دست یافتن زنان به پست های مدیریتی ارشد یکی از مطالبات دیرینه آنها است. زنان امروزه به مدد تحصیلات، تخصص، توانمندی ها و شایستگی های خود خواستار داشتن حقوقی برابر با مردان در عرصه های مختلف اجتماع به ویژه در عرصه های اجتماعی و مناصب شغلی هستند.
آمارها حاکی از روند رشد انتصاب زنان در پست های مدیریتی کشورمان در سال های اخیر دارد. بطوریکه در سال ۱۳۹۹ ، ۱۹۵۹۷ نفر از زنان در پست های مدیریتی بودن و در سال ۱۴۰۲ این عدد به ۴۲۳۹۶ نفر رسیده استطبق آمار، اگرچه تاکنون حضور زنان در پست های مدیریتی قابل توجه بوده بطوریکه آمارها حاکی از روند رشد انتصاب زنان در پست های مدیریتی کشور در سال های اخیر دارد، بطوریکه در سال ۱۳۹۹ ، ۱۹ هزار و ۵۹۷ نفر از زنان در پست های مدیریتی قرار داشتند که این رقم در سال ۱۴۰۲ به ۴۲ هزار و ۳۹۶ نفر رسیده است.
در بررسی کلی مسیر حضور زنان در پست های مدیریتی ارشد در ادوار مختلف از بعد از انقلاب باید گفت این روند نشان از فراز و فرودهای بسیار داشته است.
مدیران ارشد زن پس از انقلاب
از جمله زنانی که پس از انقلاب دارای پست های مدیریت بودند، می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. «معصومه ابتکار»، معاون رئیس جمهوری و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴
۲. «فاطمه واعظ جوادی» معاون رئیس جمهوری و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست ایران از سال ۸۸_۱۳۸۴
۳. «مرضیه وحید دستجردی» نخستین وزیر زن که صندلی ورازت بهداشت را در سال ۱۳۸۸ از آن خود کرد
۴. «فاطمه بداغی» معاون حقوقی رئیس جمهوری از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۲
۵. «مریم مجتهدزاده لاریجانی» معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهوری از سال ۹۲_۱۳۸۸
۶. «نسرین سلطانخواه»، معاون علمی و فناوری رئیس جمهوری از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۲
۷. «الهام امین زاده» دستیار رئیس جمهوری در امور حقوق شهروندی از سال ۹۶_۱۳۹۵
۸. «شهیندخت مولاوردی» معاون زنان و خانواده رئیس جمهوری از سال ۹۶_۱۳۹۲
۹. «معصومه ابتکار»معاون زنان و خانواده رئیس جمهوری از سال ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۰
۱۰. «لعیا جنیدی» معاون حقوقی رئیس جمهوری از سال ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۰
۱۱. «انسیه خزعلی» معاون امور زنان و خانواده از سال ۱۴۰۰ تاکنون
با این وجود حضور زنان از نظر کمیت در پست های مدیریتی ارشد با آنچه در عمل و در وعده های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری در دوره های مختلف اشاره شده بود، فاصله داشت. این در حالی است که بیشتر نامزدهای انتخاباتی در زمان رقابت های انتخاباتی، به حقوق برابر زنان و مردان و ضرورت استفاده از توانمندی ها و شایستگی های زنان در کشور تاکید داشته اند.
با توجه به این موضوع و اهمیت واکاوی ابعاد مختلف آن، پژوهشگر ایرنا با «توران ولی مراد» عضو شورای مرکزی و مسئول کمیته تحقیقات و مطالعات جامعه زینب (س) و «سیمین کاظمی» پزشک و جامعه شناس گفت وگویی انجام داد.
زنان در گفتمان انقلاب اسلامی تصمیم گیر، تصمیم ساز و سرنوشت ساز هستند
«ولی مراد» به نقش زنان در گفتمان انقلاب اسلامی اشاره کرده و می گوید: اولین نکته این است که نیازها و مطالبات زنان گسترده و در تمامی ابعاد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است. برای مثال در مورد حقوق زن در خانواده مشکلات اساسی داریم، یا در بعد اجتماعی همینطور. به طور کلی در بحث تبعیض زدایی از زنان، برخی از ابعاد و موضوعات، حتی مهمتر از بحث حضور زنان در کابینه است، زیرا محور و پایه حضور زن در کابینه، کرامت انسانی زن و شایستگی وی است.
در این ۳۲ سال صدمه ای که زنان خوردند از معاونت زنان نهاد ریاست جمهوری بوده است زیرا وظیفه خود را درست انجام نداده اند. به عبارت دیگر دستگاه ها را برای رفع تبعیض و حل مشکلات زنان و پاسخگویی به نیازهای آن ها فعال نکردند وی می افزاید: در گفتمان انقلاب اسلامی، زنان تصمیم گیر، تصمیم ساز و سرنوشت ساز هستند. حتی حضرت امام فرمودند نقش زنان در انقلاب اسلامی بیشتر از مردان بود. طبیعی است که حضور زن در کابینه موضوعی نیست که راجع به آن چانه زنی شود، یا اینکه نگاه اعانه ای به آن داشت.اشکالی که اکنون با آن رو به رو هستیم این است که در مورد معاونت زنان صحبتی نمی شود و طبیعی است که چرا صحبت نمی شود.
زیرا در این ۳۲ سال که زنان در نهاد ریاست جمهوری دارای پست شدند که اکنون اسم آن معاونت است، اما رییس جمهور معاون امور زنان ندارد. یعنی معاون رییس جمهور قرار نیست کار اجرایی کند بلکه قرار است سیاست ها را تبدیل به برنامه های اقدام به عمل در ارتباط با دستگاه ها کند و دستگاه ها را فعال کند. در این ۳۲ سال صدمه ای که زنان خوردند از معاونت زنان نهاد ریاست جمهوری بوده است زیرا وظیفه خود را درست انجام نداده اند. به عبارت دیگر دستگاه ها را برای رفع تبعیض و حل مشکلات زنان و پاسخگویی به نیازهای آن ها فعال نکردند.
سیمین کاظمی نیز در این خصوص می گوید: بعد از انقلاب با اینکه در شعار صحبت از مشارکت سیاسی زنان شد و انقلاب می خواست زنان را از اُبژگی جنسی برهاند، اما در عمل مشارکت سیاسی زنان ذیل زعامت مردان و در نقش تایید مردان تعریف شد. زنان از عرصه های تصمیم گیری در سطوح کلان و میانی کنار گذاشته شدند و در صلاحیت و کفایت آنها ابراز تردید شد.
به این ترتیب زنان مدیریت ارشد و تصمیم گیری در سطوح کلان سیاسی را به دست نیاوردند. موانع دیگری هم بر سر راه وزارت و مدیریت زنان بوده، از جمله اینکه به لحاظ مذهبی به خصوص در خوانشی از فقه، زنان نمی توانند بر مردان ولایت داشته باشند، برای همین است که کانون های قدرتمند مذهبی با وزارت زنان که نوعی ولایت بر زیر دستان به شمار می رود، مخالفت می کنند.
معاونت امور زنان نتوانسته در جهت رفع تبعیض علیه زنان جامعه گام بردارد
توران ولی مراد در خصوص معاونت امور زنان و اقدامات این معاونت می گوید: موضوع اول و همیشه این است که این معاونت از این حالت که در طی این سه دهه رفته بیرون بیاید. در این سه دهه این معاونت به صورت خیریه ای پیش رفته و کار ملی نکرده در حالیکه معاونت زنان ریاست جمهوری موظف بوده که لوایح رفع تبعیض علیه زنان را تهیه و به مجلس برای تصویب ببرد. یعنی کارهای ضروری را نه در حوزه بین الملل، نه در حوزه رفع تبعیض ها علیه زنان و نه در حوزه اصلاح قوانین انجام ندادند.
اصلا طرح ملی که دولت دوازدهم از آن صحبت می کرد، نبود. یعنی پول ها به انجمنی برای انجام تحقیق داده شد و اسمش را طرح ملی گفت و گوی خانواده قرار داده بودند، در حالیکه طرح ملی یعنی شما چند دستگاه مرتبط با موضوع را فعال کنید.
وی ادامه می دهد: ما در سال ۱۳۸۵ ائتلافی با عنوان ائتلاف اسلامی زنان به راه انداختیم. در سال۸۷ به دیدن علما و در اسفند ۱۳۸۷ به دیدار کاندیداها رفتیم. آقای کروبی قول دادند که وزیر زن می گذارند، عید ۱۳۸۸ به دیدار آقای محسن رضایی رفتیم و گفتند وزیر خارجه را زن می گذارند.
بعد این پیام را به آقای احمدی نژاد رساندیم و پس از انتخاب ایشان به عنوان ریاست جمهوری، ۵ اسم را برای ایشان فرستادیم که ایشان هم سه وزیر را به مجلس معرفی کرد. یعنی همان یک نوبت هم همینطور اتفاق نیفتاد و در اثر تلاش های زنان بود.
با وجود تشکیل معاونت زنان شاهد هستیم که رفع تبعیض علیه زنان جامعه هنوز اصلی ترین موضوع نیستاما از آن سال تاکنون با وجود تشکیل معاونت زنان شاهد هستیم که رفع تبعیض علیه زنان جامعه هنوز اصلی ترین موضوع نیست. در حالیکه این بعد مهمترین موضوع حتی مهمتر از موضوع حضور زنان در کابینه است. عموم زنان در جهت رفع مشکلات و تبعیض ها فراموش شده هستند. همین زنانی که ایستادند تا وزیر زن داشته باشیم، پست ها را در اختیار داشتند ولی در جهت رفع مشکلات زنان در جامعه عمل نکردند.
در حوزه سیاسی باید از زنان رفع تبعیض شود. دلیل اینکه تا به حال وزیر زن نداشتیم این است که متاسفانه گرفتن پست ها رقابتی شد و برای این رقابت، مردان بده و بستان می کنند و زنان نمی توانند در این بازی شرکت کنندچگونه می توان سهم زنان از پست های مدیریت ارشد را بیشتر کرد؟
توران ولی مراد در این رابطه می گوید: خیانتی که در حوزه زنان در خصوص همه زنان کشور شده، سیاسی کردن امور زنان است. یعنی بازی سیاسی کردن است. برای مثال در دنیا سیاستمداران زن کم نیستند، اما جنگ هم کم نیست. بنابراین فایده ای ندارد. حضور زنان در مناصب بالای تصمیم گیری برای این است که حضورشان زنانه و مادرانه باشد. زنانی که پست های عالی تصمیم گیر و تصمیم ساز را دارند، باید نشان دهند حضورشان ضمن برخورداری از شاخص های دیگر، زنانه و مادرانه است. بررسی عملکرد نظام نشان می دهد آسیب ها، مطالبات و نیازهای زنان زمین مانده در حالیکه مشکلات زنان در طرح ملی اولویت اول را دارد.
در عین حال که در حوزه سیاسی هم از زنان باید رفع تبعیض شود. دلیل اینکه تا به حال وزیر زن نداشتیم این است که متاسفانه گرفتن پست ها رقابتی شد و برای این رقابت، مردان بده و بستان می کنند و زنان در این بازی بده بستان نمی توانند شرکت کنند. ما از اول انقلاب در طی ۴۵ سال می بینیم غیر از یک یا دو زن که به دلیل توانمندی شخصی خود راه را باز کردند، مابقی وابستگان به مردان قدرت بودند. من امیدوارم زنان وابسته به مردان قدرت تعیین کننده نباشند، زیرا وامدار آنها خواهند بود و این به ضرر زنان است. بنابراین بهتر است روی کارآمدی و شایستگی بیشتر تمرکز داشته باشیم.
کاظمی نیز در این باره می گوید: لازم است ابتدا در یک نظام سیاسی عقیده برابری جنسیتی وجود داشته باشد تا زنان بتوانند سهم شان را از اداره کشور به دست آورند. اکنون در دولت های سوسیالیست اسپانیا و شیلی اکثریت اعضای کابینه زنان هستند.
در ایران که از حیث حضور زنان در کابینه رتبه ۱۷۷ را در جهان دارد، متاسفانه هنوز بحث بر سر راه دادن یا ندادن زنان به کابینه به عنوان وزیر است که تا به حال غیر از یک مورد راه به جایی نبرده است. در کشور اعتقاد و باور به برابری جنسیتی وجود ندارد و با زنان مثل اقلیت رفتار می شود و فراموش می شود که نصف جمعیت کشور زنان هستند. به همین دلیل در تصدی وزارت و ریاست و مدیریت نادیده گرفته می شوند.
کنار گذاشته شدن زنان از اداره کشور سیکل معیوبی ایجاد کرده که زنان هیچگاه واجد صلاحیت شناخته نشوند. این در حالی است که در بعد از انقلاب زنان پیشرفت شگرفی در حوزه علمی داشته اند و اکثریت فارغ التحصیلان دانشگاهی زنان هستندوی می افزاید: طرد زنان از عرصه سیاست و مدیریت در طی دهه های گذشته موجب شده، حتی اکنون وقتی صحبت از وزارت و مدیریت زنان می شود، از میان جامعه هم صداهایی شنیده می شود که زنان چون سابقه مدیریت اجرایی ندارند، پس صلاحیت وزارت، ریاست و مدیریت ندارند.
در واقع کنارگذاشته شدن زنان از اداره کشور سیکل معیوبی ایجاد کرده که زنان هیچگاه واجد صلاحیت شناخته نشوند. این در حالی است که در بعد از انقلاب زنان پیشرفت شگرفی در حوزه علمی داشته اند و اکثریت فارغ التحصیلان دانشگاهی زنان هستند.
وی ادامه می دهد: اینکه زنان در مناصب مدیریتی ارشد و کلان در کشور گمارده شوند، به دلایل زیر پیش از زنان به نفع نطام سیاسی و جامعه خواهد بود:
اول، نشان از تغییر رویکرد نظام سیاسی خواهد بود که حق زنان را نادیده نمی گیرد و وجهه بین المللی و داخلی بهتری پیدا خواهد کرد.
دوم، جامعه از پتانسیل و مزایای مدیریت زنان بهره مند خواهد شد. دستاورد حضور زنان در مدیریت عالی کشور، برای زنان یکی شکستن کلیشه های جنسیتی است که شایستگی و توانایی زنان را دست کم می گیرند و زنان را مناسب نقش های خانگی می دانند.
سوم، ایجاد الگویی برای نسل جدید زنان است که به باور توانایی و دانایی زنان برسند و انگیزه پیشرفت در آنها بیدار شود.
چهارم، اگر زنانی به قدرت برسند که به احقاق حقوق زنان باور داشته باشند، می توانند زمینه را برای رشد و ترقی زنان فراهم کنند و به خصوص در حوزه مدیریت خود به مشکلات زنانی بپردازند که علاوه بر نابرابری جنسیتی از نابرابری طبقاتی رنج می کشند و محرومیت مضاعف را تجربه می کنند.
