بهمن گلبارنژاد در پیست پونتال ریودوژانیرو جان خود را از دست داد تا از این پس نام ریو برای هرایرانی فقط محل بازی های المپیک وپارالمپیک نباشد؛ شهری باشد یادآور قهرمانی که از دست دادیم. همین چند وقت پیش بود که تنها نماینده دوچرخه سواری ایران پس از آخر شدن در رقابت‌های تایم تریل به برگزارکنندگان انتقاد کرد که چرا در کلاس بندی جانب انصاف را رعایت نکردند. گلبارنژاد در جنگ ایران و عراق پای چپ خود را از زیر زانو از دست داد و با پای مصنوعی رکاب می زد. اما در تصویری که از رقیبان وی منتشر شد، آنها پا داشتند. گلبارنژاد در حادثه ای تلخ و در حین رقابت های دوچرخه سواری جاده درپیست پونتال دچار حادثه شد و با ایست قلبی از میان ما رفت. مسئولان کمیته بین المللی پارالمپیک می گویند دو دقیقه طول کشید تا آمبولانس بر بالین وی حاضر شد اما دانیل، خبرنگار برزیلی که در صحنه حضور داشته می گوید آنها دروغ می گویند چون یک ساعت به طول انجامید تا آمبولانس، وی را به بیمارستان برساند. بهمن از جنس ورزش بود و عشق به ورزش داشت که وی را در سن 48 سالگی به عنوان تنها نماینده دوچرخه سواری ایران به ریو کشانده بود. این دوچرخه سوار در بازی های پارالمپیک لندن هم حضور داشت و قول داده بود که در ریو عملکرد به مراتب بهتری داشته باشد اما شاید کلاس‌بندی مانع از این شد که به قولی که داده بود عمل کند. برای بهمن باید کلاه از سر برداشت. نه برای اینکه یک ورزشکار معلول بود. نه اینکه به گفته مسئولان کمیته بین المللی پارالمپیک اولین ورزشکار تاریخ پارالمپیک است که در حادثه درمی گذرد. این معلولان قابل ترحم نیستند. اینها قابل احترامند. کسی که در 20 سالگی پای خودش را درراه دفاع از وطن از دست داد و به رشته وزنه برداری پرداخت. کسی که پس از آسیب دیدگی از ناحیه کتف، ورزش را کنار نگذاشت و بلکه رشته اش را عوض کرد و به دوچرخه سواری روی آورد. کسی که در 48 سالگی موفق شد جواز حضور در بازی های پارالمپیک را به دست بیاورد.اکنون، این تنها رکابزن کاروان پارالمپیک ایران، در دیار غربت به خط پایان ابدی رسید. شاید مرور سرگذشت افرادی چون بهمن گلبارنژاد که معلولیت برای آنها محدودیت به همراه نداشت بتواند تلنگری باشد برای همه آنهایی که سستی، برای آنها کژی و کاستی می زاید.  برای همه آنهایی که نمی دانند فقط یک بعد ورزش ، قهرمانی است و ورزش ابعاد دیگری هم دارد.