خبرگزاری مهر؛ گروه ورزشی- محمد بیرامی: نحوه فعالیت رشته های رزمی بخصوص آنها که در بازی های مهمی چون آسیایی و رزمی حضور دارند و طیف رشته های تحت نظر IOC محسوب می شوند، در سال های اخیر محل مناقشه بین مسئولان ورزش کشور و این رشته ها بوده است. نمونه بارز آن «کیک بوکسینگ» واکو بود که پس از کش و قوس های فراوان با تصمیم مسئولان کمیته ملی المپیک از جمع تیم های اعزامی به بازی های کشورهای اسلامی خارج شد.

متأسفانه چوب این اختلاف به چشم ورزشکارانی می رود که سال ها عمر و سرمایه خود را صرف یک رشته رزمی می کنند، ولی زمان نتیجه گیری با چنین چالش هایی مواجه شده و فرصت های مهم زندگی خود را برای حضور در میدان های پراهمیت بین المللی از دست می دهند و یا عضو تیم ملی می شوند، ولی خود باید هزینه های سفر و مبارزه در یک میدان بزرگ را پرداخت کنند.

چالش عملکردی انجمن های رزمی تا آنجا پیش رفت که اواخر سال ۱۴۰۰ دو رشته رزمی اعلام کردند که از این پس به عنوان یک فدراسیون مستقل فعالیت می کنند. غافل از آنکه باید روال قانونی آن طی شده و طبق شرایط و آئین نامه های وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پیش بروند. موضوعی که باعث شد یکی از دو رشته رزمی فوق با نامه معاون ورزش قهرمانی از فدراسیون انجمن های ورزشی به فدراسیون انجمن های ورزش های رزمی منتقل شود. دور باطلی که چند سال است برای چند رشته رزمی تکرار شده و دائم از این فدراسیون به آن فدراسیون نقل مکان می کند.

متأسفانه در این مسیر مراجع بین المللی هم چندان شفاف عمل نکرده و به جای رفع مشکل، مسیر دامن زدن به این اختلافات را طی کردند. اینکه در مراجع بین المللی چه اتفاقی افتاده و چه مناسباتی حاکم شده بحثی جداست، ولی چرا داخلی ها تعاملی منطقی برای رفع مشکلات نداشته و ندارند خود مبحثی مفصل است. وزارت ورزش هم که سال ها با این مشکل مواجه بوده در هیچ مقطعی در صدد حل آن بر نیامده و فقط به پاک کردن صورت مسئله پرداخته است. تشکیل کمیته ساماندهی سبک ها یکی از پروژه هایی بود که خیلی زود به شکست انجامید.

واقعیت ماجرای رشته های رزمی اما فراتر از آن چیزی است که در داخل کشور دیده می شود. در شرایط فعلی غیر از چند رشته محدود مانند تکواندو، جودو، کاراته ووشو و ... با داشتن یک فدراسیون بین المللی مستقل با تشکیلات منظم و تحت نظر IOC فعالیت مستمر بر اساس استانداردهای روز برنامه های منظمی طبق تقویم ورزشی خود طراحی و اجرا می کنند. اما سایر رشته های رزمی که تعدادشان هم کم نیست به صورت های مختلفی و با تشکیلات متفاوت فعالیت می کنند که هر سازمان هم قواعد و قانون خاص خود را دارد. به عنوان مثال کیک بوکسینگ یا موی تای هر کدام دارای چند تشکیلات بین المللی هستند که به زیر مجموعه خود در کشورهای مختلف نمایندگی می دهند. نمایندگی خود چالش های جدی را برای ورزش کشور ایجاد می کند.

موضوع مهم نحوه مدیریت این رشته ها در داخل کشور است. طبق قوانین بین المللی برای فعالیت تحت نظر هر فدراسیون بین المللی در هر رشته ورزشی تحت نظر کمیته بین المللی المپیک تقریباً شرایط یکسانی لحاظ و در اساسنامه منطبق و مورد تائید IOC به صراحت ذکر شده است. یعنی کمیته ملی المپیک هر کشور باید نامه رسمی درخواست عضویت را به این مرجع رسمی جهانی ارسال کرده و پس از بررسی قوانین و مقررات و طی شدن مراحل قانونی این درخواست در هیأت رئیسه و یا مجمع عمومی آن رشته طرح و در نهایت پذیرفته و یا رد می شود.

هیچ کجای این اساسنامه تائید شده نیامده که فردی می تواند خود به تنهایی درخواست نمایندگی بگیرد. اساساً نمایندگی در قواعد بین الملل معنایی ندارد و همان طور که در بالا ذکر شد یک کشور زمانی عضو یک نهاد بین المللی می شود که مسئول نه نماینده آن قبل از طی یک فرآیند مشخص و در طی یک انتخابات عادلانه و تحت قوانین کشور و مطابق با همان اساسنامه که گفته شد انتخاب شده باشد. حتی اگر چهار سال بعد در انتخابات یک فدراسیون رئیس آن تغییر کند، فرد قبلی نمی تواند بگوید من نماینده فلان فدراسیون جهانی هستم، ادعایی که از اصل ایراد داشته و غلط است.

نکته مهم و قابل توجه اینکه متأسفانه تصمیم گیرندگان ورزش کشور در حوزه ورزش های رزمی از برخی مسائل اطلاع دارند و از برخی موارد دیگر در این زمینه اطلاعی ندارند، در هر دو حال تفاوت چندانی ندارد، چرا که عزم جدی برای رفع مشکلات موجود در زمینه نحوه فعالیت این دست رشته ها تا کنون دیده نشده است. نکته اینجاست که فدراسیون جهانی موی تای یا همان ایفا، فدراسیون بین المللی کیک بوکسینگ یا همان واکو و سایر مراجع معتبر رشته های ورزشی جایی ثبت شده و به رسمیت شناخته شده و عضو همان سازمان هایی هستند که جودو، کاراته و… ثبت شده و عضو هستند. ولی وزارت ورزش اعتباری که برای این دست رشت ها قائل شده، برای باقی رشته نداشته است. فدراسیون مستقل، تسهیلات لازم برای قهرمانان، بودجه مالی و… مواردی است که رشته های معتبر رزمی از آن بی بهره اند.

شاید به جرأت بتوان گفت جمعیت فعالی که در رشته های رزمی در ایران فعالیت دارند به مراتب از مجموع ورزشکاران تحت پوشش شاید ۲۰ رشته دیگر بیشتر باشد. ولی دستگاه ورزش کشور هیچ برنامه ای برای این جوانان ندارد. اگر برنامه و دید حمایتی به رشته های رزمی معتبر وجود داشت بدون شک سال ها پیش این نوع رشته ها ساماندهی شده بودند.

هزاران جوان ایرانی در رشته های رزمی به صورت حرفه ای فعالیت می کنند ولی دیده نمی شوند و تحت حمایت قرار نمی گیرند. حمایتی که شاید با به رسمیت شناختن و اعتبار دادن به مدالی که کسب می کنند، می توانست مسیر را تغییر دهد. در واقع این رشته ها فرزند ناخوانده ورزش شده و طرحی برای رسیدگی جدی به آنها وجود ندارد. در بین رشته های رزمی، رشته های وجود دارند که فدراسیون های جهانی معتبر داشته و در بازی های معتبر تحت نظر کمیته بین المللی المپیک چون آسیایی، داخل سالن و… حضوری فعال دارند که می بایست از سوی مسئولان ورزش با نگاه ویژه تری مورد توجه قرار گیرند.

باید قبول کرد رشته های رزمی فراتر از آن چیزی است که در ذهن مسئولان ورزش کشور قرار دارد. رشته های رزمی در دنیا از اعتباری بالا برخوردارند، آنقدر که IOC و سایر سازمان های معتبر اقدام به برگزاری المپیک هنرهای رزمی تحت عنوان World Combat Games کرده اند. المپیکی که فقط ورزشکاران رشته های رزمی فرصت نمایش توانمندی های خود را در آن دارند. رقابت هایی که کمتر از دو ماه دیگر در عربستان برگزار می شود، ولی کمیته ملی المپیک هیچ توجه ای تاکنون به آن نداشته است.

رقابت هایی که تحت نظر کمیته بین المللی المپیک و در بیش از ۱۷ رشته برگزار خواهد شد. ورزشکاران رشته رزمی کشورمان نیز باید از ماه ها قبل خود را برای حضور در این مسابقات آماده می کردند. آیا از سوی مسئولان توجهی به این رویداد مهم و رسمی شده است. کاراته، تکواندو، ووشو، موی تای، پانکریشن، کیک بوکسینگ، جوجیتسو، پنجاک سیلات، سومو، کندو و.... در این بازی ها حضور دارند. برخی ها فدراسیون رسمی و مستقل و تکلیف روشنی دارند، برخی ها هم که از اساس بلاتکلیف به مسیری نامعلوم ادامه می دهند.

وزارت ورزش معتقد است همه باید تحت لوای قوانین داخلی فعالیت کنند. بدون شک این موضوع مورد قبول همه جامعه بخصوص خانواده ورزش است و نقدی بر آن نیست. ولی این موضوع باعث نمی شود که رزمی ها دیده نشوند. باید بین باید نگاه مسئولان ورزش کشور به این رشته ها تغییر کند. واقعیت اینکه رشته های رزمی در ایران مظلوم واقع شده و هزاران جوان با امیدهای فراوان در آن فعالیت دارند و می طلبد که دستگاه ورزش طرحی برای آنها داشته باشد.