محمود پراش در گفت وگو با خبرنگار ایرنا از شرایط این روزهای دوچرخه سواری گفت و اظهار داشت: رشته دوچرخه سواری تجهیزات محور است و با تکنولوژی و علم روز دنیا پیش می رود، متاسفانه در هر دو بخش از سایر تیم های آسیایی و البته جهانی عقب هستیم و این فاصله روز به روز بیشتر هم می شود و نتایجی که در رویدادهای مختلف به دست می آید، گواه این ادعاست.
وی ادامه داد: بودجه فدراسیون به هیچ عنوان پاسخگوی نیازهای این رشته نیست. افزایش هزینه ها و بالا رفتن نرخ ارز، سنخیتی با بودجه فدراسیون ندارد و وضعیت مشخص است و نیازی به صحبت و مصاحبه نیست. فدراسیون هم به نوبه خود کم وکاستی هایی دارد که در نتایج ملی پوشان دخیل بوده و به اصطلاح، در و تخته با هم جور است. در گذشته تیم های بسیاری در دوچرخه سواری حضور داشتند و باعث رونق این ورزش بودند اما الان آن تیم ها کجا هستند و چرا از دوچرخه سواری جدا شدند؟ فدراسیون در حال حاضر در بُعد تجهیزات بسیار ضعیف است و توان خرید حتی یک دوچرخه به روز را هم ندارد، از سویی دیگر وضعیت اعزام ها را ببینید، اگر کمی در این رشته بررسی کنید به مشکلات دیگر هم پی خواهید برد چراکه آنقدر شرایط نزولی و رو به افول است که نیازی به گفت وگو و مصاحبه نیست.
پراش گفت: اگر به سال های قبل بازگردیم می بینیم افرادی بودند که برای حمایت و کمک به دوچرخه سواری وارد این چرخه شدند اما به دلیل اختلافات شخصی و مسائلی از این دست و البته بدرفتاری هایی که با آنها شد، رفتند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند. دوچرخه سواری به افراد دلسوز و متخصص نیاز دارد که این روزها خیلی کم هستند و منافع شخصی و رفتارهای دوگانه، حرف اول را در دوچرخه سواری می زند.
رکاب زن سال های نه چندان دور کشورمان تاکید کرد: دوچرخه سواری از زمانی که به دست دوچرخه سوارها افتاد در مسیر نزولی گام برداشت و رو به افول رفت. اختلاف نظرها و مدیریتی که در حرف بود اما در عمل نه، کار دستمان داد و امروز می بینیم از آن روزهای طلایی دوچرخه سواری خبری نیست. چه کسی گفته حتما رئیس یا مدیر یک فدراسیون باید ورزشکار باشد؟ شاخصه های مدیریت و توانایی انجام کار بر اساس فاکتورهایی تعریف می شود که شاید یک ورزشکار از آن بی بهره باشد که این اتفاق برای دوچرخه سواری افتاد و امیدواریم روزی دوباره شرایط خوب شود.
پراش ادامه داد: از سویی دیگر ورزشکار با هزینه خود به مسابقات اعزام می شود و دیگر نیازی به این حرف ها نیست. من در کمیته فنی هم انتقاد کردم و آنچه باید می گفتم را گفتم. وقتی ورزشکاری به دلیل بضاعت مالی در اعزام ها قرار می گیرد اما در مسابقه آخر می شود، دیگر باید فاتحه کار را خواند. ما ورزشکاری داشتیم که در قهرمانی آسیا حضور داشت اما در کشور، بین ۵ نفر اول هم نبود که علتش را همه می دانند. از سویی دیگر وقتی فدراسیون در مسابقات و رویدادهای مختلف نتیجه نمی گیرد اما عوامل تیم و مدیر تیم های ملی بدون هیچ تغییری به کار خود ادامه می دهند، همین می شود که امروز می بینیم.
وی گفت: با توهم و خیال نمی توان مدال گرفت. متاسفانه دوگانگی در دوچرخه سواری وجود دارد. قبل از اعزام در مصاحبه ها یک مطلب عنوان می شود و بعد از آن حرف های دیگری را می شنویم. برخی از دوستان در کمیته فنی ضعیف عمل می کنند و تصمیم های نادرست می گیرند، یادمان نرود روزی در آسیا چشم بسته مدال می گرفتیم اما الان با اختلاف فاحش، آخر می شویم و این ها را یک نفر باید پاسخگو باشد.
این مربی دوچرخه سواری کشورمان یادآور شد: وقتی ورزشکار این شرایط را می بیند، طبیعی است دچار تردید شود. یا باید ورزش قهرمانی را کنار بگذارد یا رویای حرفه ای خود را در کشوری دیگری دنبال کند. اگر بخواهم به فدراسیون از ۱۰۰ نمره بدهم با حداکثر ارفاق ۴۰ می دهم هرچند مشکلات اقتصادی هم مزید بر علت است و باید آن را هم در نظر گرفت. به نظر من دوچرخه سواری برای کسی اهمیتی ندارد، مسئولان هم فقط می خواهند چراغ فدراسیون روشن باشد. به هر حال این ایام هم سپری می شود، وقتی فدراسیون نمی تواند حتی یک دوچرخه به روز بخرد دیگر نباید از این سیستم توقعی داشت.
وی ادامه داد: سال گذشته و در جریان رقابت های دوچرخه سواری محمد گنج خانلو در اسکاتلند ناپدید و بعد خبر پناهندگی او منتشر شد اما واکنش فدراسیون به این ماجرا چه بود؟ چه اقدامی کرد تا این اتفاق یک بار دیگر تکرار نشود؟ چه قدم مثبتی در این راه برداشته شد تا رکاب زنی به این فکر نباشد که ورزش حرفه ای خود را بیرون از مرزهای کشور دنبال کند؟ حرف اول و آخر ما باید ایران و پرچم مقدس کشورمان باشد اما فدراسیون به گونه ای عمل می کند که به جای ترغیب، ورزشکار فراری می شود و امیدوارم مسئولان وزارت ورزش به این مسائل ورود کنند.
پراش تاکید کرد: سئوال من اینجاست که فدراسیون برای ورزشکار کار می کند یا بر عکس؟ مگر می شود ورزشکاری که از جیب خود هزینه می کند و با هزار مشکل، دوچرخه و تجهزات می خرد، حقوقی دریافت نکند اما اعضای فدراسیون دریافتی داشته باشند؟ اگر دوچرخه سوار نباشد که دیگر نیازی به فدراسیون نیست. برخی از رکاب زنان ما در شرایط بسیار خطرناک در کنار اتوبان ها و جاده ها رکاب می زنند و هیچ دریافتی هم ندارند اما برای بقیه پول هست و این مسائل ورزشکار را رنج می دهد. امیدوارم روزی این مسائل درست شود و منتظر آن روز هستیم.
او در مورد المپیکی شدن علی لبیب تاکید کرد: دوچرخه سواری ما نه به قهرمانی می خورد نه به المپیک، متاسفانه رفتارهایی را در این فدراسیون شاهد هستیم که انسان را رنج می دهد. اگر شرایط خوب بود که ورزشکاری خانه و کاشانه اش را ترک نمی کرد و نمی رفت. اگر همین شرایط امروزی را در گذشته داشتیم شک نکنید که امکان ادامه همکاری نبود و هیچ دوچرخه سواری حاضر نبود این همه زحمت و سختی را به جان بخرد.
وی با تاکید بر اینکه برای نماینده المپیکی ایران در پاریس آرزوی موفقیت دارم، گفت: فدراسیون را بر اساس شاخصه ها و نتایجی که کسب کرده ارزیابی می کنند. در سال ۲۰۲۳ چه مدالی برای ما به دست آمد؟ در شرایطی که فرانک پرتوآذر در بازی های آسیایی سوم شده بود در مسابقات کوهستان، جاده و پیست مدالی کسب نشد و تنها دو مدال طلا و نقره محمد گنج خانلو و پوریا یعقوبی در اسکرچ بزرگسالان و جوانان و برنز فاطمه عباسی در کوهستان جوانان را داشتیم که در بین رشته های المپیکی و بازی های آسیایی هم نیست.
مربی اسبق تیم ملی دوچرخه سواری تاکید کرد: در سال ۲۰۲۴ تنها یک مدال برنز داشتیم که در جاده و در رده سنی کمتر از ۲۳ سال توسط علی لبیب به دست آمد. اما فدراسیون برای آنکه ضعف های خود را پوشش دهد به مدال های پیشکسوتان و توان یابان می پردازد و سعی دارد با خبرسازی در این حوزه، ناکامی های خود را جبران کند. در پیست ۱۱ رشته در جوانان و بزرگسالان و در آقایان و بانوان داریم که در مجموع ۱۳۲ سکوی قهرمانی می شود که سهم ما سال قبل ۲ عنوان بود و امسال هیچ! در جاده هم همین شرایط حاکم است ضمن اینکه رده سنی امیدها هم اضافه می شود. اینجا ۴۲ سکوی قهرمانی وجود دارد که سهم ما تنها یک عنوان سومی بوده است. در کوهستان جوانان، امید و بزرگسالان وجود دارد و در این بخش نیز یک سکو به نام فاطمه عباسی ثبت شد و امسال همان هم نداشتیم.
این مربی دوچرخه سواری کشورمان تاکید کرد: صحبت از کنترل دوپینگ سازمان یافته می شود اما باید دید این اتفاق مربوط به چه سالی است. سال ۲۰۱۷ فدراسیون وقت به اشتباه این کار را انجام داد و محکوم هم شد. البته می خواستند از این کار بهره برداری کنند که از پایه اشتباه بود. باید دید در آن زمان چه کسانی مسوولیت داشتند، چه به عنوان مدیر و چه به عنوان مربی اما سئوال این است که آن مربیان الان کجا هستند و چه می کنند؟ وظیفه فدراسیون این است که ترکیب فنی تیم خود را به گونه ای مشخص کند که به مدال و سکو ختم شود اما بخش فنی ما به گونه ای عمل کرده که نتایج آن را می بینیم.
پراش خاطر نشان کرد: در گذشته افرادی بودند که کار کردند و در سال های بعد دوچرخه سواری به مدال رسید اما در دوره های بعدی در باد این موفقیت ها خوابیدیم و نظاره گر بودیم و الان حال و روزمان این است که می بینید. موفقیت یک شَبه به دست نمی آید و فدراسیون در مسیری قرار گرفت که از موفقیت ها دور شد و با این شرایط نمی توان به آینده امیدوار بود. رشته ای که روزی چشم بسته ۱۰ مدال در آسیا می گرفت الان باید در رویای کسب مدال و سکو باشد و این دوچرخه سوارها را ناراحت می کند.
وی تاکید کرد: فدراسیون دوچرخه سواری ما عادت کرده خلاف جهت آب شنا کند، همه دنیا با جذب مربیان کاربلد در صدد آماده سازی تیم خود هستند اما در فدراسیون ما با ابتکاری نوظهور، مربی آنلاین می گیرند که این از عجایب روزگار است. اگر مربی آنلاین جواب می داد همه کشورهای دنیا این کار را می کردند اما چرا فقط فدراسیون ما این ابتکارات را به خرج می دهد؟ فقط ما عاقل هستیم و دیگران از آن بهره ای نبرده اند؟
او یادآور شد: در دوچرخه سواری افرادی حضور دارند که همسو با جریان ها و اتفاقات روز این فدراسیون هستند، وقتی تیم نتیجه نمی گیرد یعنی یک جایی از کار ایراد دارد اما جالب اینجاست همان نفرات با قدرت به کار خود ادامه می دهند و آب از آب تکان نمی خورد.
پراش گفت: مسوولان وزارت ورزش شاید نگران این هستند که اگر اقدامی کنند فدراسیون با خطر تعلیق مواجه شود اما همین الان هم دوچرخه سواری در کُما به سر می برد. چرا کسی در دوچرخه سواری پاسخگوی این نتایج نیست؟ چرا کسی نمی پرسد دوچرخه سواری چرا و به چه دلیل به این روز افتاده که گرفتن یک مدال هم برای ما آرزو شده است؟
