به گزارش ایسنا، دوباره بازگشته تا نشان بدهد دیر نیست؛ دختر دونده ای که اولین های زیادی را به نام خود ثبت کرد. "دختر باد" ایران که در سال ۱۳۸۶ رکورد دوهای سرعت ایران را بعد از ۳۳ سال جابه جا کرد. برای اولین بار در تاریخ دوومیدانی زنان ایران در مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا در تایلند مدال طلای دوی ۴۰۰ متر را به دست آورد. در بازی های همبستگی کشورهای اسلامی ۲۰۱۳ دو مدال طلا در دوهای ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر به دست آورد. مدال ها و عناوین زیادی را کسب کرد و در حال حاضر هم رکورددار دوهای ۲۰۰ و ۴۰۰ متر زنان ایران است؛ رکوردهایی که در سال ۱۳۹۱ ثبت کرده و هنوز هم کسی نتوانسته آنها را جابه جا کند.  

مریم طوسی بعد از بازگشت دوباره به ورزش با ایسنا به گفت وگو نشست و در مورد موضوعات مختلف صحبت کرد که مشروح آن را در ادامه می خوانید. 

ویدیوی این گفت وگو را از این لینک تماشا کنید.

مدت ها از ورزش حرفه ای دور بودید، چه شد که دوباره برگشتید؟

تقریبا ۷، ۸ سالی می شد که ورزش قهرمانی را کنار گذاشته بودم و دو سالی می شد که اصلا وزش نمی کردم تا اینکه به آمریکا مهاجرت کردم و آنجا یکی از مربیانی که از سالیان قبل می شناختم خیلی اصرار کرد دوباره برگردم. اوایل خیلی جدی نبودم چون باید از سن ۳۴ سالگی شروع می کردم وشروع دوباره خیلی سخت بود چون ورزش حرفه ای کل زندگی را دربرمی گیرد. از طرفی پروسه مهاجرت هم خیلی سنگین است. با این حال شروع کردم و بعد از یکسال تمرین دوباره بعد از ۱۱ سال رکورد ایران را (۲۰۰ متر) جابه جا کردم.

سخت نبود بعد از این همه مدت دوباره به دنیای حرفه ای برگردید؟

خیلی سخت بود. رژیم سخت گرفتم و سخت تمرین کردم. در کنارش باید برای زندگی هم کار کنم. البته از بچگی هیچوقت مثل یک آدم مععمولی زندگی نکرده ام چون زمانی که بخواهید حرفه ای ورزش کنید باید زندگی تان هم از نظر خواب، تغذیه، استراحت و سایر موارد حرفه ای پیش برود. تا جایی که توانستم این شرایط را فراهم کردم. با اینکه باید کار و ورزش می کردم و خودم تغذیه ام را آماده می کردم، همه چیز سخت بود اما شدنی.

شما دوران مدیریتی مختلفی را تجربه کرده اید، در کدام دوران محدودیت بیشتری را تجربه کرده اید و کار برایتان سخت تر بوده است؟

متاسفانه چند سال اخیر مدیریت خوبی از سمت دوومیدانی ندیدم. به همین دلیل خیلی از قهرمانان و ورزشکاران خداحافظی کردند و دوومیدانی را کنار گذاشتند اما خوشبختانه امسال آقای حدادی آمده و امیدوارم دوومیدانی را به روزهای درخشانش برگرداند.

کدام دوران مدیریتی از نظر فنی بهتر بود و به دوومیدانی ایران کمک کرد؟

خیلی ها کمک کردند. از سن خیلی پایین ورزش حرفه ای را شروع کردم؛ از زمان آقای کریمی بودم، بعد آقایان داوری، آشتیانی و طباطبایی آمدند و همه به نحوی کمک کردند. دکتر آشتیانی برای اولین بار مربی خارجی آورد و من توانستم اولین مدال طلای تاریخ دوومیدانی ایران در آسیا را کسب کنم اما همه اینها باید تکرار شود و نباید در بازه زمانی محدودی باشد چون دوومیدانی رشته ای است که باید سالیان سال برای آن برنامه ریزی شود تا به نتیجه دلخواه برسد. از طرفی پر از مدال است و متاسفانه ما خیلی کم از آن بهره می بریم.

بعد از بازگشت به ورزش حرفه ای به دنبال کسب سهمیه المپیک پاریس بودید، جرقه این اتفاق از کجا زده شد؟

قبل از بازی های آسیایی دوباره شروع کردم و همراه با مربی ام هدفمان را روی بازی های آسیایی گذاشتیم تا به رکورد دلخواه برسیم و مدال بگیریم. همان زمان با فدراسیون هماهنگ بودم که تمرین می کنم، خواستم اسم من را در لانگ لیست بگذارند تا اگر انتخاب شدم من را بفرستند. با هزینه خودم این دو سال را تمرین کردم وخیلی برایم سخت بود اما متاسفانه اسم من برای بازیهای آسیایی رد نشد. زمانی که به حد نصاب خوبی رسیدم هم دیگر نمی شد کاری کرد چون اسم من در لیست اولیه بازی های آسیایی رد نشده بود. بخاطر همین متاسفانه سال گذشته هم مدالم را از دست دادم و هم امتیازی که از آن می توانستم بگیرم و در المپیک باشم. فقط امسال توانستم امتیازات را کسب کنم و جزو برترین ها باشم که این کافی نبود.

زمانی که برای کسب سهمیه المپیک شروع کردید، چقدر امید داشتید به بازی های پاریس برسید؟

خیلی امید داشتم. اوایلی که شروع کردم برای سهمیه مستقیم می جنگیدم چون اصولا یا کاری را شروع نمی کنم یا دوست دارم بهترین باشم. مربی ام هم خیلی برایم زحمت کشید. خانواده و همه کسانی که حمایتم کردند این راه را بروم به من انگیزه می دادند اما متاسفانه با امتیاز خیلی کم حسرت المپیک باز هم ماند.

چرا زودتر از این شروع نکردید؟

ایران که بودم مدیرانی داشتیم که این انگیزه را در ما کشتند و هیچ انگیزه ای برای ادامه راه نداشتم. آسیب های پشت سر هم می دیدم و انگیزه لازم نبود. در آمریکا کنار بهترین های دنیا تمرین می کردم و دوست داشتم کنار آنها چیزی یاد بگیرم. انگیزه ام برای شروع این بود که ببینم آنها چه می کنند و چه برنامه ریزی هایی دارند تا دوباره برگردم و به بچه های خودمان کمک کنم. بعد از چند ماه دیدم بدن خودم هم برمی گردد و دارم رکوردهای خودم را می زنم. بعد از ۱۱ سال رکورد ایران را زدم. یک مورد دیگر هم این بود که متاسفانه در فرهنگ ما جا افتاده که دختر از سنی به بعد سمت ازدواج و بچه دار شدن برود و دیر می شود. می گویند تو پیر شدی. به من بعد از ۲۳، ۲۴ سالگی می گفتند پیر شدی و میدان را به جوان ترها بده. خدا را شکر می کنم توانستم این را ثابت کنم که دیر نیست. در سن ۳۴ سالگی بعد از چندین سال وقفه برگشتم، رکورد ایران را زدم و کلی مدال گرفتم. امیدوارم انگیزه ای برای بچه هایمان باشد که هیچوقت دیر نیست و هر کاری که می خواهند را شروع کنند. باید پشتکار داشته باشند و سختی را بگذرانند.

در ۳۴ سالگی تلاش کردید برای پاریس تلاش کردید و نشد خیلی هم گریه کردید، از این حس و حال بگویید.

زمانی که شروع کردم هدفم این بود که ورودی المپیک بگیرم و خیلی برایش تلاش کردم. از نظر مالی هم تمام مسابقات را خودم رفتم و همه زندگی ام را دربرگرفته بود. تا آخرین لحظه هم تلاشم را کردم. خوشحالم که همه تلاشم را کردم اما بخاطر کم کاری سال قبل فدراسیون نتوانستم سهمیه را کسب کنم. دیگر دست من نبود. تقریبا یک ماه قبل از تمام شدن زمان ورودی ها سگم را از دست دادم که یکی از بدترین اتفاقات زندگی ام بود. ۱۰، ۱۲ روز بخاطر حال بد روحی نتوانستم تمرین کنم و بعد از آن دوباره شروع کردم. همه این اتفاقات خیلی برایم سخت بود. روز آخر در مسابقه ازبکستان که مسابقه ام تمام شد و سهمیه را نگرفتم گریه کردم اما همان روز مربی ام گفت امشب بنشین گریه هایت را بکن و فردا که شروع شد به سمت هدف بعدی می رویم. همین اتفاق هم افتاد.

شما برای المپیک لندن هم تلاش کردید و با ۸ صدم ثانیه سهمیه از دست دادید، کدام یک برایتان دردناک تر بود؟

هر دو خیلی دردناک بود اما امسال یک شروع دوباره داشتم و خیلی سختی کشیدم. چون سختی مهاجرت را تجربه کردم و از طرفی تمرینات سنگین و سختی کار کردن در کنار تمریناتم را داشتم، خیلی درد داشت که نتوانستم. قسمت دردناکش این بود که یکسری چیزهایش دست من نبود و تا آخرین لحظه تمام تلاشم را کردم. بارها شده که زمین خورده، دوباره بلند شده و از نو شروع کرده ام.  

اولین دختری هستید که لقب "دختر باد ایران" را گرفت و هنوز رکورد ۲۰۰ و ۴۰۰ متر به نام شما ثبت است، به دنبال این هستید که رکورد دوی ۱۰۰ متر را دوباره پس بگیرید؟

تمرکز اصلی من سال گذشته برای سهمیه المپیک روی ۲۰۰ متر بود اما امسال ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر را کار می کنم و باید ببینیم خدا چه می خواهد. امسال هدفم قهرمانی آسیا، مسابقات کشورهای اسلامی و قهرمانی جهان است که کسب سهمیه کنم و مدال قهرمانی آسیا را بگیرم.

به نظر می رسد در مورد لقب دختر باد و رکورد دوی ۱۰۰متر با خانم فرزانه فصیحی رقابت و کل کل دارید، حتی یک بار پست اینستاگرامی گذاشته بودید که برخی برداشت کرده بودند منظور شما از این پست خانم فصیحی است.

کسانی که من را می شناسند می دانند با هیچکسی مشکل ندارم. هر چه هم در توانم باشد به بچه ها کمک می کنم تا پیشرفت کنند چون ما همه یک هدف داریم و آن پیشرفت و بالا بردن پرچم ایران است. رکوردها آمده اند که شکسته شوند. خودم روزی بعد از ۳۳ سال رکورد خانم توران شادپور را شکستم و بعد از ۱۶ سال، سال گذشته رکورد من شکسته شد. با هیچکسی مشکل ندارم. هر چه هم در توانم باشد به بچه ها کمک می کنم تا پیشرفت کنند چون ما همه یک هدف داریم و آن پیشرفت و بالا بردن پرچم ایران است. رکوردها آمده اند که شکسته شوند. خودم روزی بعد از ۳۳ سال رکورد خانم توران شادپور را شکستم و بعد از ۱۶ سال، سال گذشته رکورد من شکسته شد. همه ما تلاش می کنیم که این رکوردها را برای پیشرفت ایران بهبود بدهیم. با کسی مشکل ندارم. فکر می کنم سال ۹۰ بود که در بندرترکمن با آقای گرگانی کار می کردم و آنجا این لقب را به من دادند.

شما جزو نسل طلایی دوومیدانی ایران هستید. چند نفر از این نسل خداحافظی کرده اند. وجه متمایزکننده این نسل از نسل فعلی دوومیدانی ایران چیست؟

بزرگترین ویژگی ما همدلی بود. وقتی که اعزام می شدیم یک تیم قوی بودیم، همه همدیگر را حمایت می کردیم، از موفقیت و پیشرفت همدیگر خوشحال می شدیم و همه تلاش خود را می کردیم اما الان رفتارهایی را می بینیم که متاسف می شویم. اگر تمرکز را روی پیشرفت خودمان بگذاریم ۱۰۰ درصد پیشرفت می کنیم اما اگر ببینیم این یا آن چکار می کند و بخواهیم تمرکزمان را روی بقیه بگذاریم هر روز افت خواهیم کرد. متاسفانه فرهنگ غلطی جا افتاده که حسادت و حس زیرآب زدن خیلی بد است. البته این موضوع فقط محدود به دوومیدانی نیست و خیلی جاها به چشم می آید. وقتی بچه ها راجع به آمریکا از من سوال می کنند که چگونه آنها قهرمان دنیا هستند و ما در یک سهمیه مانده ایم،  می گویم تنها فرق آنها فرهنگی است. تمرکز آنها روی پیشرفت خودشان و پیشرفت دیگران است یعنی از پیشرفت دیگران خوشحال می شوند، حتی من که از ایران کنارشان تمرین می کنم. هر روز که سر تمرین حاضر می شوم کسی که مدال طلای المپیک این دوره را گرفت، هر بار که می دوم بلند می شود و تشویقم می کند. این موضوعات باعث می شود هر روز پیشرفت محسوس تر می شود. جوانان ما باید یاد بگیرند بزرگ فکر کنند. مسابقه برد و باخت دارد و قهرمانی یک دوره کوتاه است. قشنگی ورزش به همین است که با فرهنگ های مختلف آشنا می شوی و دوست های مختلفی پیدا می کنی.  

از دوران نسل طلایی دوومیدانی ایران خاطره قشنگی برایمان تعریف کنید.

اولین حضورم در بازی های آسیایی سال ۲۰۰۶ بود. یادم می آید رکورد ۱۰۰ و ۲۰۰ متر را زده بودم. قرار بود وقتی رکورد ۲۰۰ متر را زدم من را به بازی ها اعزام کنند اما فدراسیون گفت باید رکورد ۴۰۰ متر را هم بزنی تا اعزامت کنیم. در استادیوم آزادی تمرین می کردیم. پدرم بالای استادیوم رفته بود و هوا هم خیلی سرد بود. من هم با پتو سر خط رفته بودم. آن روز رکورد ۴۰۰ متر را هم زدم. بخاطر اینکه انگیزه رفتن به بازی های آسیایی را داشتم و سنم خیلی کم بود. همان زمان آقای کفاشیان اعلام کردند من به کاروان اضافه شده ام و به بازی های آسیایی اعزام شدم. خیلی تجربه خوبی بود. دوومیدانی در ایران مخصوصا آن زمان اصلا شناخته شده نبود. میزبان بازی های آسیایی ۲۰۰۶ قطر بود و وقتی وارد پیست شدم برای یک ربع فقط داشتم نگاه می کردم که اینجا کجاست. استادیوم دوومیدانی در بازی های آسیایی، قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان کامل پر می شود. من تا به حال این موضوع را ندیده بود و وقتی سر خط نشسته بودم دست هایم می لرزید. جمعیت من را گرفته بود. بعد از مسابقه مادرم زنگ زد و گفت هوا سرد بود که می لرزیدی گفتم نه از ترس جمعیت بود.میزبان بازی های آسیایی ۲۰۰۶ قطر بود و وقتی وارد پیست شدم برای یک ربع فقط داشتم نگاه می کردم که اینجا کجاست. استادیوم دوومیدانی در بازی های آسیایی، قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان کامل پر می شود. من تا به حال این موضوع را ندیده بود و وقتی سر خط نشسته بودم دست هایم می لرزید. جمعیت من را گرفته بود. بعد از مسابقه مادرم زنگ زد و گفت هوا سرد بود که می لرزیدی گفتم نه از ترس جمعیت بود. امیدوارم این اتفاق در ایران هم بیفتد چون اگر دوومیدانی پیشرفت کند، رشته های دیگر هم پیشرفت می کنند.

برای نسل طلایی پشتوانه ای آمده است؟

امسال که در لیگ شرکت کردم بعد از ۸، ۹ سال بود. بچه ها استعدادهای خیلی خوبی هستند که باید آنها را پرورش بدهند. اگر همینگونه رهایشان کنند متاسفانه نه، اما اگر این استعدادها را حمایت کنند و در طولانی مدت برایشان برنامه ریزی کنند، پیشرفت خواهند کرد. ورزش حرفه ای از نظر مالی خیلی هزینه بر است و خیلی ها نمی توانند این هزینه را پرداخت کنند. من هم اگر حمایت پدر و مادرم نبودند وسط راه کنار می گذاشتم. ما برای تهیه یک کفش میخی باید حداقل ۲۰ تا ۲۵ میلیون پرداخت کنیم. من امسال پول چهار کفش میخی را پرداخت کرده ام. هر کسی نمی تواند این هزینه را بپردازد و استعدادهای درخشان دوومیدانی را کنار می گذارند.

از افراد نسل طلایی، احسان حدادی رئیس فدراسیون شده، شما دوران قهرمانی او را دیده اید، نظرتان در مورد دوران ریاستش چیست؟

ما از یک خانواده هستیم و خوبی اش این است که مشکلات را لمس کرده و وقتی با او صحبت می کنیم دیگر نیاز نیست توضیح بدهیم، درک می کند چه مشکلاتی وجود دارد و به چه چیزهایی نیاز داریم. به همین دلیل امیدوارم بقیه بچه ها هم دست به دست هم بدهند تا با آقای حدادی برنامه ریزی خوبی داشته باشیم و دوومیدانی را به روزهای خوبش برگردانیم.

چرا دوومیدانی ما پیشرفتی نداشته و از ۱۰، ۱۲ سهمیه المپیک به دو سهمیه آن هم از طریق رنکینگ رسیده ایم؟

همین بحث برنامه ریزی است. ما برنامه ریزی کوتاه مدت داریم. مثلا فصل مسابقه من بعد از رقابت های ازبکستان به پایان رسید و بدنم را نگه داشتم تا در لیگ شرکت کنم. من با مربی ام برنامه کوتاه مدت و بلندمدت داریم. برنامه کوتاه مدت همان تمرینات و رسیدن به مسابقات پیش روست. برنامه بلندمدت هم مسابقاتی مثل قهرمانی آسیا و قهرمانی جهانی است. از طرفی وقتی در آمریکا تمرین می کنم خیلی کار تیمی شکل می گیرد. با اینکه انفرادی تمرین می کنیم اما مربیان تیمی کار می کنند. هر روز می بینیم مربیان با هم جلسه دارند اما تا به حال چنین چیزی را در ایران ندیده ام. متاسفانه در ایران خیلی از مربیان همدیگر را قبول ندارند چه برسد به اینکه به عنوان تیم با هم کار کنند. اگر این فرهنگ عوض شود و از طرفی برنامه ریزی صورت بگیرد، می توانیم.

وضعیت دوومیدانی زنان ایران چگونه است؟

خیلی از ورزشکاران ما در لیگ رکوردهای درخشانی زدند اما به حمایت و برنامه ریزی نیاز دارند. من هم اینگونه هستم؛ خودم برای خودم برنامه ریزی می کنم، جلو می روم و هزینه هایم را پرداخت می کنم. همه چیزم با خودم است و این درست نیست. فدراسیون باید کاری کند که برای تک تک بچه ها برنامه ریزی و هدف گذاری شود تا رکوردهای بهتری بیاورند.  

تا کی ادامه می دهید؟

فعلا یک سال یک سال تمدید می کنم(با خنده).

به المپیک لس آنجلس فکر می کنید؟

از آنجایی که در لس آنجلس زندگی می کنم خیلی برای این موضوع هیجان دارم. امیدوارم بتوانم. چرا که نه.

به عرصه مربیگری هم فکر می کنید؟

۱۰۰ درصد. انگیزه اصلی من این بود که یاد بگیرم تا به ورزشکاران خودمان در ایران یاد بدهم. البته چندین سال قبل مربیگری کردم و یک رزومه دارم. زمانی که خودم تمرین می کردم به خانم محبی که استعداد داشت آموزش دادم و به اولین دختری تبدیل شد که ورودی جهانی گرفت و به مرحله نیمه نهایی رفت. از طرفی مدال آسیا را هم به دست آورد. در کل برای اولین تجربه ام رزومه خوبی بود اما زمانی که ورزش حرفه ای را کنار بگذارم، ۱۰۰ درصد مربیگری می کنم و سعی خواهم کرد درسی که خوانده و تجربه ای که دارم را وسط بگذارم تا دیگران مشکلاتی که من داشته ام را نداشته باشند.  

یک خاطره تلخ و شیرین از دوران ورزشی تان بگوید.

خاطران شیرین که زیاد است اما بهترین خاطره ام اولین مدال طلای آسیا بود. زمانی که دوومیدانی را شروع کردم و رکوردهای ایران را زدم دنبال مدال آسیا بودم، همه مسخره ام می کردند. پوشش ما با بقیه متفاوت است و می گفتند در سرعت ما حتی جایگاه این را نداریم که به فینال برسیم چه برسد به اینکه مدال بگیریم. خیلی سر این موضوع جنگیدم و خانواده ام خیلی حمایتم کردند. بارها کنار گذاشتم اما خانواده ام حمایتم کردند. زمانی که از خط رد شدم و طلا گرفتم تنها به این فکر کردم که دیدید شد و یک دختر ایرانی طلا گرفت. چون زمانی که رکوردهای ایران را زدم دنبال مدال آسیا بودم، خیلی مسخره ام می کردند و می گفتند در سرعت ما حتی نمی توانیم به فینال برسیم چه برسد به مدال. خیلی جنگیدم. زمانی که طلا گرفتم تنها به این فکر کردم که دیدید شد.بعد از آن خوشحال بودم که راه را برای دختران دیگر باز کردم چون وقتی کسی کاری را انجام می دهد در ذهن بقیه یک بت نیست و بقیه هم جلو می روند.

خاطره تلخم هم از دست دادن المپیک مخصوصا امسال بود.

حرف پایانی  

خیلی خوشحالم که اینجا آمدم و امیدوارم در آینده به دوومیدانی کشورم کمک کنم.

تماشا کنید: بازگشت یک ستاره؛ طوسی دختر جنگنده ایران

انتهای پیام