هستی رضایی صبح پنجشنبه در گفت وگو با خبرنگار ورزشی ایرنا، درباره اعزام پیش روی تیم ملی کراس ایران اظهار داشت: ۲ دوره گذشته توانستم جایگاه ۲۰ جهانی را در مسابقات جهانی ترکیه کسب کنم و سال گذشته نیز این جایگاه را ۲ پله افزایش دادم و در جایگاه ۱۸ دنیا قرار گرفتم. امسال اردوی تیم ملی خیلی دیر شروع شد اما امیدوارم با تمرینات سختی که در زمان باقیمانده خواهیم داشت، بتوانیم به نتیجه دلخواه برسیم.
وی ادامه داد: به نظرم بهتر بود که فدراسیون پس از مسابقات سال گذشته در ترکیه، برنامه مرتبی برای تمرین های تیم ملی در نظر می گرفت. هزینه موتورهای ما مثل لاستیک و روغن خیلی بالا می شود و شاید خانواده های ما نتوانند از پس همه آن ها بر بیایند.
دارنده رتبه ۱۸ موتور کراس جهان با اشاره به هزینه های سنیگن این رشته اضافه کرد: پدرم بیشتر هزینه های من را تامین می کند و اسپانسرها فقط در زمان اعزام تیم ملی و از طرف فدراسیون کمی به ما کمک می کنند. نه تنها حمایت اسپانسر همیشگی نیست بلکه آنقدر که باید نیز ما را تامین نمی کنند. البته زمانی که برای مسابقات باید موتورهای خودمان را ببریم، هزینه این جا به جایی از طرف فدراسیون یا اسپانسر معرفی شده پرداخت می شود.
ملی پوش موتور کراس ایران همچنین درباره سطح علمی ایران در این رشته گفت: سطح ما به نظرم ثابت شده و نیاز است که مربیان خارجی بیایند و بتوانند به رشد کشور سرعت بدهند. راه دیگری هم وجود دارد که در صورت امکان، ما را به دوره های خارجی اعزام کنند تا بتوانیم سطح خودمان را بالا ببریم. البته سطح مربیان فعلی ایرانی بد نیست اما به روز نیستند و شاید نهایتا یک پله دیگر بتوانیم با آن ها بالا برویم.
رضایی اضافه کرد: در گذشته ۲ بار مربی خارجی به ایران آمده است اما به دوران ما نرسید. ما از اول با بهترین مربیان ایرانی کار کردیم اما با کمی حمایت قطعا خیلی بیشتر از این ها می توانیم پیشرفت کنیم.
برترین بانوی موتور کراس ایران در تشریح اهدافش گفت: تنها خواسته ام حمایت و کمک در هزینه های این رشته است. برای هدفم تلاش می کنم و می خواهم به سکوی جهانی دست پیدا کنم. از نظر امکانات با بقیه رقبا خیلی فاصله داریم زیرا آن ها دائما در پیست هایی تمرین می کنند که ما شاید سالی یک بار به خاطر یک مسابقه جهانی در آن حاضر شویم!
وی افزود: هر سال قهرمانان اروپایی ۱۰ مسابقه می دهند ولی ما فقط در یک دور از مسابقات جهانی شرکت می کنیم. رقابت های جهانی سالانه ۸ راند دارد ولی ما در همه این سال ها فقط یک راند آخر را اعزام شدیم و با توجه به کمبودها، نتیجه بدی هم نگرفتیم. پس به نظر در سطحی هستیم که برای حضور در رقابت های دیگر نیز اعزام شویم.
رضایی در پایان افزود: کشورم را دوست دارم و می خواهم همینجا بمانم و مسابقه بدهم. اگر حمایت مناسب داشته باشیم، قطعا نتایج خیلی بهتری کسب خواهیم کرد. در این رشته امکانات خیلی موثر است و مانند ورزش کشتی نیست که ورزشکار فقط روی بدن خودش کار کند. به خاطر همین مسئله است که مسئولین باید نگاه ویژه تری به ما داشته باشند.
