به گزارش ایسنا، تیم ملی هاکی روی یخ زنان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه شرکت کرد و در دومین حضور خود به مدال طلا دست پیدا کرد. این اولین بار است که دختران یخ ایران در رویدادی بین المللی مدال طلا کسب می کنند.
فاطمه اسماعیلی، ملی پوش ایران در مورد این مسابقات به ایسنا گفت: با اینکه تعداد تیم ها نسبت به سال گذشته کمتر بود اما سطح مسابقات بهتر شده و تیم ها پیشرفت کرده بودند. تیم ها نسبت به سال گذشته واقعا متفاوت شده بودند و پیشرفت شان کاملا مشهود بود.
او در مورد تیم ملی ایران هم بیان کرد: در مسابقات سال گذشته آنقدر خوب بازی کردیم که خیلی از تیم ها تعجب کرده بودند. ما از آن موقع اردوهای مستمر زیادی داشتیم و به کاپ توسعه جهانی لهستان اعزام شدیم. لیگ، کمپ تمرینی و کار با مربیانی خارجی هم باعث شد که نسبت به سال گذشته متفاوت تر شویم و پیشرفت چشم گیری داشته باشیم.
اسماعیلی در مورد دلایل پیشرفت هاکی روی یخ زنان در سال های اخیر گفت: یک تیم خیلی قوی به نام انجمن هاکی پشت ۲۰ بازیکنی است که در زمین بازی می کنند. بچه ها هم همه یکدست هستند، یک هدف دارند و به معنای واقعی یک تیم هستند. داخل و بیرون زمین هم را حمایت می کنند و وقتی مشکلی پیش می آید از خانم سنایی کاپیتان تیم تا همه بچه ها کمک می کنند.
او ادامه داد: آقای هوشیدری مربی تیم اطلاعات به روزی دارند. اگر آقای صدقی نبود هاکی روی یخ هم نبود. آقای حسن زاده مدیرتیم های ملی مربی خارجی می آورد و در اعزام ها کمک می کند. این بار اسپانسر هم داشتیم تا دغدغه مالی نداشته باشیم. این بار اصلا به چیزهایی مثل پول بلیت و لباس که همیشه برایمان مشکل بود، فکر نکردیم و با ذهنی آرام به مسابقات رفتیم.
ملی پوش هاکی روی یخ در توصیف حس و حال کسب اولین طلای هاکی روی یخ زنان ایران گفت: ۳۰ ثانیه مانده به پایان بازی همه از خوشحالی گریه می کردیم. سوت را که زدند هیچکس نمی خندید و همه از خوشحالی اشک می ریختیم. باری از روی دوشمان برداشتیم چون همه با مشکلات شخصی زیادی این مسیر را طی کرده بودیم. از کار، دانشگاه و خانواده هایمان زده بودیم تا در اردوهای فشرده باشیم و حالا نتیجه زحماتمان را گرفته بودیم. خیلی حس عجیبی است نمی توانم به زبان بیاورم. شاید حتی خانواده هایمان هم حس ما را درک نکنند.
او از مسئولان خواست که از هاکی روی یخ زنان حمایت کنند و گفت: همین که از پله های فرودگاه پایین می آییم، مسئولان را می بینیم و به ما تبریک می گویند، خوشحال می شویم. مطمئنا دعوتمان می کنند و حضوری هم تبریک می گویند. اینها برای ما دلخوشی است چون زحماتمان دیده می شود. ما پشیمان نیستیم که چرا دیده نمی شویم و اگر بیشتر کنارمان باشند، انگیزه مان بیشتر می شود. مسابقات بزرگتری در پیش داریم. بازی های زمستانی چین در پیش است که دوست داریم نتیجه خوبی بگیریم. تمریناتمان را کم کم شروع می کنیم و امیدواریم آنجا هم نتیجه خوبی بگیریم.
اسماعیلی به سختی هایی که در این مسیر کشیده، اشاره و بیان کرد: بزرگترین سختی و تنش برای من مسیر دوری بود که می رفتم. ورامین زندگی می کنم و محل تمرین، مسابقات و کارم پیست یخ است که تا خانه ما دو ساعت راه است. باید هر روز این مسیر را بروم و بیایم. گاهی باید پنج صبح رانندگی می کردم و یازده شب برمی گشتم. این موضوع زمان استراحت و ریکاوری من را کم می کند، اما می ارزد. بارها پیش آمده از خستگی زیاد گریه ام گرفته اما آنقدر هدفمان برایم ارزشمند بوده که مطمئن بوده ام باید انجامش بدهم.
انتهای پیام
