به گزارش ایرنا، مصاحبه پیمان اکبری با رسانه رسمی فدراسیون والیبال، ابهامات و سوالات بسیاری را در خصوص اتفاقاتی که برای تیم ملی والیبال در لیگ ملت ها به وجود آورد. هر چند پیش از این مصاحبه، اظهارات امیر خوش خبر که سرپرست تیم ملی در لیگ ملت ها بود هم در نوع خود عجیب، قابل تامل و البته تلخ بود. خوش خبر پس از حذف تیم ملی از لیگ ملت ها گفت: «فرض بر این بود که پائز مربی خیلی خوبی است اما در عمل نشان داد که توانایی حضور در این سطح از والیبال را نداشت و نتوانست تیم ملی را به خوبی رهبری کند. نبود پائز خیلی سریع جواب داد و تیم ملی توانست دو پیروزی به دست بیاورد و بازی های به نسبت قابل قبولی ارائه بدهد.»
قطعا پائز مربی مطرحی در والیبال دنیا محسوب نمی شود اما نمی توان انتظار داشت امیر خوش خبر در خصوص سطح فنی او و حتی مسائل دیگری که به این مربی مربوط است اظهارنظر کند؛ چرا که اولا او جایگاه فنی در والیبال ندارد و حتی اگر چنین جایگاهی هم داشت نباید اینگونه در خصوص سرمربی پیشین تیم ملی اظهارنظر می کرد.
صحبت های مفصل پیمان اکبری هم نشان داد پائز چه کار سختی برای موفقیت در تیم ملی داشته است؛ انگار که او آمده بود تا همه شکست ها را گردن او بیندازند و مقصر اصلی ناکامی تیم ملی معرفی شود و در نهایت هم حکم اخراجش را بگیرد و برود.
عجیب اینکه اکبری در این گفت وگو خودش را در شکست های تیم ملی سهیم نمی داند. او گفت: «نمی خواهم کسب دو پیروزی مقابل آمریکا و هلند را بزرگ کنم، اما نباید آن را نیز کوچک بشماریم؛ به خاطر اینکه از سال گذشته که دوازده دیدار در لیگ ملت ها برگزار کردیم و هشت دیدار دیگری که پائز هدایت تیم را برعهده داشت، از بیست دیدار صاحب دو پیروزی شدیم، اما در چهار بازی هفته آخر دو برد به دست آوردیم.»
همانگونه که پیروزی های یک تیم متعلق به همه اعضای کادرفنی و بازیکنان تیم ملی است شکست ها هم باید به پای همه آنها نوشت. اکبری در هفت شکستی که تیم ملی با پائز تجربه کرد عضوی از کادرفنی تیم ملی بود و این شکست ها را باید به پای او هم نوشت.
مربی پیشین تیم ملی والیبال عنوان می کند که «پائز به زبان پرتغالی با دستیارانش صحبت می کرد و مربیان ایرانی متوجه صحبت های او نمی شدند.» از همان زمان که این مربی هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت اینطور عنوان شد که او مخالف حضور پیمان اکبری در تیم ملی است. قطعا اکبری همانگونه که خودش عنوان کرد عرق و تعصب زیادی به تیم ملی دارد؛ اما ای کاش زمانی که متوجه شد پائز اعتقادی به حضور او در کادرفنی تیم ملی ندارد از سمتش به عنوان دستیار انصراف می داد.
قطعا این موضوع یکی از اشتباهات فدراسیون والیبال در انتخاب دستیاران پائز بود. سرمربی پیشین تیم ملی نام مربی دیگری را به فدراسیون والیبال ارائه داده بود اما این فدراسیون به بهانه اینکه مربی مورد نظر پائز در کادرفنی بهروز عطایی حضور داشته و تیم ملی با عطایی نتایج خوبی نگرفته اجازه حضور این مربی را در کادرفنی تیم ملی نداد.
موضوع دیگری که پیمان اکبری به آن اشاره کرد توانایی های مربیان ایرانی بود. وی گفت:«مربیان ایرانی خوب زیادی داریم از محمد وکیلی که قهرمان جهان شده تا غلامرضا مومنی، محمدرضا تندروان، رحمان محمدی راد، سعید رضایی، احمد فتاحی و … تعداد زیادی مربی ایرانی خوب داریم که می توانند به تیم ملی والیبال ایران کمک کنند و نباید منتظر باشیم یک نفر از بیرون بیاید و والیبال ایران را نجات دهد.»
بر خلاف صحبت های اکبری، اتفاقا والیبال ایران به یک مربی بزرگ خارجی و ساختارساز همچون ولاسکو نیاز دارد تا والیبال ایران را نجات دهد. در توانایی های مربیان ایرانی شکی وجود ندارد. اگر آلکنو با تیم ملی نتیجه نگرفت به دلیل فرصت کمی بود که داشت. ضمن اینکه ای کاش مربیان ایرانی که داعیه هدایت تیم ملی را دارند حداقل توانایی خود را در لیگ های خارجی هم نشان می دادند؛ نه در لیگ ایران که بیشتر شبیه یک شوخی است تا یک لیگ استاندارد.
پیروزی مقابل آمریکا و هلند، تنها اتفاق خوبی بود که در لیگ ملت ها برای تیم ملی رخ داد؛ پیروزی هایی که قطعا پائز هم در آنها نقش داشت؛ اما به نظر می رسد همه عوامل تیم ملی اعم از کادر سرپرستی و مربیان ایرانی تیم ملی به دنبال این هستند که سند این پیروزی ها را به نام خودشان بزنند.
اتفاقاتی که برای تیم ملی در لیگ ملت ها رخ داد می تواند تجربه بزرگی برای فدراسیون والیبال باشد. سرمربی آینده تیم ملی باید این اختیار را داشته باشد که دستیارانش را خودش انتخاب کند؛ نه اینکه کسانی در کادر وی حضور داشته باشند که شرایط را برایش سخت تر کنند. موفقیت تیم ملی ارجح از هر چیزی است و هیچکس نباید به خودش حق بدهد به دنبال منافع شخصی اش باشد.
