به گزارش خبرنگار مهر، کسب یک مدال طلا در ۱۰ وزن برای تیمی که مدعی شماره یک قهرمانی قاره کهن بود و با ترکیبی از کشتی گیران جوان و با تجربه راهی آستانه قزاقستان شده بود، زنگ خطر را برای این تیم و فدراسیون کشتی به صدا درآورد تا با تدبیر و مدیریت بهتری تیم ملی آزاد ایران را برای حضور در مسابقات جهانی و المپیک تدارک ببیند.
نقطه مثبت تیم ملی کشتی آزاد
تیم ملی کشتی آزاد ایران در شرایطی راهی مسابقات قهرمانی آسیا شد که یکی از موارد چالشی سالهای اخیر کشتی جایش را به روالی عدالت محور و قانونمدار داده بود و ملی پوشان از مسیر حضور در چرخه انتخابی دوبنده تیم ملی را بر تن کردند تا اتفاقی مثبت و قابل دفاع رقم بخورد و کشتی گیرانی که شایسته بودند به عضویت تیم ملی درآیند.
ترکیبی از جوانان و باتجربه ها
با اینکه برخی عنوان کرده اند تیم ملی کشتی آزاد ایران با ترکیبی جوان و کم تجربه راهی مسابقات قهرمانی آسیا شده بود، اما بررسی سوابق کشتی گیران اعزامی نشان می دهد اکثر ملی پوشان از تجربه کافی حضور در میادین بین المللی برخوردار بودند و شاید سه ملی پوش از این تجربه بی بهره بودند. در اکثر اوزان ملی پوشان ایران سابقه حضور در رویدادهای مهم بین المللی از جمله المپیک را داشتند اما عملکرد آنها با سوابق شأن همخوانی نداشت.
راه رفتن کشتی گیران روی زانو
عملکرد برخی کشتی گیران نشان داد آنها برای حضور در این رویداد آمادگی بدنی و جسمانی استانداری نداشتند و چند ملی پوش در وقت دوم و ثانیه های پایانی مبارزه روی زانو راه می رفتند و توان لازم برای رسیدن به امتیاز را نداشتند. این وضعیت جسمانی که طبیعتاً کادر فنی و سرمربی تیم ملی باید در مورد آن توضیح بدهند، باعث شد کشتی گیران ایران برخی مبارزات برده را با باخت عوض کنند.
ملی پوشانی که طراوت «کشتی» نداشتند
یکی دیگر از مواردی که در عملکرد ملی پوشان کشتی آزاد مشخص و نمایان بود، «کرختی» و «بی حالی» آنها روی تشک بود که طراوت و شادابی کشتی گیری که می خواهد ببرد و مدال بگیرد را نداشتند. اکثر ملی پوشان ایران رمق جنگیدن و میل به پیروزی را نشان ندادند و به نظر می رسید از نظر روحی و جسمی آماده نیستند. حالا یا حریفان و مسابقات را دست کم گرفته بودند و یا نوع تمرینات و آماده سازی شان برای حضور در این رویداد مشکل داشت.
زنگ خطر به صدا درآمد
کشتی آزاد ایران مدعی شماره یک همه ادوار گذشته قهرمانی آسیا بوده و بیشتر از تمام رقبایش در قاره کهن جام قهرمانی را بالای سر برده است اما نمایشی که ملی پوشان کشورمان در آستانه قزاقستان داشتند و سکوی اول را به میزبان آن هم با اختلاف امتیازی بسیار زیاد واگذار کردند، زنگ خطر را برای کشتی ایران به صدا درآورد تا مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی برای رویدادهای آینده به فکر راه چاره باشند.
بهانه امکانات و رسیدگی وجود ندارد
فدراسیون کشتی را می توان در بین فدراسیون های ورزش ایران بهترین و کامل ترین فدراسیون از نظر امکانات و تجهیزات دانست. فدراسیونی که در سالهای گذشته وضعیت مناسبی از این حیث نداشت اما علیرضا دبیر از زمان حضورش به عنوان رئیس، تحولی بزرگ در زیرساخت ها و امکانات ایجاد کرد و فدراسیون را از وضعیتی نابسامان به مکانی استاندارد با تمامی امکانات برای یک ورزشکار تبدیل کرد و هیچ کشتی گیری نمی تواند نبود امکانات و رسیدگی را بهانه ناکامی اش قرار دهد.
نقش «نادرست» درستکار
در همه تیم های ورزشی سرمربی نقش و حرف اول و اصلی است. مدیریت و درایت و تدبیر او قبل و در حین مسابقات کلید موفقیت یا ناکامی یک ورزشکار است. اوست که باید در حساس ترین و تاثیرگذارترین شرایط بهترین تصمیم را بگیرد و با دانش خود ورزشکار را به سمت موفقیت هدایت کند. کاری که باید پژمان درستکار در تیم ملی کشتی آزاد ایران می کرد اما یا نکرد یا به درستی وظیفه اش را انجام نداد.
برخی ملی پوشان ایران درست در زمانی که نیاز به تدبیر و مدیریت کادر فنی و سرمربی خود داشتند، سردرگم و بی برنامه بودند و با اشتباهاتی که در ثانیه های پایانی مبارزه داشتند نتیجه را از دست دادند. حتی برخی ملی پوشان کشتی برده را در ثانیه های پایانی با باخت عوض کردند و در شرایطی که باید با راهنمایی سرمربی کشتی را مدیریت می کردند تا ثانیه های آخر هم بگذرد، اما با بی تدبیری قافیه را به حریف واگذار کردند و بازنده شدند.
پژمان درستکار که انرژی و رمق لازم را از او در این مسابقات ندیدیم، باید برای آینده خودش و تیم ملی کشتی آزاد ایران فکر تازه ای بکند. او باید بیشتر باشد و بیشتر برای «بهتر» شدن ملی پوشان وقت بگذارد و سربزنگاه ها به داد کشتی گیر برسد تا دیگر شاهد رقم خوردن چنین اتفاقاتی در تیم ملی نباشیم.
خبرگزاری مهر را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید
