به گزارش ایرنا، تیم بسکتبال کمتر از ۱۸ سال کشورمان با حضور در کاپ آسیا این شانس را داشت تا یکی از سهمیه جام جهانی را به دست آورد اما شاگردان سرجان ایوانویچ با قبول شکست ۸۷ بر ۶۱ مقابل نیوزیلند در مرحله یک چهارم نهایی کاپ آسیا این فرصت را از دست داد تا به مقام ششمی این دوره از بازی ها رضایت دهند.
اینکه چرا و به چه دلیل این نتایج برای نماینده بسکتبال ایران رقم خورد نیاز به واکاوی و بررسی دارد که بدون شک نخستین کسی که باید پاسخگو باشد سرجان ایوانویچ است. مربی ای که در چند وقت اخیر هدایت این تیم را بر عهده داشت و با حمایت های مالی و خوبی که از تیمش شد عملا بهانه ای برای توجیه این نتایج ندارد و باید منتظر ماند و دید او در نهایت چه واکنشی را از خود نشان خواهد داد.
از آنچه از طریق صفحه جادویی تلویزیون دیدیم می توان به چند مورد اشاره کرد، هر چند تیم بسکتبال کمتر از ۱۸ سال کشورمان در این دوره از مسابقات عملکردی متوسط داشت اما به نظر می رسد اگر مربی بادانش تری در کنار این نفرات بود شاید امروز اتفاقات دیگری را شاهد بودیم.
به هر حال با توجه به شرایط و فضایی که برای سرجام مهیا بود باید یک واقعیت را بیان کرد، اینکه از او و تیمش انتظار بیشتری می رفت. توقع قهرمانی در این رقابت ها را نداشتیم اما بدون شک تیم بسکتبال ما با بودن یک مربی بادانش، حداقل بازی های پخته تری را به نمایش می گذاشت و شرایط بهتری را برای خود رقم می زد.
اینکه توقع فدراسیون بسکتبال و جواد داوری از سرجان ایوانویچ چه بود را در مصاحبه ای با رئیس فدراسیون بسکتبال جویا خواهیم شد اما شاید بهتر باشد این تیم را به یک مربی بادانش سپرد تا حداقل در ادامه مسیر شاهد اتفاقات خوبی باشیم.
فراموش نکنیم سرعت رشد و توسعه بسکتبال در قاره آسیا به شکل فزاینده ای رو به افزایش است و همه تیم های این قاره به نوعی سعی دارند خود را بالا بکشند. تیم هایی مانند استرالیا و نیوزیلند که تکلیف شان مشخص است. آنها خود را از قاره آسیا جدا کرده و این قاره را برای خود کوچک می دانند و با عملکرد خوب خود نشان دادند از چه ظرفیت هایی برخوردارند، در آن سو تیمی مانند چین نسبت به دوره های قبلی عملکرد بهتری را از خود به نمایش گذاشت و به همراه اردن موفق به کسب سهمیه جهانی شد. چینی ها در این دوره از مسابقات تیم بهتری را از نظر فیزیکی و فنی روانه بازی ها کرده بودند و نشان دادند توجه خاصی به بسکتبال دارند و باید آنها را یک حریف جدی در سال های آتی برای تیم ملی بسکتبال ایران دانست.
کره جنوبی، ژاپن و اردن میزبان هم شرایط خوبی را از خود نشان دادند. اردن با استفاده از ظرفیت میزبانی به گونه ای عمل کرد که موفق شد خود را به جمع ۴ تیم پایانی برساند. در این میان از عملکرد تیم هایی مانند هند هم نمی توان به سادگی گذشت چراکه آنها هم نسبت به دوره قبل پیشرفت هایی داشتند و این را در بازی های خود به نمایش گذاشتند. شاید در این میان تنها به لبنان بتوان ایراد گرفت، تیمی که انتظار بیشتری از آن می رفت اما علی رغم همه تصورات نتوانست در جمع ۸ تیم برتر هم باشد.
و اما تیم ایران؛ به زعم برخی از کارشناسان بسکتبال تیمی که روانه این دوره از بازی ها شد از نظر فنی خوب بود اما نواقصی داشت که باید برطرف شود. برخی از بازیکنان ما از جمله استعدادهای ورزشی محسوب می شوند که اگر به خوبی مدیریت و کنترل شوند شاید در آینده ای نزدیک بتوانند جا پای بزرگان تیم ملی بگذارند. به عنوان مثال نفراتی از جمله محمدمهدی حیدری، سالار طاهری، محمد مهدی جلالی، مانی منوچهری و چند بازیکن دیگر نشان دادند در صورذت حرکت در مسیری درست و هدفمند، شاید بتوانند خودشان را در سال های آینده در تیم ملی مطرح کنند اما باید دید شرایط چگونه رقم خواهد خوردو سرنوشت چه تقدیری برای آنها رقم خواهد زد.
و اما کلام آخر، این سئوال را باید از کسانی پرسید که در کنار تیم بودند و آن این است که اعتماد به نفس و خودباوری شاگردان سرجان ایوانویچ در چه حد بود؟ آیا آنها برای حضور در برابر مدعیان آسیایی به این باور رسیده بودند که می توانند حرفی برای گفتن داشته باشند و یا فقط این میدان را فرصتی برای کسب تجربه می دانستند.
به هر حال این تیم نیاز به حمایت و برنامه های بیشتر دارد، تیمی که باید پشتوانه تیم ملی بسکتبال ایران باشد و امیدواریم شرایط به گونه ای رقم بخورد که خیلی زود شاهد تیمی به نام نسل طلایی دیگر باشیم.
گفتنی است در این مسابقات تیم های استرالیا، نیوزیلند، چین و اردن جواز حضور در رقابت های جهانی که سال آینده در سوئیس برگزار می شود را کسب کردند.
