فاطمه عباسی، اهل کازرون با ۱۸ سال سن، یکی از بهترین رکاب زن های ایران در رشته کوهستان است.او امسال در دومین تجربه حضور در رقابت های قهرمانی جوانان آسیا موفق به کسب مدال شد.ارزش این مدال زمانی مشخص می شود که یادآور شویم پیش از عباسی تنها یک بانوی دیگر ایرانی (فرانک پرتوآذر) موفق به کسب مدال در مسابقات قهرمانی آسیا شده بود که او نیز ورزشکاری از خطه فارس و شهر شیراز است.
حالا رکاب زن جوان کازرونی که در دو سال گذشته، خود را به عنوان یک استعداد شاخص در دوچرخه سواری کوهستان مطرح کرده است، نسبت به افزایش مشکلات در این رشته ورزشی هشدار داده و مسئولان را به اقدام جدی برای نجات این رشته مفرح و جذاب المپیکی فرا می خواند.
*ضعف فدراسیون در برگزاری اردو
فاطمه عباسی که هم اکنون در زادگاه خود به کار و تمرین می پردازد به خبرنگار ایسنا گفت: تا مسابقات قهرمانی آسیا که اردیبهشت ماه برگزار خواهد شد، مسابقه دیگری در پیش ندارم و فدراسیون هم اردوی آمادگی برای ما در نظر نگرفته است. حتی قبل از مسابقات هندوستان(آبان ماه سال جاری) اردویی برای ما در نظر گرفته نشد.
عباسی با بیان این عقیده که در مجموع فدراسیون در زمینه برپایی اردو، ضعیف عمل می کند، گفت: در بخش کوهستان می گویند بودجه فدراسیون اجازه برپایی اردو نمی دهد. حتی برای مسابقات هم تعداد بسیار کمی را به اردو فرستادند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا اعتراض ورزشکاران به گوش فدراسیون رسیده است یا خیر، گفت: بله، گلایه زیادی نسبت به عملکرد فدراسیون در زمینه جذب اسپانسر و برگزاری مسابقات دارند. اصلا این بخش دیده نمی شود که اسپانسری را به خود جذب کند. قبلا به این شکل نبود و با بچه های قدیمی تر که صحبت می کنم، می گویند قبلا انگیزه بیشتری داشته اند. اما حالا حتی حضور در مسابقات لیگ هم برایمان اهمیت چندانی ندارد، چون هیچ درآمدی ندارد. صرفا برای دل خودمان و حفظ آمادگی شرکت می کنیم.
ملی پوش استان فارس ادامه داد: ادامه دادن به کار با این شرایط خیلی سخت است. هزینه های این رشته خیلی زیاد است. برای یک سال نهایتا ۲ و نیم میلیون تومان به من دادند، در حالی که فقط ۲ میلیون تومان هزینه رفتن من به تهران برای مسابقات بود!
*از ورزشکار بی تجربه انتظار مدال دارند
عباسی از تعداد کم مسابقات برگزار شده در طول سال نیز گلایه کرد و گفت: کل مسابقاتی که فدراسیون در طول یک سال برگزار می کند، به ۲ مرحله لیگ و یک مسابقات قهرمانی کشور خلاصه می شود. نه مسابقات جایزه بزرگ داریم، نه کاپ آزاد. تمرینی هم که مسابقه ای در پی نداشته باشد، کارایی چندانی ندارد. البته در کازرون سعی می کنیم تمرینات را به شکل رقابتی برگزار کنیم تا سطح تمرین و انگیزه ها بالا برود.
دوچرخه سوار جوان تیم ملی افزود: اعزام های برون مرزی فدراسیون هم به مسابقات قهرمانی آسیا خلاصه می شود که آن هم هر سال ضعیف تر از سال قبل انجام می شود. فدراسیون می گوید فقط نفراتی را اعزام می کنیم که شانس مدال داشته باشند! پس ورزشکار چطور تجربه کسب کند تا به مدال برسد؟ خود من در اولین اعزام به قهرمانی آسیا نتوانستم مدال بگیرم، اما تجربه های حاصل از همان حضور باعث شد تا در دومین حضورم صاحب مدال شوم. اما اگر رویه فدراسیون به این شکل باشد که فقط کسانی که تجربه کسب مدال دارند را اعزام کنند، شانس درخشش و اتفاقی که برای من افتاد از سایرین گرفته می شود. به همین دلیل است که بسیاری این رشته را کنار گذاشته اند و حالا در مسابقات قهرمانی کشور، تعداد کل شرکت کنندگان به ۱۵ نفر هم نمی رسد!
*وسوسه لژیونر شدن
وی در پاسخ به اینکه آیا هوای لژیونر شدن در سر دارد، گفت: به این مساله فکر کرده ام، هرچند موقعیتش پیش نیامده است. دوری از خانواده و ایران سخت است، اما هر کسی دلش می خواهد در رشته ای که علاقه دارد، پیشرفت کند. فکر می کنم همه دوچرخه سواران حرفه ای کشورمان به این مساله فکر می کنند.
عباسی در خصوص وضعیت دوچرخه سواری در فارس نیز گفت: فقط یک مسابقه استانی برگزار می شود که آن هم فقط مخصوص آقایان است. چون در بخش بانوان فقط ۳ یا ۴ نفر هستیم. در استان فقط تمرین می کنم. در جاده و کوهستان. در جاده با مشکلاتی مواجه هستیم و بارها نزدیک بوده حادثه ای پیش بیاید که به خیر گذشته است. راننده ها رعایت حال دوچرخه سواران را نمی کنند. بارها صحبت کردیم که مسئولان تابلوهایی در مسیر قرار دهند که به رانندگان گوشزد کند حواسشان به عبور دوچرخه ها باشد. در کشورهای خارجی حتی تابلوهای الکترونیکی وجود دارد که در هنگام ورود دوچرخه سوار به تونل، روشن می شود و به رانندگان هشدار می دهد. هزینه چندانی هم ندارد اما انجام نمی شود و هر بار با استرس وارد جاده و به خصوص تونل ها می شویم.
وی همچنین به اهمیت تقویت روابط عمومی در فدراسیون دوچرخه سواری اشاره کرد و گفت: اگر فدراسیون بتواند روابط عمومی قوی تری داشته باشد، می تواند با رایزنی مناسب زمینه پخش مسابقات و جذب اسپانسر را فراهم کند. رشته دوچرخه سواری کوهستان به خاطر مسیرها و سبک مسابقه ها، جذابیت و هیجان بسیاری دارد اما وقتی هیچ توجهی به آن نمی شود، سطح رقابت پایین آمده و شانس مدال هم کم می شود.
*دوچرخه حرفه ای به قیمت خودرو!
عباسی درباره قیمت دوچرخه های حرفه ای نیز گفت: مثلا دوچرخه خودم اگر نو باشد، حدود ۱۰۰ میلیون تومان قیمت دارد اما برای مسابقات بزرگ نیاز به دوچرخه بهتری دارم که حدود ۷ هزار دلار قیمت دارد. یعنی پول یک ماشین را باید بدهم و دوچرخه بخرم که با توجه به نکاتی که اشاره کردم، چنین کاری به صرفه نیست.
وی در پاسخ به اینکه آیا فدراسیون در این زمینه هم کمکی به قهرمانان برون مرزی نمی کند، گفت: به طور کلی هر خواسته ای که داشته باشیم، جواب فدراسیون یک چیز است: بودجه نداریم! در حالی که اگر بتواند اسپانسر بگیرد، می تواند هزینه ها را تامین کند.
عباسی افزود: پدر خودم با چند شرکت رایزنی کرده است تا اسپانسر من شوند اما آن ها هم می گویند وقتی مسابقات از هیچ رسانه ای پوشش داده نمی شود، چرا باید اسپانسر شویم؟ کجا دیده شویم؟ حق هم دارند. وقتی دیده نمی شوند، چرا بیایند و هزینه کنند؟
*من خودم را ثابت کردم، حالا نوبت فدراسیون است
این دختر پراُمید دوچرخه سواری کوهستان کشورمان در پایان ضمن تشکر از خانواده، مربی اش فرشید صلاحیان و هیئت های دوچرخه سواری استان و شهرستان کازرون، گفت: خوشحال هستم که اولین مدال دوچرخه سواری جوانان بانوان در رشته کراس کانتری به نام من است، اما دلیل اصلی خوشحالی من این است که راهی برای دختران کشورم باز کردم تا تعداد این مدال ها در آینده بیشتر و بیشتر شود. من با گرفتن این مدال توانایی و پشتکار خودم را ثابت کردم و حالا امیدوار هستم که فدراسیون دوچرخه سواری ایران، از استعداد امثال من به خوبی استفاده کرده و اجازه ندهد من هم مثل بسیاری از استعدادهای خوب کشورمان، به مهره ای سوخته تبدیل شوم.
انتهای پیام
