به گزارش ایسنا، پگاه نوری، خواهر پژمان نوری ستاره سال های قبل فوتبال ایران و ملوان در هفته نوزدهم لیگ برتر فوتبال زنان پس از ۱۸ سال از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. می گوید "دوست داشتم در ورزشگاه «سن سیروس» (که میان هواداران ملوان به یاد کاپیتان فقید این تیم یعنی مرحوم سیروس قایقران معروف شده است) دنیای بازیگری را پشت سر بگذارم." همین اتفاق هم افتاد و در میان دوستان، هم تیمی ها، برادر و دخترش تصویری دراماتیک را از آخرین روز بازی خود به جا گذاشت.

پگاه نوری حالا می خواهد در دنیای مربیگری پیش برود. او با ایسنا به گفت وگو نشست از شروع فوتبال، غم و حسرت انحلال ملوان و شنیدن تلخی جمله «زنان بار اضافه هستند» صحبت کرد و با خنده به مرور فوتبال بازی کردن با خواهرها و بردارهایش که با شکستن گلدان و شیشه های خانه مادری به پایان می رسید، پرداخت.

فوتبالی ها می دانند که این تصمیم (خداحافظی از فوتبال) خیلی سخت است اما به خودم می گفتم قوی باش، گریه نکن، خیلی شکیل چهار کنج زمین را ببوس و خداحافظی کن.

 مشروح این گفت وگو را در ادامه می خوانید.

چه شد که تصمیم به خداحافظی از فوتبال گرفتی؟

۱۸ سال است که در تیم ملوان بازی می کنم و هر شروعی پایانی دارد. دلم می خواست پایان فوتبال من هم امسال در شهر انزلی و در ورزشگاه سیروس قایقران باشد. خدا را شکر با لباس ملوان این اتفاق افتاد. از قبل هم به خداحافظی فکر کرده بودم که امسال آخرین سال فوتبالی من است و در آخرین بازی در شهر انزلی خداحافظی کنم.

حضور برادرتان آقای پژمان نوری در مراسم خداحافظی شما از پیش تعیین شده بود؟

از آنجایی که انزلی شرایط سختی برای حضور مردان در بازی ها وجود دارد، فکر نمی کردم او بیاید اما دوست داشتم کنارم باشد. خوشبختانه هماهنگی های لازم را انجام داده بود و اواسط بازی آمد. مسابقه ام را تماشا کرد و آخر بازی هم پایین آمد. خیلی خوشحال بودم که حامی همیشگی ام کنارم است.

با پژمان از قبل در مورد خداحافظی صحبت کرده بودم و می دانست که این بازی خداحافظی من است اما مثل همیشه به من روحیه داد که برای مربیگری همیشه زمان هست و تا جایی که می توانی بازی کن اما به نظر خودم باید در اوج فوتبالم را کنار می گذاشتم.

پژمان هم مثل من گریه کرد

روز خداحافظی با حضور برادرتان تصاویری احساسی شکل گرفت و در آغوش هم گریه کردید. از حال و هوای آن لحظه بگویید.

خداحافظی تلخ است. پس از ۱۸ سال از بازیگری خداحافظی کردم و به عرصه جدیدی وارد شدم. فوتبالی ها می دانند که این تصمیم خیلی سخت است اما به خودم می گفتم قوی باش، گریه نکن، خیلی شکیل چهار کنج زمین را ببوس و خداحافظی کن اما بچه ها خیلی به من لطف داشند، همه با گل آمده بودند و لحظه احساسی خیلی قشنگی را ایجاد کردند. وقتی پژمان داخل زمین آمد، روز خداحافظی خودش را به یاد آوردم که همه ما ناراحت بودیم و او هم گریه می کرد. بخاطر همین وقتی با هم چشم در چشم شدیم حس و حال عجیبی داشتم. پژمان همیشه حامی من بود. مخصوصا بعد از سال هایی که مسولان شهر تیم زنان را منحل کرده بودند، دوباره با انرژی های پژمان و حمایت آقای رفیع نیا به لیگ برگشتیم اما شرایط سختی داشتیم و پژمان در شرایطی مدیریت باشگاه را گرفت که شرایط بحرانی بود. با این حال تیم را بالا کشید. با اینکه شرایط سختی داشتند و کاملا مشکلات را لمس می کردم اما تیم زنان را سر پا نگه داشتند. حضورش قوت قلب بود و زمانی که این حامی، دلگرمی و کسی که فوتبالم را به او مدیونم، در لحظه خداحافظی کنارم قرار گرفت، دیگر نتوانستم بغضم را نگه دارم و در بغل هم گریه کردیم. او هم چون حال و هوای خداحافظی را تجربه کرده بود، گریه می کرد.

چگونه به فوتبال وارد شدی و چقدر آقای نوری در این زمینه نقش داشت؟

ما خانواده ای فوتبالی هستیم. از وقتی چشم باز کردم و خودم را شناختم یک توپ فوتبال کنارم بود. تمام زندگی ما با فوتبال، تمرین و بازی می گذشت. سرگرمی دوران کودکی مان هم فوتبال بود. هر چند همه دخترها با عروسک شان خاله بازی می کنند اما من مثل برادرهایم همیشه دنبال توپ بودم. بنابراین علاقه به فوتبال در خون ماست اما حضور قهرمانی مثل پژمان در خانه باعث شده بود او الگویم شود. زندگی، منش و رفتارش برای من الگو بود و همیشه می خواستم مثل او باشم. همیشه در فوتبال به من مشاوره می داد و راهنمایی می کرد. خیلی کمکم کرد و تاثیر خیلی زیادی روی فوتبالم داشت.

هنوز هم موقع فوتبالمان شیشه و گلدان ها شکسته می شود

با هم فوتبال هم بازی می کردید؟

بله همیشه گلدان های مادرم و شیشه خانه مان می شکست. همیشه در حیاط خانه بازی می کنیم. هنوز هم که دور هم جمع می شویم فوتبال بازی می کنیم و از آنجایی که همه عاشق برد هستیم و بازی هایمان خیلی جدی است، مطمئنا یک پنجره و یک گلدان شکسته می شود.

سال ۹۵ که تیم زنان منحل شد، یک روز سر تمرین آمدند و گفتند نمی خواهیم بار اضافه داشته باشیم.

دو خواهر و چهار برادر هستیم و من و پژمان اکثر اوقات در یک تیم هستیم. او کاملا هوای من را دارد و حتی در بازی هایمان هم حامی من است.

وقتی مسیر حرفه ای را پیش گرفتی در مورد بازی هایت نظر می داد و کمک می کرد؟

در چند سال اخیر به واسطه پخش اینترنتی و زنده مسابقه ها، بازی های من را می دید و نظر می داد. تا جای ممکن راهنمایی ام می کرد.

پژمان قهرمان من است

فکر می کنی اگر به فوتبال زنان هم مثل مردان اهمیت داده می شد و سرمایه گذاری می کردند، می توانستی بهتر از برادرت کار کنی؟

پژمان همیشه قهرمان من است. شاید می توانستم کنارش باشم.

گفتند نمی خواهیم بار اضافه داشته باشیم

سال ۹۵ تیم زنان ملوان منحل شد. موقع اعلام این خبر کجا بودید و چه واکنشی نشان دادید؟

سال ها دنبال مسئولان شهر بودیم که «تیم ما را سرپا نگه دارید و تیم داری کنید.» می گفتیم «قرارداد مالی نمی خواهیم فقط تیم داشته باشیم.» با چالش های زیادی روبرو بودیم اما هیچوقت تمریناتمان را قطع نمی کردیم و اگر مسئولان نمی خواستند، در ساحل انزلی تمرین می کردیم. همیشه از این صحبت ها بود که امسال دیگر زنان منحل می شوند اما با تلاش هایمان تیم را سرپا نگه داشتیم. سال ۹۵ هم که تیم منحل شد، از ابتدا همان چالش ها را داشتیم که در نهایت یک روز سر تمرین آمدند و گفتند انحلال تیم زنان ملوان را رسانه ای کرده اند. جمله خیلی سنگینی هم گفته بودند که نمی خواهیم بار اضافه داشته باشیم.

 آن روز همه گریه می کردیم و دیگر نتوانستیم تمرین کنیم چون تمام دلخوشی ما فوتبال بود که از ما گرفتند. خیلی دنبالش رفتیم که تیم ما را دوباره برگردانند اما هیچکس قبول نکرد. یک سری بچه ها به تیم های دیگر رفتند اما من و تعدادی دیگر ماندیم و نخواستیم جایی دیگر بازی کنیم. دائم منتظر بودیم مسئولی بیاید و تیم زنان را دوباره تشکیل بدهد اما نشد که نشد. دو سال ما را از فوتبال محروم کردند که جزو بدترین سال های زندگی ام هستند. روز انحلال هم  بدترین روز فوتبالی من بود. خدا را شکر بعد از پیگیری و سماجت های زیاد و با حضور آقای رفیع نیا دوباره تیم زنان تشکیل شد اما یک سری مشکلات مالی و بدهی به وجود آمد و رفت. در ادامه پژمان و آقای زارع باشگاه را در دست گرفتند و به تدریج شرایط تیم ما بهتر شد. از آنجایی که  پژمان فوتبالی بود تا جایی که می شد امکانات را در اختیار تیم ما هم قرار می داد. همیشه پشت ما بود و حمایت مان می کرد. البته در حد تیم مردان بزرگسال نبود چون ویترین باشگاه است و فکر می کنم این مساله در تمام جهان مرسوم باشد. خدا را شکر رفته رفته این تناقض ها بین زنان و مردان کمتر شد و من در شرایط خیلی خوبی فوتبالم را تمام کردم.  

بازیکنان ملوان عرق خاصی به این تیم دارند، دلیل این موضوع چیست؟

تمام انزلی چی ها عاشق تیم ملوان هستند و این در خونشان است. فکر می کنم کمتر شهری این گونه باشد. خیلی از جاها حتی نمی دانند تیم فوتبال زنان دارند اما در انزلی خیلی پیگیر هستند  و می شناسند. همه عاشقانه ملوان را دوست دارند، تمام بازیکنان ملوان را می شناسند و حساب دیگری روی آنها باز می کنند. فکر نمی کنم یک انزلی چی باشد که عاشق ملوان نباشد.

لذت فوتبال در زمین ساحلی و امواج دریا چگونه است؟

کلا فوتبال لذت بخش است و تمرین در زمین ساحلی هم سخت بود. از خستگی بعد از تمرین می فهمم که تمرین خوبی داشته ام یا نه. وقتی در ساحل تمرین می کنیم این حس خستگی را دارم. شاید هنگام تمرین متوجه نباشیم اما خستگی بعدش خیلی لذت بخش است چون می دانیم تمرینی خوبی داشته ایم.

فوتبال سختی های خود را دارد و مادر بودن هم مسئولیتی سخت تر از فوتبال است اما از خانواده ام کنارم بودند  و این مسئولیت برایم راحت تر بود و توانستم به فوتبالم هم برسم.

گاهی خسته شدم اما از پا نیفتادم

شما مادر هم هستید، فوتبال در کنار مادری سخت نبود؟

خیلی سخت است. گاهی خسته می شدم اما هیچ وقت نشد از پا بیفتم و به دوری از فوتبال فکر کنم. فوتبال سختی های خود را دارد و مادر بودن هم مسئولیتی سخت تر از فوتبال است اما از آنجایی که خانواده ام کنارم بودند این مسئولیت برایم راحت تر بود و توانستم به فوتبالم هم برسم.

از اینکه دخترت تماشاگر مسابقه و تمریناتت بود چه احساسی داشتی؟

 روز خداحافظی دخترم هم آمده بود. فکر می کنم او بیشتر از من حرص فوتبال را می خورد. گاهی به حدی حرص می خورد که صدایش می گیرد و می گویم کمی آرام تر باشد. شور و هیجانی که برای فوتبال دارد شاید در کمتر کسی دیده شود. خیلی خوشحال کننده است که مثل خودم عاشق فوتبال است و دوست دارد این رشته را ادامه بدهد. الان هم در آکادمی ملوان کار می کند. امیدوارم سال های آینده در تیم بزرگسالان ملوان هم بازی کند.

همیشه می گفتم کاش پسر بودم و می توانستم فوتبال بازی کنم

حسرتی در فوتبال داری که برایت ماندگار شده باشد؟

کاش آن دو سال ما را محروم نمی کردند چون آنقدر حس بدی داشتیم که همیشه می گفتم کاش پسر بودم و می توانستم فوتبال بازی کنم تا دیگر این حرف را نشنوم که زنان بار اضافه هستند. دیگر دوست ندارم به آن روزها برگردم چون خیلی بد بود.

قشنگ ترین لحظه برای شما در فوتبال چیست؟

تمام لحظات فوتبال قشنگ است اما مطمئنا زمانی که توپ را به تور می چسبانی شادترین و قشنگ ترین لحظه در فوتبال است.

اگر بخواهید یک جمله در مورد لحظه خداحافظی از فوتبال بعد از ۱۸ سال بگویی، چه چیزی می گویی؟

دلم می خواهد با قدرت بیشتری در مربیگری باشم و بیشتر از من بشنوید. بتوانم یک مربی خیلی خوبی برای تیم ملوان باشم.

حرف پایانی.

فکر می کنم در فوتبال زنان تنها کسی هستم که خداحافظی خوب و قشنگی داشتم. هم تیمی ها، برادر، خانواده و هواداران ملوان کنارم بودند. همه شرایط مد نظرم برای خداحافظی را داشتم. خیلی از بازیکنان بدون خداحافظی، فوتبال را کنار گذاشتند اما خیلی خوشحالم که من با برنامه ریزی این کار را انجام دادم. از هم تیمی هایم هم ممنونم که روز پرخاطره ای را برایم ساختند. قشنگ تر از همه حضور برادرم در روز خداحافظی بود. همه اینها را مدیون خانم جهانچی و کادر ملوان هستم که از آنها تشکر می کنم. از آقای اشکان پوررشید هم تشکر دارم که در چند سال اخیر به باشگاه ملوان خیلی کمک کرده است.

انتهای پیام