بابک امیری رحیمی / خبرگزاری پارس فوتبال

در این شکی نیست که تقابل دایی و مایلی کهن در داخل و خارج از مستطیل سبز آنقدر آبستن حوادث و اتفاقات جنجالی  هست که دیگر برای رسانه ها و خبرگزاری های مختلف ورزشی جذابیتی برای پوشش نکات قابل توجه لیگ فوتبال کشور باقی نمی ماند .
مصاحبه جنجالی بعضی از مربیان لیگ هر روز در حالی در رسانه ها انتشار می یابد که فوتبال ملی ما از بیماری های زیادی رنج می برد، فوتبال ما و جامعه فوتبال ما در حالی که باید چراغ به دست بگیرد تا علت عدم رشد استعدادهای جدید در فوتبال کشور، تزریق کم بازیکنان جوان از تیم های امید به تیم های بزرگسال، عدم تزریق درس های تاکتیکی از جام جهانی به فوتبال باشگاهی و ملی، عدم مطرح شدن نام های جدید در روزگاری که فوتبال دنیا هر روز و هر روز شاهد پیشرفتی شگرف در ارائه فوتبالی نوین است، حال چراغ به دست می گیرد تا بود و نبود کولر یا بودن یا نبودن گاو یا حتی گاوداری در اردوی اتریش، علت اظهارات تعجب برانگیز آقای ترابیان در برنامه نود، خوردن یا نخوردن پاسپورت جنجالی آقای قطبی به ویزای کشور آفریقای جنوبی، رویت یا عدم رویت قطبی در آفریقای جنوبی را روشن کند و این در حالی است که فوتبال ملی ما به پرتگاهی سوق داده شده که به نظر می رسد اثراتش هم اینک همین ریزه شن هایی است که حرکت غلطک های فوتبال ملی ما را به این پرتگاه شتاب بخشیده است .
حال اگر اینها را کناری بگذاریم نمی توانیم از بحث داغ روز که همان بودن یا نبودن داروغه در فوتبال کشورمان به سادگی عبور کنیم، چرا که نمی شود بحث وجود داروغه در فوتبال کشور را مطرح نکنیم در حالی که لیگ کشور ما در سایه مربیانی پر ادا اداره می شود که به اندازه انگشتان دست تیم عوض می کنند اما به انگشتان دست بازیکن سازی ندارند و کار آنها در فوتبال این مملکت هیچ وقت کسادی ندارد که هیچ! بلکه در طول فصل رقم عوض کردن تیمهایشان به عدد سه هم می رسد و در واقع این نباشد آن یکی!
از کنار این هم گذر کنیم باز نمی توانیم بودن یا نبودن داروغه در فوتبال کشور را فراموش کنیم در حالی که لیگ برتر فوتبال کشورمان بر روی ساق های سی الی چهل فوتبالیستی می چرخد که هر سال چمدان به دست از این تیم به تیم دیگر می روند که حاصلش همین پیدا شدن داروغه در فوتبال کشور است اما دریغ از رابین هودی!!
فوتبال ایران در حالی این روزها دنبال داروغه است که فوتبال ملی ما چندین سال است که منتظر رابین هود خود نشسته است، وقتی رابین هود های فوتبال ما می شود پرچم زدن کامرانی فر، باید هم منتظر ماند و دید که مایلی کهن داروغه این جنگلی باشد که  لااقل در تیمی کار می کند که میانگین سنی آن پایین است و وقتی از رابین هود صحبت می شود و از داروغه، حیفمان می آید از غلام پیروانی نام نبریم که هر سال در تیمی چون مقاومت سپاسی با جوانانی جویای نام خواب از چشمان همه می گرفت و اینجاست که وقتی به پشت سر می نگریم نه اثری از پیروانی است و نه اثری از تیمی چون مقاومت سپاسی شیراز...