فروزان عبداللهی در گفت وگو با ایسنا درباره ی وضعیت دوچرخه سواری زنان ایران و بی انگیزه شدن رکابزنان بیان کرد: به غیر از قهرمانی آسیا اعزام دیگری نداریم. همیشه دو مرحله لیگ داشتیم اما سال گذشته یک مرحله از آن هم برگزار نشد. در این شرایط انگیزه ورزشکار کشته می شود. خود من می گویم این همه ریسک را به جان بخرم و با توجه به خطرات در جاده تمرین کنم که در نهایت چه اتفاقی بیفتد؟ ما همه زندگی خود را برای این رشته می گذاریم اما هیچ دستاوردی برای ما ندارد. نمی خواهم شخص خاصی را مقصر نشان بدهم و نمی دانم در این زمینه چه کسی باید دنبال راه حل باشد تا باشگاه ها و اسپانسرها را به سمت دوچرخه سواری سوق دهد و این رشته را بزرگتر کند. دوچرخه سواری به جای اینکه هر سال بزرگتر شود برعکس کوچکتر می شود.
*دختران برای یک مسابقه به جان هم می افتند
او افزود: در بخش مردان سال های قبل باشگاه های خوبی مانند پیشگامان، پتروشیمی و دانشگاه آزاد را داشتیم اما الان شرایطی به گونه ای شده که خود مردان هم به سمت تیم ملی هجوم می آورند تا از طریق آن بتوانند در مسابقه شرکت کنند. در بخش دختران، شرایط کاملا متفاوت است و در آستانه اعزام به مسابقات، رکابزنان به جان هم می افتند برای اینکه در ترکیب تیم ملی قرار بگیرند و زمانی هم که به مسابقه می روند به جای انجام کار تیمی هر کسی به فکر خودش است تا بتواند نتیجه بگیرد. این در حالی است که در استقامت جاده کار تیمی حرف اول را می زند. دختران ما خیلی پرتلاش هستند و پا به پای مردان تمرین می کنند و باید این تلاش دختران به نمایش گذاشته شود. هیچ باشگاهی ما را حمایت نمی کند و مشکل بزرگی است.
*از جوانان فقط سه نفر باقی ماندند
عبدالهی با اشاره به استقبال کم از مسابقات قهرمانی کشور تاکید کرد: پارسال در قهرمانی کشور ۱۰- ۱۲ نفر در رده جوانان شرکت کردند و خیلی با استعداد بودند اما امسال سه نفر حضور داشتند. آن سه نفر هم با حمایت خانواده باقی ماندند. بقیه رکابزنان وقتی به سطحی می رسند که دیگر هزینه ها زیاد می شود و درآمدی وجود ندارد، نمی توانند ادامه بدهند. از طرفی وقتی چهار، پنج نفر به اردو دعوت می شوند در نهایت یک نفر به مسابقات اعزام می شود این باعث بی انگیزگی در ورزشکاران می شود مخصوصا در رده جوانان.
او افزود: من و سمیه یزدانی دو سال دیگر اگر دوچرخه سواری را کنار گذاشتیم چه کسانی می خواهند جای ما را بگیرند؟ نمی دانم شاید دوچرخه سواری بانوان برایشان مهم نیست. اگر انتظار مدال از دوچرخه سواری بانوان دارند، باید جوانگرایی، استعدادیابی و حمایت کنند. اصلا ما نخواستیم بزرگسالان را به مسابقات بفرستند، جوانان را بیشتر به مسابقات اعزام کنند تا تجربه به دست آورند.
*قرارداد در لیگ زنان معنی ندارد
ملی پوش پیشین ایران در مورد اینکه لیگ هم درآمدی برای رکابزنان ندارد، تصریح کرد: برای حضور در لیگ برتر هم اینطور نیست که برگه ای به اسم قرارداد جلوی ما بگذارند و مبلغی را امضا کنیم . تیم ها با دادن تجهیزات حمایت می کنند و یا برای هر مدال، مبلغی را تعیین می کنند. مثلا برای هر مدال ۲ میلیون تومان در نظر می گیرند و بر اساس تعداد مدال هایی که گرفتیم به ما پول می دهند. خود من در هفت- هشت رشته پیست شرکت می کنم تا بتوانم حداقل پنج مدال بگیرم و حدود ۱۰ میلیون تومان دریافت کنم. پرداخت مبلغ بیش از ۲۰ میلیون در دوچرخه سواری زنان یک رویا است. متاسفانه هر هزینه ای که برای این رشته انجام می دهیم از جیب خودمان است. خانواده ها حمایت می کنند و یا شغل دوم داریم مانند مربیگری.
*رکاب زدن در مسابقات با تجهیزات قرضی!
عبدالهی با اشاره به افزایش قیمت تجهیزات تاکید کرد: لوازم دوچرخه سواری ساخت ایران نیست و با توجه به سخت تر شدن شرایط اقتصادی، کار به جایی رسیده که توان تعویض لوازم دوچرخه را هم نداریم. نفراتی که دوام آورده اند اسپانسر شخصی دارند تا برخی تجهیزات را تهیه کنند یا تجهیزات را امانت می گیرند. خود من نزدیک هر مسابقه که می شود، مجبورم به پیشکسوتان یا رکابزنان مرد رو بزنم که مثلا یک جفت طوقه بگیرم. قیمت آنها حداقل ۷۰ تا ۱۰۰ میلیون تومان است و پس از آن هم استرس دارم که مبادا در چاله بیفتم و اتفاقی برای آن طوقه ها رخ دهد. فکر من به جای اینکه بر روی مسابقه باشد بیشتر بر روی طوقه هایی است که امانت گرفته ام. این قضیه کیفیت دوچرخه سواری زنان را کم می کند.
*هیات ها پول خرید یک بلیت هواپیما هم ندارند
دختر رکابزن ایران با اشاره به برگزاری مسابقه جایزه بزرگ با حمایت مالی سردار آزمون گفت: برای اولین بار یک مسابقه جایزه بزرگ برگزار شد که در آن پاداش دادند و جایزه هایی هم که پرداخت شد خوب بود. شاید مبلغ ۱۰ میلیون تومان که برای نفر اول گذاشته بودند، از نظر رشته های دیگر خنده دار باشد اما برای دوچرخه سواری زنان مبلغ خوبی بود و همین باعث شده بود که دختران با انگیزه تر و حضور بیشتری در جایزه بزرگ داشته باشند. جالب این است، در قهرمانی کشور هیچ کسی انگیزه نداشت. هیچ کسی روی غلطک نمی رفت که گرم کند و برخی ها از سر خط شروع مسابقه، انصراف دادند و می گفتند مسابقه بدهیم که چه شود.
او افزود: هیات ها هم پول ندارند ورزشکاران را حمایت کنند. در همین قهرمانی کشور ورزشکاران می گفتند خودشان از شهرهای مختلف به تهران آمده اند. کسی که می خواهد دوچرخه سواری را شروع کند دلش به چه چیزی خوش باشد. من سال ها در داخل ایران مدال آور بوده ام اما هیاتم توانایی خرید یک بلیت هواپیما را ندارد که ۱۲ ساعت در راه نباشم.
*انبار فدراسیون برای رکابزنان دختر خالی است
عبدالهی با اشاره به توانایی دختران رکابزن تصریح کرد: یک زمانی می گفتند خودتان را نشان ندادید و دستاورد نداشتید اما فرانک پرتوآذر برای اولین بار در دوچرخه سواری کوهستان مدال آور بود و الان هم عضو یک تیم خارجی است. سمیه یزدانی هم برای اولین بار توانست در مدال قهرمانی آسیا جاده مدال بگیرد. من و دیگر رکابزنان هم در تورهایی مانند ترکیه و چین جزو ۲۰ نفر اول بودیم. ماندانا دهقان در بازی های کشورهای اسلامی با وجود رقبای سرسختی که داشت، مدال برنز گرفت و یا لیلا حیدری در سرعت توانست مدال برنز بگیرد. ما خودمان را تا جایی که می توانستیم بالا آوردیم ولی از اینجا به بعد دیگر نیاز به حمایت داریم.
او ادامه داد: اعزام به مسابقات که انجام می شود یک دوچرخه سایز بانوان در انبار فدراسیون وجود ندارد. من به عنوان ورزشکار خودم را به اردوی تیم ملی رسانده ام اما این انتظار را دارم وقتی وارد اردوی تیم ملی می شوم، دوچرخه ای بهتر از دوچرخه ای که خودم دارم از انبار فدراسیون تحویل بگیرم اما چنین چیزی نداریم. این در حالی است که در مسابقات تیم های دیگر را می بینیم که ماساژور، پزشک و امکانات زیادی همراهشان است.
عبدالهی در پایان گفت: از خیلی ها که می توانند به دوچرخه سواری کمک کنند، خواهش می کنم به این رشته ورود کنند. دوچرخه سواری رشته جذابی است و می توان کارهای خوبی انجام داد. امیدوارم آن افرادصدای من را بشنوند.
انتهای پیام
