خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: هفته پیش بعد از مدت ها مصدومیت به قصد کسب مدال جهانی رشته خود، با هزینه شخصی و با همراهی آکادمی خصوصی رشته جوجیتسوکای راهی گرجستان شد؛ اما سرنوشت ویژه ای برای رقابت های او رقم خورده بود، سرنوشتی که مبارزه متفاوتی را برای جهانیان به تصویر کشید. «خدیجه رضایی» بانوی جوجیتسوکای ایرانی و صاحب مدال های رنگارنگ قهرمانی در زمان بازگشت به میادین، درست در لحظه اوج انگیزه و اشتیاق برای جنگیدن و پیروز شدن، تصمیمی گرفت که دست کمی از یک «فایت» نداشت. برای شنیدن ناگفته های این جوان ورزشکار با او به گفتگو نشستیم:
کمی از جوجیتسوکای بگویید خانم رضایی؛ شاید هنوز هم این رشته برای برخی ناشناخته باشد…
رشته «جوجیتسوکای» سال هاست که ایجاد شده و اکنون برای تمام دنیا آشناست. این رشته به عنوان یک دفاع شخصی پیشرفته به صورت کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد. شباهت هایی با سه رشته ورزشی شامل کاراته، جودو و دفاع شخصی دارد و در پوزیشن های مختلفی اجرا می شود، مثل کاراته که در چند فرم برگزار می شود و دسته بندی مسابقات آن هم بر همین اساس است.
به عنوان کسی که رشته های مختلفی مثل «کیک بوکسینگ» و «ووشو» کار کرده ام، جوجیتسوکای واقعاً رشته ای زیبا و دوست داشتنی است.
رشته سختی را انتخاب نکرده اید؟ در شرایطی که تقریباً رشته نوینی است حمایتی هم شامل حالتان شده است؟
حمایت ها از این رشته بسیار کم است؛ علی الخصوص برای بانوان! وقتی می خواهیم در مسابقات شرکت کنیم پروسه خیلی سختی را می گذرانیم؛ با شرایط خیلی سخت و با آسیب هایی که دارد دست و پنجه نرم می کنیم و اینها را به جان می خریم؛ با عشق تمرین می کنیم، مصدوم می شویم، دوره درمان طی می کنیم و باز هم این رشته را ادامه می دهیم تا در دنیا خود را مطرح کنیم.
این رشته هزینه های زیادی هم دارد که حالا به دلیل افزایش قیمت ارز و دلار هزینه های بسیار سنگینی بر ما تحمیل کرده ولی با همه اینها، دوست داشتن و عشق به این رشته باعث شده که این مسیر را ادامه بدهیم و سختی ها و برخی مسائل را نادیده بگیریم.
خواسته من و همه فعالان این رشته این است که از دخترهای ما حمایت شود، دخترهای ما واقعاً دیده نمی شوند! در صورتی که خیلی پرتلاش، خیلی قوی و خیلی توانمند هستند، درست همانطور که باید باشند. جای حمایت و قدردانی از بچه ها واقعاً خالی است؛ اگر این شرایط بهتر شود مطمئناً ما نیز با حال خیلی بهتری مسیر را ادامه می دهیم و با روی بازتر و آرامش خاطر وارد عرصه ها می شویم.
نه از خودم؛ بلکه می خواهم از رشته من حمایت شود! رشته هایی که ورزشکاران زیادی در آن تلاش و تمرین می کنند نیاز به حمایت دارند. جوجیتسوکای رشته ای است که می توان از آن به عنوان یک رشته کامل رزمی نام برد و قطعاً ارزش این حمایت را دارد.
از مسیری که خودتان بگویید؛ شما با چه سختی هایی مواجه بودید؟
کسی مثل من که آسیب جدی دیده بود، مرتب جلسات فیزیوتراپی داشت، سر تمرین آموزش می دید، برای هر جلسه تمرین از قم به تهران می رفت و با سختی های عجیبی این مسیر را پیموده بود، خیلی سخت تر و عجیب تر بود وقتی به مسابقه رفت و دیدی که جدول رقابت هایش این طور چیده شده است! رقابت با نماینده رژیم صهیونیستی...
این شرایط برای ورزشکاری که برای قهرمانی آمده بود و همه وقت و انرژی و توان خود را برای این مسابقات گذاشته بود اصلاً مطلوب و راحتی نیست.
یعنی بعد از مصدومیت جدی آمادگی جسمی خود را برگردانید و برای مسابقه بین المللی در رنکینگ جهانی آماده شدید و ناگهان یک حریف اسرائیلی در جدول ظاهر شد! چگونه این تصمیم را گرفتید؟
بله؛ وقتی با جدول رو به رو شدیم شوکه شدم اما به هر حال ورزشکاران و قهرمانان منش هایی دارند که ما هم به آنها تکیه داریم؛ البته نمی گویم که قهرمانم ولی بالاخره هر کسی منش هایی را از بزرگترهایش از مربی هایش می بیند و الگوبرداری ها می کند.
گاهی ممکن است در الگوبرداری از منش ها لازم باشد شرایط را درک کنیم، بالاخره کمی ها و کاستی ها وجود دارند که در مورد آنها صحبت کردیم؛ اما شرایط آنجا متفاوت بود! شرایطی بود که باید تصمیم می گرفتم!
در جایگاه و وضعیتی بودم که حرف ظلم ظالم بود؛ حرف مردم مظلوم فلسطین و تصاحب و اشغال کشورشان! حرف ظلم و ستم به آنها بود. نمی توانستم اینها را بپذیرم! من آدمی هستم که مهم است در حق کسی ظلم نشود… این شد که از ته دل انصراف دادم!
به خودم می گفتم: «عیبی ندارد خدیجه! درست است که سختی کشیدی، حالت بد است ولی…» حالا هم که اینها را می گویم از یک جهت هایی احساس خشم می کنم! به هرحال این فرصتی است که هر سال یک بار تکرار می شود و من واقعاً دو سال بود که خیلی فشرده برای آن تلاش کرده بودم. دو سال هم قبل از این بازه زمانی تمرین می کردم اما فشرده نبود.
چیزی حدود چهار سال از عمرم، سنم، وجودم و بهترین لحظه های زندگی ام را گذاشته بودم برای این مسابقات تا مدال بگیرم تا خانواده ام را خوشحال کنم، خودم لذت ببرم و افتخاری کسب کرده باشم؛ اما خب وقتی این اتفاق افتاد گفتم: «عیب ندارد، مدال نداشته باش! ایرادی ندارد که! ولی می توانی حداقل به مردم فلسطین بگویی که من حواسم به شما بود، درک تان می کنم و در چنین شرایطی از شما حمایت می کنم؛ به نوبه خودم به عنوان یک فرد کوچک جامعه ورزشی می توانم از حق و حقوق خودم بگذرم و از شما دفاع کنم، می توانم از لذت و حسی که چندین سال برایش وقت گذاشتم بگذرم و از شما حمایت کنم!»
احتمالاً در مورد قدرت لابی های صهیونیستی شنیده اید و می دانید که تلاش می کنند برای آینده ورزشی ورزشکارانی مثل شما مشکل ایجاد کنند همان طور که برای بسیاری از ورزشکاران غیر ایرانی که آنها به رسمیت نشناختند مشکل ایجاد کردند. حالا شما به قول خودتان وارد یک فایت با آنها شده اید و ضربه سختی را وارد کرده اید. این موضوع را جدی می گیرید؟
این موارد وجود دارد. آنها حساسیت زیادی روی کشور ما دارند چون با رویکرد ملت ما نسبت به خودشان آشنا هستند. گاهی فشار می آورند که دلیل انصراف را بدانند و خودشان آن را توجیه کنند؛ این مسئله بسیار آزار دهنده است؛ اما در هر صورت می دانند که آنها را به رسمیت نمی شناسیم! من به عنوان یک ورزشکار امثال اسرائیل را به رسمیت نمی شناسم و با یک تصمیم قلبی، قبل از اینکه وارد زمین بشوم اعلام کردم که از رقابت انصراف می دهم.
می دانستم که آمادگی بدنی ام آن قدر بالا بود که قطعاً می توانستم از این مسابقه سربلند بیرون بیایم ولی به خاطر ستمی که به مردم فلسطین می کنند، به خاطر همه انسان هایی که کشته شدند، به خاطر همه جوانانی که حتی شرایط اولیه ورزش را هم ندارند انصراف دادم!
امروز دیگر دنیا دنیای آگاهی است؛ ما تصاویر را می بینیم و حقایق را می خوانیم و می دانیم آنها چه می کنند، همه دنیا هم باید اینها را بدانند.
