرفیت بالایی برای درخشش در سطح جهان دارد در باد موفقیت بخوابد یا حداقل به سطح موجود اکتفا کند.

آنچه این روزها نباید مد نظر اهالی این ورزش و مسوولان فدراسیون باشد، مزه‌کردن موفقیت در جهانی پاریس است، چون این رقابت‌ها به پایان رسیده و در یک چشم به‌هم‌زدن رویدادهای معتبر بعدی از راه می‌رسد.

در نتیجه همه باید به هوش باشند و برای تداوم این موفقیت کمر‌همت ببندند، چون این رویکرد از نان شب هم برای کاراته واجب‌تر است. توجه به برخی نکات در این راه خالی از لطف نخواهد بود:

1‌ـ همان‌طور که پیشتر این نکته را یادآور شدیم، استارت موفقیت کاراته در رقابت‌های جهانی جایی زده شد که فدراسیون با رویکرد ملی و فارغ از نگاه‌های سلیقه‌ای بیشتر اهالی این ورزش را یکدل و همراه کرد تا همه در جهت موفقیت تیم ملی گام بردارند.

این رویکرد 180 درجه با سال‌های قبل متفاوت بود جایی که روند آزاردهنده یارکشی و چوب لای چرخ گذاشتن بدجوری پایه‌های این ورزش مدال‌آور را لرزانده بود، اما خوشبختانه حلاوت یکدلی و به حداقل رسیدن حاشیه‌های کاراته با درخشش تیم ملی در پاریس دوچندان شد تا اندک کسانی که به هر دلیل با این قافله همراه نشده بودند، درس خوبی بگیرند.

کیست که از موفقیت تیم ملی کشورش شادمان، مسرور و مغرور نشود!؟ چون سکه موفقیت بین‌المللی در عالم ورزش در وهله اول به نام یک کشور ثبت می‌شود ، نه فرد خاصی.

پس کاراته در مسیر حیات دوباره خود و برای حفظ و ارتقای جایگاه فعلی‌اش پیش از هر برنامه‌ای نباید ریسمان یکدلی خود را رها کند!

2 ـ شایسته‌سالاری و گزینش بهترین‌ها نکته‌ای بود که کادر فنی تیم ملی با شهامت پشت آن ایستاد و جوانانی کم ادعا و بعضا پشت خط مانده را به جنگ حریفان باتجربه خارجی فرستاد. اهمیت این موضوع چنان بود که یک لحظه تصور کردنش هم سخت است، اگر این جوانان نتیجه لازم را نمی‌گرفتند، چه بر سر کادرفنی می‌آمد؟ اما به هر ترتیب حالا که میدان دادن به جوانان و در واقع شایسته‌سالاری در تیم ملی در بالاترین سطح رقابت‌های دنیا موفقیت‌آمیز بوده است، ضروری به نظر می‌رسد این عامل موفقیت و این رویکرد نیز تداوم یابد، چرا که لباس تیم ملی متعلق به بهترین‌هاست؛ بهترین‌هایی که از دل رقابت‌های انتخابی بیرون می‌آیند.

3 ـ کاراته ایران مثل اکثر کشورهای اروپایی چشم به حضور رسمی در بازی‌های المپیک دارد. در این رابطه چون قرار است سال آینده میلادی کمیته بین‌المللی المپیک از بین هشت رشته- (رشته‌هایی چون ووشو، کاراته، اسکیت، اسکی روی آب، بیسبال و...) - دو رشته را به بازی‌های المپیک 2020 اضافه کند، با توجه به تمهیدات فدراسیون جهانی کاراته و نظر مساعد ناظران کمیته بین‌المللی المپیک در این رقابت‌ها تا حدی شانس کاراته برای رسیدن به این رویای خود افزایش یافته است.

در چنین شرایطی طبیعی است ‌کاراته ایران هم از قافله عقب نماند و با شتاب بیشتری برای رسیدن به جایگاه مطلوب‌تر تلاش کند.

در این بین، نگاه جدی به پشتوانه‌سازی و تیم‌های نوجوانان و جوانان حیاتی است چرا که به طور طبیعی اعضای فعلی تیم با وجود جوانی در هشت سال آینده توان فعلی را نخواهند داشت و فدراسیون برای تداوم موفقیت خود نباید از تیم‌های نوجوانان و جوانان غافل شود و حتی اگر کاراته به بازی‌های المپیک راه نیابد از نگاه پشتوانه‌سازی خود متضرر نخواهیم شد و چه خوب است در سال‌های آینده چند امیر مهدی‌زاده و سعید احمدی - طلایی و نقره‌ای‌های پاریس- داشته باشیم.

4 ـ کاراته ایران به طور طبیعی در دوره آینده رقابت‌های جهانی که در آلمان برگزار می‌شود، شرایط سختی را پیش روی خود خواهد داشت، چرا که دیگر اعضای تیم فعلی برای حریفان شناخته‌شده هستند و آنالیز دقیقی روی آنها صورت خواهد گرفت. از طرفی پس از آن که تیم ملی ایران در جهانی 2006 فنلاند نتیجه درخشانی گرفت در دو دوره بعدی این‌رقابت‌ها یعنی در ژاپن و صربستان ناکام ماند، حال برای این که ثابت کند درخشش در جهانی پاریس جرقه نبوده، باید این مهم را مانند انگیزه مستحکمی برای حفظ و ارتقای جایگاه فعلی به کار گیرد.

5 ـ کاراته ایران که داعیه درخشش در سطح دنیا را دارد، نباید فریب مدال‌های آسیایی را بخورد و میدان‌های تدارکاتی می‌تواند نقش فوق‌العاده مهمی در ارتقای سطح فنی‌اش داشته باشد. در حالی که سالانه چند تورنمنت بین‌المللی مطرح در قاره اروپا ـ به عنوان قدرت اصلی و کنونی کاراته دنیا ـ برگزار می‌شود، نباید به خاطر ترس از شکست، چنین میدان‌های تدارکاتی ارزشمندی را براحتی از دست داد؛ رقابت‌هایی که در کشورهایی چون فرانسه، صربستان و ایتالیا برگزار می‌شود.

6 ـ جهانی پاریس درس دیگری هم برای کاراته ایران داشت. تیم ایران بازهم در بخش کاتا از دستیابی به مدال بازماند. بر خلاف اظهار نظر مسئولان که معتقدند کاتای ایران در این بخش ضعف فنی ندارد، 21 دوره برگزاری رقابت‌های جهانی و خالی ماندن دست ایران از کسب مدال در این بخش، خود گویای یکسری واقعیت‌های فنی است و تجدید نظر در این زمینه ضروری به نظر می‌رسد، برخی معتقدند باید به سمت جذب مربیان خارجی رفت. بررسی فنی این موضوع هم خالی از لطف نخواهد بود.

7 ـ بانوان محجبه بالاخره مجوز یافتند با رعایت حجاب اسلامی در تمامی رقابت‌های قاره‌ای و جهانی حاضر شوند. به طور طبیعی با توجه به ظرفیت مدال‌آوری در این بخش باید کاراته بانوان را هم با نگاهی جدی‌تر و متفاوت‌تر و با برنامه‌ریزی دقیق در جهت رشد و پیشرفت سوق داد.