مورای در راه پیشرفت اجباری
او یک عذر موجه و قوی برای استمرار ناکامی‌هایش در مسابقات بزرگ دارد و آن تبعات روبه‌رو شدنش با همین دو بازیکن تواناست، استدلال مورای (و به قول خود بریتانیایی‌ها ماری) این است که وقتی با این دو قهرمان بزرگ رو دررو می‌شوید، معمولا محکوم به شکست‌هستیدو اگر باختید هیچ اتفاق غیرعادی و خوارکننده‌ای برای شما روی نداده و رویداد غیرمعمول این است که برنده این مسابقات باشید.
دست‌های کوتاه
اضافه بر این مورای می‌خواهد حتما ناظران و دوستداران تنیس را از احساس ترحم نسبت به خود بابت ناکامی‌های مکررش در برابر این دو رقیب بزرگ باز دارد و بگوید که غصه او را نخورند و دل به حال وی نسوزانند. از حق هم نباید گذشت که مورای تا به حال چند بار نادال و فدرر را در مسابقاتی عمده شکست داده و قهرمان هم شده، اما این سناریوها هرگز در 4 تورنمنت بزرگ اصلی یا مسترز تکرار نشده و بالاترین حاصل کارش در این رقابت‌ها 2 نایب‌قهرمانی یکی در اوپن استرالیا 2008 و دیگری در یو. اس. اوپن 2010 بوده است. مورای در این مسابقات اگر هم یکی از 2 تنیس‌باز فوق را برده باشد، در ادامه راه و مثلا در فینال به نفر دیگرشان باخته و دستش از جام قهرمانی کوتاه مانده است.
مورای لااقل بابت شکست اخیرش در برابر نادال در نیمه نهایی مسترز هیچ افسوسی ندارد، زیرا در مجموع 3 ست بیشتر از حریفش امتیاز جمع کرد. بنابراین او نیز فردای آن روز مانند میلیون‌ها بیننده در سطح جهان شاهد فینالی تکراری بین مردان شماره یک و دو تنیس جهان بود که فدرر آن را فتح کرد و برای پنجمین بار قهرمان جنگ اساتید تنیس در ماه پایانی سال (میلادی) شد.
مورای روزها بعد از واگذاری آن مسابقه نزدیک به نادال می‌گوید: «وقایعی از این دست که باعث شده به تنیس ادامه بدهم و شاید مسابقه با نادال بهترین راه برای به پایان رساندن امسال (2010) بوده باشد. با این حال من همچنان محکوم به بالا بردن سطح کارم هستم، زیرا با دو بازیکن برتر زمان رقابت می‌کنم و اگر واقعا خواستار فتح این رقابت‌های بزرگ هستم، باید این راه صعودی را طی کنم و هر چیزی جز آن مرا به اهدافم نخواهد رساند.»
مورای در سال رو به اتمام (میلادی) در گرند اسلم ویمبلدون نیز یک بازی نزدیک با نادال داشت و آنجا هم با فاصله کمی مغلوب شد که این امر نشان می‌داد تنیس‌باز اسپانیایی مهارت ویژه‌ای در کسب امتیازات لازم در لحظات سخت و سرنوشت‌ساز دارد و درست به موقع بازی‌اش را ارتقا می‌بخشد. حتی در اوپن استرالیای 2010 که مورای سرانجام در یک‌چهارم نهایی از سد نادال عبور و وی را ناکام کرد. در فینال به فدرر 29 ساله که دریایی از تجربه است باخت و این تکرار شکست او در برابر همین رقیب در دیدار نهایی یو.اس.اوپن 2008 بود که در 3 ست متوالی شکل گرفت.
از 1936 به این سو
این به واقع فقط مورای نیست که این صبر طولانی و رنج توام با آن را برای فتح گرنداسلم‌ها بر خود هموار ساخته است، زیرا جامعه تنیس بریتانیا همسو با مورای و به واقع بسیار پیش از او برای فتح اولین گرنداسلم خود طی 74 سال اخیر صبر کرده و نزدیک به 3 ربع یک قرن در هیچ یک از گرنداسلم‌های چهارگانه در قسمت انفرادی مردان قهرمان نشده است. آخرین بار که یک تنیسور مرد بریتانیایی در گرنداسلم‌ها قهرمان شد به سال 1936 مربوط می‌شود که فرد پری در ویمبلدون سرفراز شد. درست است که ویرجینیاوید در سال 1977 در قسمت انفرادی زنان در ویمبلدون به قهرمانی رسید، اما مردان بریتانیا نتوانسته‌اند این طلسم طولانی را بشکنند و 74 سال است که در حسرت آن زندگی می‌کند.
کفه ترازو
با این وجود نادال بر این باور است که مورای دیر یا زود این نوار طولانی ناکامی را قطع خواهد کرد و نیازی نیست که مردم بریتانیا نگران وضعیت کنونی باشند و بابت آن مورای را تحت فشار روحی قرار دهند و با چنین فشاری کارایی او را گم کنند. خود مورای مدعی است که خواسته مردم بریتانیا برای این که او این طلسم نزدیک به 75 سال را بشکند، وی را دچار استرس ننموده و کارایی او را کم نکرده است. تنیسور راست‌دست بریتانیایی می‌گوید: «حتی اگر این فشار وجود داشته باشد، این حسن را دارد در مسابقاتی که در خاک بریتانیا با حریفانم دارم، تماشاگران از من با وسعت حمایت می‌کنند و همین مساله بارها کفه ترازو را به نفع من سنگین کرده است. تشویق آنان برای من بسیار مهم و باارزش است».
نادال نیز می‌گوید: «پیشرفت مورای همچنان ادامه دارد و هر روز قدمی دیگر به سمت جلو و به سوی اهدافش می‌آید. او اکثر قریب به اتفاق مهارت‌ها و تکنیک‌های موجود در این ورزش را در مشت خود و در چنته دارد و با این که در منطقه پشتی زمین قوی عمل می‌کند، در رفتن به سمت جلوی تور و زدن ضربات والی منجر به امتیاز در آن منطقه نیز مهارت دارد. برای شکست دادن چنین رقیبی باید همه سلاح‌های خود را به خدمت گیرید و راه‌حل‌ها و تاکتیک‌هایی را برای تقابل با او داشته باشید و در بهترین روز و در برترین فرم خود به سر ببرید. با این که اندی تا به حال گرنداسلمی را نبرده، اما چیزی از افراد صاحب عناوین نخست این مسابقات کم ندارد. او تنیسور بسیار توانایی است.»
تا او هست
آیا نادال آنقدر نزول خواهد کرد که راه قهرمانی مورای در گرنداسلم‌ها هموارتر شود؟ اگر هم این نزول واقعا در کار باشد، تنیسور 24 ساله اسپانیایی اصلا آن را در بازی‌اش بروز نمی‌دهد. مورای در طلیعه زمستان 2011 ترجیح می‌دهد از نقاط قوت نادال که بسیار بیشتر از نقاط ضعف اوست بگوید و همچون خود او از حریفش تعریف کند. وی اظهار می‌دارد: «من همیشه از بازی در برابر نادال لذت برده‌ام. نمی‌دانم در گذشته چند نفر از او بهتر بازی کرده و از وی فراتر رفته‌اند اما فکر نمی‌کنم به لحاظ فنی خیلی‌ها او را پشت سر گذاشته باشند. من فقط این را می‌دانم که همیشه در بازی با او به سطوح بالاتری رسیده و چیزهای تازه‌ای را آموخته‌‌ام. تا او هست، من نیز الزاما و اجبارا پیشرفت خواهم کرد. این از محسنات تقابل با او و فدرر است، هر چند وجوه منفی آن نیز که فتح نکردن مسابقات بزرگ به سبب قدرت بیشتر آنها است، همچنان برای من جریان داشته است.
روزنامه تایمز
مترجم: وصال روحانی
