به گزارش ایسنا، حواشی پیرامون مبینا نعمت زاده بلافاصله پس از کسب مدال برنز تکواندو آغاز شد. او در اولین مصاحبه خود گفته بود: «از رئیس جمهور درخواست می کنم من را در دانشگاه قبول کنند چون بخاطر المپیک نتوانستم کنکور بدهم. درسم هم خوب است اما بخاطر المپیک نتوانستم کنکور بدهم.» هرچند او در این درخواست اعلام نکرده بود دقیقا متقاضی تحصیل در کدام رشته است، اما باز هم کاربران شبکه های اجتماعی نظرات متفاوتی پیرامون این صحبت او مطرح می کردند. برخی کاربران حتی به شوخی این سوال را مطرح کرده بودند که «آیا کسانی که به خاطر تحصیل در مدارج بالای علمی از ورزش حرفه ای جا مانده اند، می توانند با اتمام درسشان درخواست سهمیه المپیک کنند؟»
هرچند بر اساس مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، تمامی قهرمانان ورزشی دارای مدال طلا، نقره و برنز مسابقات المپیک، جهانی و آسیایی می توانند بدون شرکت در آزمون در رشته «علوم ورزشی» ادامه تحصیل دهند. بنابراین اصل این موضوع و پذیرش مبینا در رشته ای مرتبط با افتخاری که برای کشور رقم زده است، امری قانونی و پذیرفته شده است.
آرزوی پزشکی و آسیب های روحی یک قهرمان
اما حواشی وقتی شدت گرفتند که این مدال آور به همراه خانواده اش در یک برنامه تلویزیونی حاضر شد و در پاسخ به سوال مجری برنامه گفت که دوست دارد در رشته پزشکی درس بخواند! موضوعی که حواشی پیرامون او را به اوج رساند و تنها کافی بود وارد یکی از شبکه های اجتماعی شوید تا سیل نظرات موافق و مخالف، شوخی ها و انتقادات تند پیرامون این درخواست او را ببینید.
هرچند در فاصله کمی از این اظهارنظر، او در گفت وگوی تصویری با ورزش سه صحبت اولیه خود را اصلاح کرد و گفت: «نظرات مردم از نظر روحی و روانی من رو به هم ریخت. من خودم اعلام نکردم چه درخواستی از رئیس جمهور دارم، خبرنگاران از من پرسیدند و من آن پاسخ را دادم. من گفتم می خواهم یک دانشگاه در استان تهران من را پذیرش کند. در مصاحبه دیگری از من درباره رشته مورد علاقه ام پرسیدند که گفتم من پزشکی را دوست دارم ولی خب این دلیل نمی شود که هرچه من میگویم اتفاق بیفتد و بعد هم تاکید کردم که هنوز کسی با این بخش از درخواست موافقت نکرده است. این اصلا بامزه نیست که من را که این همه برای شاد کردن دل مردم تلاش کردم مسخره می کنند و این ناراحت کننده است.» او همچنین با ذکر برخی از سختی هایی که در مسیر قهرمانی از سر گذرانده در همین مصاحبه تاکید کرده است: «همیشه قطار در حال حرکت را با سنگ می زنند. چون از سن کم وارد اردوی تیم ملی بزرگسالان شدم و با سن کم موفقیت های بزرگی را به دست آوردم همیشه مورد انتقاد بودم و به این موضوعات عادت دارم.»
سرانجام نیز فصل الخصاب تمام این حواشی پاسخ رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران بود؛ حسین قناعتی در مصاحبه ای با ایسنا تاکید کرد: «پذیرش دانشجو در این دانشگاه طبق ضابطه خواهد بود. بنابراین پذیرش مبینا نعمت زاده بدون کنکور در رشته پزشکی تکذیب می شود.»
چرا پزشکی شدن هنوز یک آرزوست؟
نمی توان منکر این موضوع شد که درس خواندن حتی در کنار ورزش قهرمانی دغدغه مهم بسیاری از ورزشکاران است، اما چرا باید تحصیل در رشته پزشکی آنهم برای کسی که گفته قصد کنار گذاشتن تکواندو را ندارد و برای این منظور باید به تمریناتی بسیار سخت برسد که احتمالا وقتی برای خواندن دروس سخت پزشکی برایش باقی نمی گذارد، یک آرزو باشد؟
«بزرگ شدی دوست داری چی کاره بشی؟» مهم ترین پرسشی بود که اکثر متولدین دهه های ۵۰ تا ۷۰ خورشیدی یا در جمع فامیل و یا به عنوان موضوع انشاء باید به آن پاسخ می دادند. سوالی که اکثر بچه ها در پاسخ به آن و بدون فکر، مشاغلی مانند پزشکی، خلبانی و یا بازیگری را نام می بردند چراکه فکر می کردند تنها با این مشاغل می توانند موفق باشند و یا می خواستند رویای پدر و مادری را محقق کنند که خودشان نتوانسته بودند آن را زندگی کنند. تصوری که به نظر می رسید برای نسل جدید به عنوان فرزندان همان نسلِ عاشق پزشکی و خلبانی به واسطه تربیت و امکاناتِ متفاوت تغییر کرده باشد. هرچند چنین نشد و این حس ناکافی بودن حتی به نسل جدید هم رسید.
اما سوالی که این روزها و به ویژه پس از حضور مبینا به همراه پدر و مادرش در آنتن زنده مطرح می شود این است که چرا دختری ۱۹ ساله که لقب دومین زن مدال آور ایران در تاریخ المپیک را از آن خود کرده است، حتی در شادترین لحظات زندگی خود باید به فکر این باشد که می خواهد حرفه سخت پزشکی را انتخاب کند؟ سوالی که مجری برنامه از مبینا می پرسد، اما پدرش بدون اینکه اجازه دهد خود مبینا پاسخ دهد، تاکید می کند: «مبینا بچه با استعدادی است، مطالعه زیادی دارد. رسول خادم همیشه به شاگردانش می گفت انسان تک بُعدی به جایی نمی رسد، باید علم در کنار ورزش باشد؛ من هم همیشه این جمله را به مبینا می گویم.» جمله ای آشنا که احتمالا برخی از ما هنگام انتخاب رشته شنیده ایم. همان زمان که خودکار به دست می خواستیم کنار رشته های مرتبط با هنر یا ورزش را علامت بزنیم، پدر یا مادری کنار گوشمان می گفت: «درس ات را بخوان در کنارش هنر / ورزش را هم ادامه بده.» جمله ای که البته بعدا به دلایل مختلف در زندگی خیلی از ما عملی نشد حالا به شکل معکوس در زندگی مبینا نعمت زاده اتفاق افتاده است؛ دختری که قهرمان شد و حالا باید پزشکی را در کنارش ادامه دهد!
اما این علم تا چه اندازه باید دغدغه یک قهرمان المپیک باشد که لحظاتی بعد از شکست دادن حریف هم به آن فکر کند؟ یا اصلا مگر علم مترادف با رشته پزشکی تعریف شده است؟ آیا هرکسی که استعداد و مطالعه دارد، می تواند پزشک شود؟ و... . پرسش هایی که محمد رحیمی - جامعه شناس و استاد دانشگاه در گفت وگو با ایسنا ـ به آنها پاسخ داده است.
«سانتیمانتالیسم» در برخورد با یک قهرمان
آقای دکتر! درخواست برای پذیرش در رشته پزشکی از سوی مبینا نعمت زاده واکنش های خیلی زیادی در فضای مجازی در پِی داشت و میتوانیم بگوییم تقریبا اکثر افراد سعی کردند موضع خود را در این زمینه رو اعلام کنند. فکر می کنید علت این حجم از واکنش اجتماعی به این موضوع چه چیزی بود؟
به اعتقاد بنده این حجم از موضع گیری نسبت به یک مسأله اجتماعی که حساسیت زیادی نیز دارد قابل پذیرش نیست. ابتدا باید یاد بگیریم نباید نسبت به هر چیزی موضع گیری کنیم و در مواردی که با حساسیت زیادی همراه است قضاوت را به متخصصین واگذار کنیم. در این مورد خاص نیز به علت اینکه هنوز در تب المپیک قرار داریم این واکنش ها مسأله ای عادی است. پس از اینکه این تب فروکش کرد، موضع گیری های سانتیمانتال نیز فروکش می کند به طوری که حتی بسیاری از همین افراد یادشان می رود این قهرمان در چه شرایطی تمرین و زندگی می کند یا در عرصه های ورزشی دیگر چنانچه مدالی کسب نکرد از ذهن ها پاک و در بدترین حالت به شخصیت منفور بدل می شود. بنابراین زیاد نباید موضع گیری های هیجانی این گروه را جدی بگیریم.
باوجود اینکه اکثرا واکنش منفی نسبت به این درخواست داشتند، اما بازهم عده ای بودند که این درخواست را حق مسلم مبینا نعمت زاده می دانستند و همین باعث شکلگیری یک دوقطبی هم شد تا با مخالفین با برچسب «حسودی کردن» صحبت بشه . فکر می کنید ناکامی افراد در دستیابی به موفقیت هایی همچون آوردن مدال در یک مسابقه جهانی باعث بروز واکنش های منفی جمعی بود یا در این بین بیشتر با دغدغه «علم» آنهم در شاخه مهم پزشکی مواجه بودیم؟
در این زمینه با دو نوع واکنش هیجانی - عقلانی مواجه هستیم. گروهی از افرادی که این درخواست را حق مسلم مبینا می دانند بیشتر برخورد هیجانی و هیستریک با این قضیه دارند و پیامدهای این مسأله را درک نمی کنند. قهرمانی آن هم در رخداد بسیار مهم المپیک، کنشِ ارزشمندی است و لازم است به بهترین نحو از این قهرمان ملی تجلیل شود، اما نباید به هر نحوی ولو زیر پا گذاشتن هنجارهای علمی تن به این درخواست داد. اما گروهی که به مخالفت با این قضیه برخواسته اند به جای برخورد احساسی، پیامدهای قضیه را بیشتر مدنظر دارند و عقلانیت را در برخورد با این مسأله اجتماعی در پیش گرفته اند. درخواست ورود به رشته پزشکی بدون کنکور از دید این گروه، نوعی تبعیض است.
این قهرمان ملی برای المپیک درس خواندن را رها کرده است، سال ها تلاش کرده تا به این جایگاه ارزشمند در عرصه ورزش رسیده است، اما بسیاری از دانشجویانی که امروز در رشته پزشکی تحصیل می کنند نیز از علایق و سرگرمی های خود گذشته اند؛ به طوری که اگر برای کنکور زحمت نمی کشیدند، چه بسا امروز یک ورزشکار موفق بودند. همان گونه که ما قبول نمی کنیم یک دانش آموخته پزشکی بدون تمرین و آمادگی جسمانی و تنها به دلیل داشتن نمرات بالا و عملکرد تحصیلی خوب به عنوان عضو تیم ملی راهی المپیک شود، قهرمان المپیک نیز نمی تواند صرفا به دلیل علایق خود، تبعیض و بی عدالتی را در جامعه نهادینه کند.
«پزشکی» راهی برای پاسخ به حس ناکافی بودن
درمورد خود مبینا فکر می کنید چرا کسی که باید در روزهای شاد پس از یک قهرمانی باشد، به سرعت چنین درخواستی را مطرح کرده است؟ این موضوع نشات گرفته از چیست؟ و نقش جامعه و خانواده در مطرح شدن این درخواست چقدر است؟
این تقاضای مبینا را نمی توان درخواستی ساده و بدون زمینه های اجتماعی در نظر گرفت. مبیناهای بسیاری در صدد تحقق آمال و آرزوهای انباشت شده والدین و جامعه خود هستند. والدین و جامعه ای که پزشک شدن را ارزش می دانند و جوانان را از علایق و انتخاب های خود محروم می کند. جوانانی که می خواهند آن طور که دوست دارند زندگی کنند و علایق خود را دنبال کنند، اما جامعه به علایق آنها اهمیتی نمی دهد و ارزش های محدودی چون پزشک شدن را برجسته می کند.
متأسفانه اشتیاق و اصرار خانواده ها بر قبولی در رشته پزشکی باعث ایجاد مشکلات فردی و اجتماعی بسیاری شده است. مبینای قهرمان ما با اینکه در یک عرصه مهم، موفقیت ارزشمندی کسب کرده که بسیاری آرزوی دست یافتن به آن را دارند شاید در اعماق ذهن خود دوست دارد انتظار خانواده خود را نیز با این درخواست محقق کند یا آنچه که خود روزی رویای آن را داشت ولی مسیر دیگری را انتخاب کرد و وارد وادی دیگر شد، با این درخواست جامه عمل بپوشاند.
یکی از موضوعاتی که مطرح شد «احساس ناکافی بودن» بود که باعث شده حتی یک قهرمان فکر کند اگر پزشکی نخواند، فرد موفقی نیست. فکر می کنید علت به وجود آمدن این گزاره چیست و چرا افراد فکر می کنند انسان موفق حتما باید دستاورد آکادمیک و علمی خاصی داشته باشد؟ آیا این دیدی است که جامعه در ذهن افراد کاشته؟
مسأله ای که باید به آن توجه داشته باشیم این است که در جامعه ی ما جایگاه ها، ارزش و اعتبار خود را از دست داده اند و جایگاه های محدودی دارای ارزش و اعتبار هستند. به عنوان مثال در گذشته معلمی شغل بسیار ارزشمندی بود و معلم جایگاه اجتماعی بالایی در جامعه داشت ولی امروزه خانواده ها و جوانان کمتر به شغل معلمی تمایل دارند، چرا که می بینند معلم با چه تنگناهایی زندگی می کند. قهرمانان ملی نیز وقتی احساس می کنند در صورت استمرار نداشتن موفقیت هایشان یا خداحافظی از عرصه ورزش به کل فراموش می شوند و بایستی به دنبال منبع درآمد دیگری برای خود باشند، احساس ناکافی بودن به آنها دست می دهد؛ بنابراین سعی می کنند برای خود امتیازات خاصی کسب کنند که یکی از آنها همین ورود به عرصه پزشکی است.
اتفاقات و واکنش های این چند روز باعث شد تا جمله معروف «حالا درست رو بخون، در کنارش هنر/ ورزش رو هم ادامه بده» که خیلی افراد از خانواده ها شنیدند یادآوری شود. نقش خانواده در ایجاد ذهنیت «موفقیت در گرو تحصیل» چقدر است؟
ارزش های ما محصول فرآیند جامعه پذیری ما هستند. ما در خانواده با ارزش های اجتماعی آشنا می شویم. یکی از این ارزش ها که برای خانواده ها بسیار مهم و ضروری است، تحصیلات فرزندانشان است. والدینی که انتظار دارند فرزندشان موفقیت های تحصیلی کسب کند و به جایگاه های بالای علمی برسد. در این بین با نوجوانان و جوانانی مواجه هستیم که ورزش و هنر برایشان در اولویت است. ورزش یکی از پدیده های اجتماعی است که با زندگی نوجوانان و جوانان ما عجین شده است. نسلی که آرزو دارد ورزشکار موفقی شود و زندگی خود را از طریق موفقیت های ورزش متحول کند.
زمانی که جوانان به این دو گانه ورزش - تحصیل می رسند احساس می کنند باید دست به انتخاب بزنند و یکی از این دو مسیر را انتخاب کنند. پافشاری والدین بر کنار گذاشتن ورزش و روی آوردن به تحصیل و در مقابل اشتیاق جوانان به ورزش و عدم تمایل به تحصیل باعث ایجاد یک پارادوکس می شود. به اعتقاد بنده خانواده ها، نظام آموزشی و رسانه ها بایستی با معرفی سلبریتی های ورزشی داخلی و خارجی که همراه با ورزش، تحصیلات آکادمیک را نیز دنبال کرده و در هر دو زمینه موفقیت هایی را کسب کرده اند، می توانند به برطرف شدن این پارادوکس کمک کنند.
انتهای پیام
