به گزارش ایرنا، تیم ملی والیبال مدتهاست روزهای ناموفقی را سپری می کند و امسال هم در لیگ ملت ها نتایج به مراتب ضعیف تری نسبت به دوره های پیشین این رقابت ها کسب کرده است. ملی پوشان والیبال ایران هر ۶ بازی خود را در لیگ ملت ها با شکست پشت سر گذاشتند تا با کسب تنها یک امتیاز در انتهای جدول قرار بگیرند.
اینکه چرا والیبال ایران اینگونه سقوط آزاد داشته و در حسرت کسب یک پیروزی در لیگ ملت ها مانده دلایل مختلفی داشته و اینگونه نبوده که بتوان فقط یک دلیل برای این اتفاق عنوان کرد. در ادامه به مهمترین این دلایل پرداخته شده است؛ به این امید که چراغ راهی برای تصمیم گیرندگان والیبال ایران باشد.
نسل معمولی ها برای اهداف بزرگ
اگر زمانی سعید معروف، محمد موسوی، عادل غلامی، امیر غفور و ..... در تیم ملی والیبال حضور داشتند حالا این تیم فاقد چنین بازیکنانی است. به معنای دیگر، تیم ملی از بازیکنان ستاره و تعیین کننده خالی شده است؛ هر چند نسل پیشین تیم ملی هم در اواخر حضورشان در این تیم روی دور باخت افتاده بودند و اتفاقاتی که در المپیک توکیو و پیش از آن در لیگ ملت ها رخ داد مصداق همین مسئله است.
خلاء بازیکنان کلیدی در تیم ملی، اتفاقی نیست که یک شبه رخ داده باشد. البته با موفقیت تیم های نوجوانان و جوانان در مسابقات جهانی، این طور به نظر می رسید که تیم ملی به لحاظ بازیکن تراز اول دچار مشکل نشود؛ اما به نظر می رسد تزریق بازیکنان جوان به تیم ملی به درستی انجام نمی شود.
لیگ داخلی با خروجی صفر
سالهاست که عنوان می شود لیگ برتر والیبال ایران به لحاظ ساختاری قابل قیاس با سطح فنی والیبال کشور نیست؛ اما فدراسیون والیبال هیچگاه نگاه جدی به لیگ نداشته و این رقابت ها را برگزار می کند تنها به این دلیل که برگزاری لیگ جزو وظایفش محسوب می شود.
لیگی که مشخص نیست هر فصل آن با چند تیم برگزار می شود، طبیعی است که خروجی مثبتی ندارد. هر ساله برخی تیم هایش همچون تیم های محلاتی یک شبه منحل می شوند و بدتر اینکه تیم هایی که سقوط می کنند باز هم در لیگ برتر باقی می مانند و چنین اتفاقاتی را حتی در لیگ های درجه سوم دنیا هم نمی توان دید.
لژیونرها در لیگ های بی کیفیت
یکی از اتفاقاتی که می توانست به سود والیبال ایران باشد حضور بازیکنان در لیگ های خارجی است اما در حال حاضر این مسئله حالت معکوس به خود گرفته و اکثر بازیکنانی که به عنوان لژیونر در لیگ های خارجی حضور دارند در تیم های درجه چندم بازی می کنند.
بازی در لیگ های چین و رومانی و قطر و کویت نمی تواند سودی برای والیبال ایران داشته باشد. حتی حضور بازیکنان ایران در لیگ ترکیه هم با اما و اگرهای زیادی همراه است؛ چرا که این بازیکنان در تیم های نه چندان قدرتمند این کشور بازی می کنند و بدتر اینکه در اکثر مسابقات، نیمکت نشین هستند.
والیبال ایران تحت تاثیر دلالان مجازی
در چند سال اخیر، پیجی اینستاگرامی به محلی امن برای دلالان والیبال تبدیل شده است. این پیج که در سال های گذشته هم اقدامات زیادی علیه والیبال ملی کشور انجام داده با برخی بازیکنان، مربیان و داوران ارتباط برقرار کرده و از طریق آنها به دنبال باج گرفتن است. متاسفانه برخی کارشناس نماها با اتکا به فکت های دروغین این پیج برای والیبال ایران نسخه می پیچند و باعث می شوند آدرس های اشتباه به مردم داده شود.
در چنین شرایطی سخت می شود سره را از ناسره تشخیص داد و نمی توان آن چیزی که به صلاح والیبال ایران است را دنبال کرد. از طرفی دیگر این دلالان به تیم ملی هم نفوذ کرده اند و از برخی اخبار درون تیمی، فضای والیبال کشور را متشنج می کنند.
مربیانی که سیبل شدند
در چند سال اخیر تیم ملی والیبال هم مربی بزرگ خارجی داشته، هم مربی ایرانی و هم مربی گمنام خارجی و با هیچ کدام از آنها نتوانسته رضایت مردم را کسب کند. حتی مربیانی همچون لوزانو و کواچ و کولاکوویچ که نسل طلایی والیبال ایران را در اختیار داشتند هم لقب مربیان ناکام به آنها داده شد تا ولاسکو تنها مربی ای باشد که از او به نیکی یاد شود.
این موضوع نشان می دهد درد اصلی والیبال ایران، مربیان نیستند؛ بلکه کیفیت بازیکنان است که باعث شده تیم ملی ایران تبدیل به یک تیم بی خطر شود.
بازیکنانی که همیشه طلبکارند
در چنین شرایطی باید بازیکنانی را مقصر دانست که با وجود عملکرد ضعیف شان نقش طلبکار را به خوبی بازی می کنند؛ بازیکنانی که تصور می کنند تعریف و تمجیدهایی که پیج های دلالی از آنها می کنند نشان دهنده کیفیت آنهاست؛ در حالی که این تعریف و تمجیدها دلایل دیگری دارد. عجیب است بازیکنانی که در چند سال اخیر هیچ دستاوردی در تیم ملی نداشتند برای بازی در این تیم به دنبال بلیط فرست کلس هستند؛ تصور اینکه در صورت کسب موفقیت از سوی آنها چه چیزهایی طلب می کردند سخت نیست.
