به گزارش ایرنا، تاریخ المپیک ایران روایت افتخارآفرینی بزرگ مردانی است که تاریخ ورزش این کشور را رقم زدند. محمد نصیری یکی از این نام ها است که با کسب سه مدال المپیک برای همیشه در تاریخ وزنه برداری ایران و جهان ماندگار شد. زندگی او ۲ روی یک سکه است؛ او هر چه در مسیر افتخارآفرینی موفق بود اما در زندگی شخصی مشکلات زیادی را تجربه کرده که در نوع خود کم نظیر است.
زندگی وی به مانند فصل های مختلف یک رمان است که می تواند برای هر مخاطبی جذاب و خواندنی باشد.
نصیری اولین قهرمان ایرانی است که مدال طلا برای رشته وزنه برداری کسب کرد و زندگی وی نیز شباهت زیادی به امامعلی حبیبی مرد تاریخ ساز المپیک ۱۹۵۶ ملبورن دارد. حبیبی نخستین مدال طلای ورزش ایران را در المپیک ضرب کرد و نخستین طلای کشتی هم به نام وی است. او و نصیری هر دو زاده فقر هستند فقری که در نیم سده پیش شاید در بسیاری از مناطق کشور نهادینه شده بود و قهرمانان بزرگ ایران زمین به مانند ورزشکاران امروزی نه قرارداد نجومی داشتند و نه از حقوق میلیاردی برخوردار بودند.
نصیری هم به مانند حبیبی همیشه از مربی اول خود به عنوان مشوق ورزش یاد می کند. اگر حبیبی الفبای کشتی لوچو و آزاد را از «ننه بیگم ملاباجی» آموخت اما محمد نصیری همیشه از مربی پرورشگاه خود سخن به میان میاورد. او حتی در جشن سده المپیک مربی خودش را فراموش نکرد و گفت: در پرورشگاه خانمی به نام بهار بود. او به ورزش خیلی علاقه مند بود. من آن موقع ژیمناستیک کار بودم و هیچ چیز از وزنه برداری نمی دانستم.
وی ادامه داد: این خانم به عنوان مادر من بود. اصلا نمی دانستم هالتر چیست. ولی اولین وزنه را خانم بهار دست من داد و من دستش را می بوسم و امیدوارم روحش شاد باشد.
نصیری از محیط و زندگی سخت پرورشگاه به سکوی المپیک رسید و حتی در المپیک ۱۹۶۴ توکیو به همراه کاوران ایران و جهان پهلوان تختی بود. خاطره جالب وی از افتتاحیه المپیک و «رقص باباکرم» از جذاب ترین اتفاقات زندگی نصیری به شمار می رود. خروس طلایی وزنه برداری همواره از تختی به نیکی یاد می کند و می گوید در زمان غسل خودم آب بر روی بدن تختی می ریختم.
هر چند آغاز زندگی نصیری با سختی های فراوانی روبرو بود اما اراده این ورزشکار نه تنها بر فولاد سرد غلبه کرد بلکه توانست بر محرومیت ها و محدویت های زندگی غلبه کند و امروزه نام بزرگی در وزنه برداری جهان و آسیا به شمار می رود. نصیری در سال ۲۰۰۰ از سوی فدراسیون بین المللی وزنه برداری به عنوان یکی از ۱۰ وزنه بردار برتر جهان معرفی شد.
نصیری از دل سختی ها بزرگ شده و راه غلبه بر سختی را به خوبی می دانست. در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی، حریف او «ایمره فولدی» با رکورد مجموع ۳۶۷.۵ کیلوگرم به کار خود پایان داد و ۱۰ کیلوگرم از ورزشکار ایرانی جلو بود. کسی انتظار نداشت اما نصیری در یک حرکت انتحاری درخواست وزنه ۱۵۰ کیلوگرمی داد. چشم ها به تخته خیره شده بودند تا هنرنمایی جوان جسور ایرانی را ببینند، او در کمتر از یک دقیقه نه تنها وزنه را بدون خطا مهار کرد بلکه پیش چشم فولدی توانست مدال طلا را از آن خود کند.
چهار سال پس از این هنر نمایی نصیری در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ دوم شد و مدال نقره گرفت. هر چند که این مدال و کسب آن به اندازه مدال نخست نصیری خبر ساز نشد اما داستان آن بسیار جالب است زیرا در مونیخ مدال نقره وزنه بردار ایرانی را دزدیدند و تا ۴۴ سال از ان خبری نبود. مدال، دست به دست شد و در یکی از کشورها به حراج گذاشته شد.
یک ایرانی با علم به اینکه مدال نصیری است آن را خرید و «تاماش آیان» رییس اسبق فدراسیون بین المللی طی مراسمی نمادین و پراحساس در تهران، مدال گم شده را پس از ۴۴ سال در تالار وزنه برداری آزادی دوباره به گردن نصیری انداخت.
نصیری در کوبا به خاطر چند صد گرم اضافه وزن مجبور شد که موهای خود را بتراشد و به عنوان قهرمانی رسید. روز بعد از این اتفاق فیدل کاسترو به او لقب سامسون داد و گفت: قدرت سامسون با موهایش رفت اما قدرت نصیری بدون مو هم ماندگار است.
کسب ۲۲ مدال المپیک، جهانی و آسیایی در طول سال ها فعالیت ورزشی از او چهره ای ماندگار ساخت. نصیری یک طلای المپیک، پنج طلای جهانی، سه طلای بازی های آسیایی و ۲ طلای قهرمانی آسیا دارد که موجب شده نامش همواره با موفقیت همراه باشد. یک نقره و یک برنز المپیک و یک نقره و سه برنز جهانی از دیگر افتخارات نابغه ایرانی است.
خروس طلایی وزنه برداری ایران که بازنشسته شد این رشته تا ۳۲ سال بعد رنگ طلا را به خود ندید تا اینکه حسین توکلی در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی به این انتظار ۳۲ ساله پایان داد و اولین طلای وزنه برداری ایران پس از انقلاب را کسب کرد.
البته مسیر زندگی قهرمانی برای نصیری همیشه پر از خاطره است و هر زمانی که پای خاطرات این قهرمان خنده رو، باشید بی تردید یک خاطره جذاب تعریف خواهد کرد. یکی از خاطرات او مربوط به مسابقات آسیایی وزنه برداری سال ۱۹۷۷ در بغداد است، جایی که خروس طلایی وزنه برداری جهان باید وزن کم می کرد اما در این کشور سونایی وجود نداشت. او را در یک پتوی نمدی پیچیدند و در حمام های سنتی گذاشتند.
وی در خصوص آن روز می گوید: در مسابقات آسیایی ۱۹۷۷ بغداد من را در یک پتوی نمدی پیچیدند و روی سنگ داغ خواباندند. تمام آب بدنم رفت و یک لحظه روح از بدنم جدا شد. یک دفعه احساس کردم روی پشت بام حمام هستم و شهر بغداد را از بالا تماشا می کنم. روحم داشت از بدنم جدا می شد.
با خداحافظی نصیری از دنیای قهرمانی، وزنه برداری ایران نیز با مدال دسته سبک وزن خداحافظی کرد و رکوردهای وی دیگر در تاریخ وزنه برداری این مرز و بوم تکرار نشد. پس از نصیری تنها حافظ قشقایی توانست به مدال نزدیک شود. وی در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ تایلند، نقره حرکت دوضرب دسته ۵۵ کیلوگرم را از آن خود کرد. قشقایی در مجموع هفتم شد.
افتخارات محمد نصیری:
برنز رقابت های قهرمانی آسیایی - تهران ۱۹۶۵
برنز رقابت های جهانی - برلین ۱۹۶۶
طلای بازی های آسیایی - تایلند ۱۹۶۶
طلای مسابقات جهانی - ۱۹۶۷ مکزیک
طلای بازی های المپیک - مکزیکوسیتی ۱۹۶۸
طلای رقابت های جهانی - ورشو ۱۹۶۹
طلای رقابت های جهانی - ۱۹۷۰ کلمبوس
طلای بازی های آسیایی تایلند ۱۹۷۰
برنز رقابت های جهانی - ۱۹۷۱ لیما
طلای رقابت های قهرمانی آسیا - ۱۹۷۱ مانیل
طلای پیکارهای جهانی - اولم ۱۹۷۲
نقره بازی های المپیک مونیخ ۱۹۷۲
طلای رقابت های جهانی - ۱۹۷۳ هاوانا
طلای رقابت های جهانی - ۱۹۷۴ مانیل
طلا و نقره بازی های آسیایی ۱۹۷۶ تهران
برنز بازی های المپیک ۱۹۷۶ مونترال
طلای رقابت های قهرمانی آسیا - بغداد ۱۹۷۷
