به گزارش ایرنا، ۳۰ روز از المپیک پاریس گذشته است؛ المپیکی که برای ورزش ایران هم با موفقیت همراه بود و هم با ناکامی. در برخی رشته ها آنقدر ناامیدکننده ظاهر شدیم که جای هیچ توجیهی نماند. نتایجی هم که در چند رشته دیگر کسب شد قابل پیش بینی بود و البته غیرقابل قبول. در این بین باید عملکرد تکواندوکاران در المپیک پاریس را ستود؛ چرا که هر ۴ نماینده کشورمان در تکواندو روی سکو رفتند و این موفقیت نشان می دهد تا چه حد یک رئیس فدراسیون می تواند بر رشته ورزشی تحت مدیریت خود تاثیرگذار باشد.
عملکرد کشتی گیران و به خصوص شاگردان رنگرز در المپیک پاریس هم قابل توجه بود. ۸ مدال از ۱۲ مدال کاروان ورزش ایران در المپیک پاریس توسط کشتی گیران کسب شد تا مشخص شود کشتی همچنان در رقابت های المپیک برای ورزش ایران آبروداری می کند.
در رشته هایی نیز نتایجی رقم خورد که گرچه به مدال ختم نشد اما کم از مدال المپیک نبود؛ مثل صعود مهدی الفتی به فینال این رقابت ها تا ثابت شود ژیمناستیک هم با مدیریت صحیح می تواند صاحب موفقیت در میادین بزرگ جهانی شود. همچنین در سنگنوردی علیپور کاری کرد کارستان و فاصله بسیار کمی با مدال این رقابت ها داشت.
از پاریس تا لس آنجلس
عملکرد و نتایج کسب شده ورزشکاران ایران در المپیک پاریس می تواند چراغ راهی برای آینده باشد. تا المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس ۴ سال فرصت باقی ست؛ فرصتی گرانبها که اگر از آن به درستی استفاده شود می تواند موفقیت ورزش ایران را در این رقابت ها در پی داشته باشد. اتفاق تاسف آور این است که هنوز یک ماه از المپیک پاریس نگذشته دیگر کمتر کسی صحبت از اینکه باید از همین امروز برای المپیک ۲۰۲۸ برنامه ریزی کرد می کند. انگار تاریخ مصرف این صحبت ها فقط برای روزهایی بود که مشعل المپیک خاموش نشده بود.
حالا همه بحث ها دوباره سمت فوتبال و حواشی بی پایانش رفته است. دیگر کسی حواسش به سوءمدیریت در برخی فدراسیون ها نیست. تاسف آور است که روسای این فدراسیون ها به جای عذرخواهی، بهانه هایی عنوان کردند که بیشتر فرار رو به جلو است تا بیان واقعیت ها.
ورزش ایران پتانسیل زیادی دارد و اینکه مدام گفته شود به دلیل کمبود امکانات نمی توان در المپیک موفق بود به هیچ عنوان قابل قبول نیست. چرا که به طور مثال در ژیمناستیک که رشته ای وسیله محور است هم کمبود امکانات به شدت دیده می شود؛ اما اولین حضور ژیمناستیک ایران در المپیک با صعود به فینال همراه شد. نباید آرزوی ورزش ایران این باشد که رکابزن ایران به خط پایان المپیک برسد یا در قایقرانی هدف مان فقط حضور در این رقابت ها باشد.
اگر در رشته هایی کمبود ورزشکاران تراز اول احساس می شود ۴ سال زمان خوبی برای قهرمان پروری و میدان دادن به ورزشکاران جوان و جویای نام است. در المپیک پاریس ورزشکارانی بودند که پیش از این هم سابقه حضور در المپیک را داشتند اما همچون گذشته نتایج امیدوارکننده ای در این رقابت ها کسب نکردند و بدتر اینکه در مصاحبه های خود طلبکار بودند.
برخی فدراسیون ها با وجود اینکه سالهاست با ثبات مدیریتی اداره شده اند اما در نتیجه گیری ناکام بودند و باید این انتظار را از مجامع آنها داشت تا به جای بده بستان های منفعت طلبانه، به افردی رای بدهند که بتوانند ناجی فدراسیون ها شوند.
در این میان کمیته ملی المپیک در کنار وزارت ورزش و جوانان نقش سیاست گذار را برای ورزش قهرمانی کشور دارند و باید از همین حالا به گونه ای عمل کنند که انگار قرار است یک سال دیگر المپیک لس آنجلس برگزار شود. سازمان نظارت بر تیم های ملی نباید تصور کند که وظایفش تنها در یکسال منتهی به رقابت های بازی های آسیایی و المپیک است و باید عملکرد همه تیم های ملی را موشکافانه بررسی کند تا اگر ایرادی است از همین حالا به فکر رفع آن بود.
ورزش ایران نیازمند یک عزم جدی برای تحول است و این عزم جدی تنها در سایه یک برنامه مدون که قابلیت عملیاتی شدن داشته باشد به سرانجام خواهد رسید.
