به گزارش خبرنگار مهر، بازی های المپیک ۲۰۲۴ پاریس امروز شنبه بیست و یکم مرداد به پایان خواهد رسید و فرانسه از حدود دو هفته آینده (هفتم شهریور) باید بازی های پارالمپیک را برگزار کند.
پایگاه خبری گاردین در گزارشی به وضعیت سیاسی کشور فرانسه در طی بازی های المپیک و نحوه برخورد امانوئل ماکرون با این بازی ها و قهرمانان ورزشی فرانسه پرداخته است. گاردین مدعی شده است امانوئل ماکرون به شکلی قهرمانان فرانسوی را در آغوش می گیرد که انگار از به پایان رسیدن بازی های المپیک ترس دارد. موفقیت در کسب مدال ها به رئیس جمهور فرصت داده است از فضای پرتنش سیاسی کشورش فاصله بگیرد. اما وقتی ورزشکاران به خانه بروند چه اتفاقی می افتد؟
در گزارش گاردین آمده است: امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه، در جریان بازی های المپیک پاریس به روش خاص خود در تلاش است تا با استفاده از موفقیت های ورزشی، موقعیت سیاسی خود را تقویت کند. ماکرون که به ابراز احساسات شدید نسبت به ورزشکاران کشورش شهرت دارد، در این دوره از المپیک نیز با در آغوش گرفتن و ابراز محبت به قهرمانان ملی، سعی در جلب توجه عمومی داشت.
ماکرون در کنار تشک جودو، «تدی رینر»، قهرمان محبوب فرانسه، را با شور و حرارت در آغوش گرفت و از او تشکر کرد. همچنین، «رومانه دیکو»، برنده مدال برنز جودو، نیز از این ابراز محبت های رئیس جمهور بی نصیب نماند. در دیگر رشته ها نیز ماکرون حضور پررنگی داشت از جمله در مسابقات راگبی و شنا که ورزشکاران فرانسوی موفق به کسب مدال های طلا شدند.
اما این رویکرد ماکرون از سوی مخالفان سیاسی او با انتقادات جدی مواجه شده است. آن ها حضور رئیس جمهور در این رویدادها را «ناخوشایند» توصیف کرده و او را متهم به بهره برداری از فضای مثبت المپیک برای افزایش محبوبیت خود می کنند. نظرسنجی های اخیر نشان می دهد که محبوبیت ماکرون تنها اندکی افزایش یافته و به ۲۷ درصد رسیده است.
المپیک پاریس و همبستگی سیاسی
ماکرون سعی کرده است بازی های المپیک را به عنوان نمونه ای از همکاری میان احزاب مختلف سیاسی معرفی کند. این بازی ها با همکاری رهبران محلی چپگرا و همچنین سیاستمداران راستگرا مانند والری پکرس، رئیس منطقه ایل-دو-فرانس، برگزار شد. ماکرون از این فرصت استفاده کرده تا نشان دهد که سیاستمداران فرانسوی می توانند با هم همکاری کنند.
اما با این حال شاهد این مساله بودیم که بسیاری از رهبران جناح چپ افراطی حاضر نشدند چندان درگیر بازی های المپیک شوند. چرا که معتقد بودند ماکرون از المپیک به عنوان ابزاری برای افزایش محبوبیت خودش استفاده می کند و در صورتی که به حمایت از المپیک بپردازند به افزایش محبوبیت او کمک کرده اند.
اما چپ گراهای افراطی فرانسه به جای حمایت از ورزشکاران کشور، تلاش کردند به مساله حضور کاروان ورزشی رژیم صهیونیستی در بازی های المپیک بپردازند و کمپین هایی را برای تحریم این رژیم تدارک ببینند و در عین حال، از مردم فلسطین حمایت کنند.
مقایسه با جام جهانی ۱۹۹۸
ماکرون تلاش کرده تا موفقیت بازی های المپیک پاریس را با حال و هوای ملی پس از پیروزی فرانسه در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۸ مقایسه کند، زمانی که ژاک شیراک، رئیس جمهور وقت، شاهد افزایش محبوبیت خود بود. ماکرون امیدوار است که المپیک پاریس نیز چنین تأثیری داشته باشد.
تأثیر کوتاه مدت شادی های ورزشی بر سیاست
در این گزارش اشاره شده که شادی های ورزشی همیشه تأثیر بلندمدت بر سیاست ندارند. به عنوان مثال، پس از پیروزی فرانسه در جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸، اعتراضات گسترده جلیقه زردها در پی افزایش مالیات سوخت به وجود آمد، که نشان دهنده ناپایداری تأثیرات موفقیت های ورزشی بر رضایت عمومی بود.
برنامه های ماکرون پس از المپیک
ماکرون پس از پایان المپیک و پیش از آغاز بازی های پارالمپیک، با فشار برای انتخاب نخست وزیر جدید مواجه است. این موضوع به دلیل نتایج انتخابات زودهنگام پارلمانی که منجر به اکثریت نسبی برای احزاب چپ و میانه شد، اهمیت ویژه ای دارد.
آتش بس المپیک
ماکرون در طول بازی های المپیک سیاست های داخلی را به حالت تعلیق درآورد و آن را «آتش بس المپیک» نامید. در این دوره، دولت موقت کشور را اداره می کرد که پیش از این استعفا داده بود.
ماکرون پیش از آغاز بازی های المپیک، با برگزاری انتخابات زودهنگام پارلمانی، در مواجهه با افزایش نفوذ جناح راست افراطی، دست به قمار سیاسی بزرگی زد. اگرچه در نهایت احزاب چپ و میانه توانستند اکثریت نسبی کرسی های پارلمان را به دست آورند اما موفق به کسب اکثریت مطلق نشدند. اکنون ماکرون تحت فشار است تا پیش از افتتاحیه بازی های پارالمپیک در ۲۸ اوت، نخست وزیر جدیدی را منصوب کند.
با پایان یافتن بازی های المپیک و بازگشت ماکرون به سیاست های داخلی، چالش های بزرگ تری در انتظار اوست. او امیدوار است که فضای مثبت ایجاد شده از المپیک، به او در مدیریت بهتر بحران های داخلی کمک کند، اما تجربه های گذشته نشان می دهد که تأثیر این موفقیت ها در بلندمدت ممکن است به سرعت از بین برود.
