آلونسو: گاهی تاکتیک‌ها جواب نمی‌دهند جوان‌ترین قهرمان تاریخ فرمول یک
با این حال وقتی فرناندو آلونسوی اسپانیایی با جبران عقب‌ماندگی بیش از 40 امتیازی‌اش در 5 تورنمنت آخر این فصل 19 تورنمنتی با 15 امتیاز برتری بر فتل آخرین مسابقه فصل را در ابوظبی شروع کرد، انتظار و توقع از راننده اسپانیایی در آستانه 29 سالگی این بود که کار را تمام و سومین عنوان قهرمانی‌اش را قطعی کند.
کافی بود عضو سابق تیم رنو و عضو کنونی تیم مشهور ایتالیایی فراری در گراندپری امارات چهارم می‌شد و در آن صورت حتی اگر فتل در آن جا به رتبه اول می‌رسید ـ که رسید ـ آلونسو به لطف اندوخته امتیازات قبلی‌اش برتری خود را حفظ می‌کرد. اما با این که فتل وظیفه خود را انجام داد و در پیست ابوظبی اول شد، آلونسو فقط به رتبه هفتم رسید و این برای حفظ صدرنشینی او در جدول امتیازات مجموع فصل اکتفا نکرد و راننده پرنشاط آلمانی از او سبقت جست. فتل حالا با 23 سال سن عنوان جوان‌ترین قهرمان جهان در رشته اتومبیلرانی فرمول یک را نیز در اختیار گرفته و از رکوردهای موجود در این زمینه که آلونسو آن را در 2005 شکست و سپس لوئیس همیلتون راننده سیاهپوست و انگلیسی مک لارن در سال 2008 آن را باز هم بهتر کرد، فراتر رفته است.
نیازی نبود
شاید هم تقصیر را باید به مهندسان و طراحان مبارزاتی در تیم فراری نسبت داد زیرا به تصمیم آنها بود که اتومبیل آلونسو را در همان اوایل مسابقه متوقف کردند و بدون این‌که نیاز عاجلی به تعمیرات داشته باشد، به قصد تقویت بنیه و موتور و ترمیم لاستیک‌هایش در یکی از Pit stop ها متوقف کردند ولی با این‌که آنها مطمئن بودند که آلونسو در بازگشت به پیست حداقل به جایگاه چهارم مورد نظرش خواهد رسید، او نتوانست و حدود 40 دور را در پیست ابوظبی پشت سر نیکو رزبرگ آلمانی و همچنین ویتالی پتروف سپری کرد و تا پایان در رده هفتم باقی ماند.
رویدادی که باعث شد او فصل را با 4 امتیاز کمتر از فتل به پایان برساند و یک بار دیگر مثل سال 2008 به عنوان دومی جهان قناعت کند.
برای فتل به‌رغم گذشت هفته‌ها از آن واقعه، پیروزی در امارات که به ارمغان آورنده قهرمانی کل فصل بوده، غیرقابل باور می‌نماید.
برای او از همه عجیب تر این نکته بود که او در طول یک فصل طولانی و 8 ماهه فقط در پایان همان مسابقه آخر صدرنشین جدول شد ولی چون تورنمنت دیگری باقی نمانده بود که تعقیب‌کنندگان فتل بتوانند او را بگیرند و عقب‌افتادگی خود را جبران کنند، همان صدرنشینی بسیار دیرهنگام و در واپسین روز فصل هم برای قهرمان شدن راننده ژرمن کفایت کرد. خود او در طلیعه سال 2011 می‌گوید: واقعا سفر طولانی و عجیبی را از ابتدا تا پایان فصل پشت سر گذاشتیم و برای خود من استرس و فشار زیادی را دربر داشت و هیچ‌کس در آن احساس امنیت و اعتماد نمی‌کرد.
مشکلات فنی
شاید هم ردبول باید موفقیت بزرگ حاصله در ابوظبی را جبرانی بر ضایعات کوچک‌تری بینگارد که در طول فصل متحمل شده بود. این تیم در اکثر مسابقات تعیین خط و زمان‌سنجی‌ها اول می‌شد اما در جریان رقابت‌های اصلی نمی‌توانست نتیجه مورد نظر را بگیرد. و این از یک سو از اشتباهات فتل ناشی بود و از جانب دیگر از وجود برخی مشکلات در امکانات فنی اتومبیل‌های آنان که نشان می‌داد ردبول باید بر حرفه‌ای‌گری خود بیفزاید و برای فصول بعدی ماشین‌های پردوام‌تر و کم‌نقص‌تری را جور کند.
با این حال شادی‌های عظیم فتل و مدیران ردبول در هفته‌های اخیر بابت قهرمانی به دست آمده در امارات سبب شده آنها به مساله فوق چندان بها ندهند و فعلا به آن فکر نکنند. فتل در 10 دور آخر تورنمنت امارات به سبب قطع شدن ارتباطات رادیویی با ماشینش و عدم امکان گفت‌و‌گو با سران و مسوولان فنی تیمش که کنار خط پیست ایستاده بودند، نمی‌توانست راجع به شرایط و جایگاه رقبایش کسب اطلاع کند و در نتیجه نمی‌دانست آلونسو چه کرده است و می‌ترسید که او توانسته باشد در دوره‌های آخر خود را بالا بکشد و چهارم شود. با این اوصاف، وقتی خبر آوردند که چنین نشده و آلونسو در رده هفتم مانده است، جشن شادی فتل شروع شد. او در آن زمان فهمید که رزبرگ چهارم شده است و برخی مدیران ردبول که آلمانی هستند بلافاصله با در میان گرفتن فتل فریاد Wel tmeister را کشیدند که واژه آلمانی برای قهرمان جهان است.
در حالی که مهندسان و سایر اعضای کادر فنی ردبول یکدیگر را در آغوش گرفته بودند و به هم تبریک می‌گفتند، فتل با اشاره به آنها گفت: «واقعا پیروزی فوق‌العاده‌ای بود و خودم را موظف می‌دانم که بابت آن از همه همراهانم تشکر کنم.»
چاره‌ای نیست
آلونسو از نقطه مقابل، بسیار عصبانی و مظهر خشم آشکار و پنهان نشان می‌داد و در حالی که مشت‌های گره کرده‌اش را چند بار تکان داد، از کنار خبرنگاران و ناظران عبور کرد. او که در لحظه عبور از خط پایان با ماشین ویتالی پتروف روسی تصادف کوچکی کرد، گفت: «چاره‌ای نیست، باید سال بعد از نو تلاش کنم.»
رتبه سوم در جدول مجموع امتیازات فصل به وبر رسید که 14 امتیاز کمتر از هم‌تیمی‌اش فتل اندوخت تا ردبول واقعا بر مسابقات امسال سایه بیندازد و فراری، مک‌لارن و همچنین حاکمان پیکارهای تیمی یک دهه اخیر را ناکام کند. برای اولین بار در تاریخ حدود 60 ساله برگزاری مسابقات اتومبیلرانی فرمول یک، موقعی که تورنمنت پایانی فصل در امارات برپا می‌شد 4 راننده صاحب شانس تصاحب عنوان جهانی براساس اتفاقات و نتایج این تورنمنت بودند و حادترین رقابت دوران معاصر جریان داشت. در نهایت لوئیس همیلتون دیگر بخت‌دار قهرمانی که عضو مک‌لارن و قهرمان 2 سال پیش جهان است با 16 امتیاز کمتر از فتل به رتبه چهارم رسید.
فتل می‌گوید: «ما امسال رقابت بسیار حاد و نزدیکی ر ا در پیکارهای فرمول یک شاهد بوده‌ایم و آن قدر صدرنشینی دست به دست و پیشاهنگ مسابقات عوض شد که شک دارم بتوانم تعداد دقیق آن را مشخص کنم. بعد از نمایش بد فراری در نیم‌فصل اول هیچ‌کس شانسی برای این تیم قائل نبود اما در نیم‌فصل دوم شاهد بیداری خیره‌کننده فراری و به واقع اوجگیری آلونسو بودیم. فکر کنم بتوان راجع به تغییر وضعیت‌ها در طول این فصل چندین و چند کتاب نوشت و ما رانندگان نیز می‌توانیم درباره شانس‌ها و امکاناتی که در طول فصل از دست دادیم یا نصیب‌مان شد، قصه‌ها بنویسیم.»
اضطراب اضافی
شانس‌های فتل در تورنمنت هفدهم فصل به حداقل رسید و آن زمانی بود که او در گراندپری کره جنوبی در پیست سئونگنام دچار ازکار افتادن موتور اتومبیلش شد و به ناچار میدان را ترک گفت بدون این‌که حتی یک امتیاز بگیرد و آلونسو با فتح آن تورنمنت خودش را 25 امتیاز از فتل پیش دید. با این که 2 تورنمنت پایانی فصل مجموعا 50 پوئن را در بر داشتند، اما همه در تیم ردبول هم پذیرفته بودند که جبران آن فاصله کار سختی خواهد بود. فتل چند ماه بعد از آن واقعه و در حالی که به جبران نائل آمده و قهرمان جهان شده است، می‌گوید: «فهمیدم هرگونه شتاب و اضطراب اضافی کلک من را خواهد کند. در این شکی نیست که نمی‌توان گذشته را عوض کرد اما می‌توان در آینده کارهایی را انجام داد که ضررهای گذشته جبران شود.»
کاری که فتل در 2 تورنمنت پایانی فصل انجام داد، همین مساله بود. یک اشتباه برنامه‌ریزان و طراحان استراتژی‌های مبارزاتی فراری این بود که به فتل بی‌اعتنا ماندند زیرا تصور آنها این بود که آلونسو در امارات حداقل چهارم خواهد شد و در آن صورت اول شدن راننده آلمانی هم باعث لغو قهرمانی آلونسو نمی‌شد. آنها نگاه خود را بیشتر معطوف به مارک وبر کرده بودند که فقط با 8 امتیاز عقب‌افتادگی به آلونسو مسابقه نهایی فصل را شروع کرد و به تبع آن بخت بیشتری برای رسیدن به راننده مسلط اسپانیایی داشت.
تنها راه
سیاست‌های مربیان فراری که لاجرم توسط آلونسو پیاده شد همان طور که وقایع بعدی نشان داد، بیش از حد محافظه‌کارانه بود و زمانی که سیاست‌های فراری متمرکز بر متوقف کردن وبر شد، جنسن باتون قهرمان سال پیش جهان از انگلیس از همان دور اول از آلونسو جلو افتاد و همان‌طور که قبلا گفتیم سیاست رویکرد زودهنگام آلونسو به Pit stop به قصد ترمیم و تقویت اتوموبیلش باعث شد رزبرگ و پتروف هم از آلونسو پیش بیفتند. آلونسو به عنوان حرف آخر می‌گوید: «به هر حال این ورزش و تاکتیک‌های آن است و گاهی جواب می‌دهد و زمانی هم خیر. متاسفانه این بار حالت دوم برای ما اتفاق افتاد.»
S.I.com
مترجم: وصال روحانی
