به گزارش ایرنا، دوومیدانی ایران در المپیک ۲۰۲۴ پاریس تنها دو نماینده داشت که فرزانه فصیحی و حسن تفتیان در دوی ۱۰۰ متر بودند. نخستین نماینده ایران که در پیست بنفش ورزشگاه استادوفرانس به مصاف حریفان خود رفت، فصیحی بود که در دور مقدماتی این بازی ها در رقابت با ۸ دونده دیگر با رکورد ۱۱.۵۱ ثانیه، به جایگاه هفتمی بسنده کرد.
فصیحی اولین باری که در المپیک توکیو حضور یافت، با سهمیه یونیورسالیتی و رکورد ۱۱.۷۹ ثانیه از بین ۵۷ نفر در رده پنجاهم قرار گرفت و از خود نشان نداد و این بار هم عملکرد او تعریفی نداشت. پس از آنکه فصیحی با رکورد ۱۱.۵۱ ثانیه عنوان هفتمی را در گروه خود کسب کرد و خیلی زود حذف شد، با حضور مقابل خبرنگاران عنوان کرد: رقابت فوق العاده ای بود و از عملکردم خیلی راضی هستم. امیدوارم دختران نسل بعد مسیرم را ادامه دهند!
آیا کسب عنوان هفتمی و حتی عدم تکرار رکورد قبلی یعنی ۱۱.۳۹ ثانیه در مسابقات قهرمانی آسیا تایلند یک دستاورد خوب برای فصیحی محسوب می شود؟ اگر تعریف او از خوب، رکوردهایی است که حتی با عملکرد قبلی خودش نیز فاصله دارد، به نظر می رسد که او نمی خواهد واقعیت ها را بپذیرد و هنوز روی فضاست! همانطور که خودش پس از پایان مسابقه به خبرنگاران گفت که در دوره قبل روی هوا و در فضا بودم و اما در این دوره پخته تر عمل کردم و حواسم بیشتر جمع بود. از عملکردم در این دوره راضی هستم. همین که اینجا بودم برایم برد بود!
واژه برد برای فصیحی چه معنایی پیدا می کند! صرف حضور در المپیک و فعالیت در فضای مجازی برای گرفتن ژست قهرمانی نمی تواند بُرد محسوب شود.
او حتی پیش از المپیک در گفت وگو با ایرنا مطرح کرد: می خواهم در المپیک همه حواس ها را سمت دوومیدانی ببرم! خودم هم برای بهترین عملکردم در المپیک تمام تلاشم را می کنم و امیدوارم اتفاقی را بتوانم رقم بزنم که دوومیدانی به واسطه آن در المپیک، برای ایرانی ها بسیار مهم شود.
هرچند او می خواهد با گرفتن برخی ژست ها و مطرح کردن صحبت های دور از واقعیت، حضورش در المپیک را بزرگ جلوه داده و جایگاه نازلی که ثبت کرده را از اذهان دور کند، اما علاقه مندان به ورزش واقعیت را به خوبی می دانند.
از ورزشکاری که سالهاست در کشور اروپایی چون صربستان تمرین می کند و تجربه زیادی در مسابقات برون مرزی دارد، انتظار می رود رکورد خود را بهبود بخشد و توقع مردم را برآورده کند. توقع مردم یعنی پیشرفت در رویدادهای مهم چون المپیک و قهرمانی جهان نه مدال گرفتن در رویدادهای درجه چندم.
فصیحی قبلا در گفت وگو با ایرنا عنوان کرده بود که به نظرتان اردوهایی که من می روم را کسی از قبل هماهنگ کرده یا جز حقوق مصوب ۱۵ میلیون در ماه دریافتی دیگری دارم؟ نه؛ شرایط من هم مثل همه است.
اما همه می دانند علاوه بر ۱۵ میلیون تومانی که فدراسیون پرداخت می کرد، کمیته ملی المپیک نیز ماهانه به ورزشکاران المپیکی خود حقوق می داد. این در حالی است که بسیاری از دوومیدانی کاران با استعداد از کوچکترین حمایتی محروم هستند.
از نمایش های فصیحی در فضای مجازی که بگذریم، حسن تفتیان هم همواره جزو ورزشکارانی بود که از ابتدای المپیک تاکنون به صورت مداوم در فضای مجازی حضور داشت. تفتیان نیز در رقابت با هشت دونده دیگر با ثبت رکورد ۱۰ ثانیه و ۱۸ صدم ثانیه در مرحله مقدماتی رقابت های ۱۰۰ متر، پنجم شد. تفتیان هم پس از کسب عنوان پنجمی اظهار داشت که همیشه در گروه مرگ قرار می گیرم، اما با این حال دوی خوبی داشتم و رکورد فصل خود را زدم.
خوب دویدن از نظر تفتیان که سالهاست در فرانسه زیر نظر مربی جامائیکایی تمرین می کند، چه معنا می شود! آیا حذف از دور مقدماتی و بهانه های تکراری که در گروه مرگ بودم و سخت بود؛ می تواند دلیل قانع کننده ای برای خوب دویدن او باشد. اگر المپیک سخت نبود که تمامی ورزشکاران می توانستند به راحتی در آن حضور یابند و به مدال برسند.
هیچ فردی نمی خواهد زحمات ورزشکاران را زیر سئوال ببرد و همه می دانیم کسب سهمیه المپیک نیز دشوار است چه برسد به موفقیت در این رویداد، اما بهتر است کمی ورزشکاران ما واقع بین باشند و نتایج ضعیف خود را با استفاده از حربه های همیشگی، به اسم موفقیت جلوه ندهند. دوران فرار رو به جلو در ورزش به پایان رسیده، فراری که از آنها به جای پسر و دختر باد، یک نسیم بهاری ساخته است!
