به گزارش خبرنگار مهر، دکتر علی افتخاری کارشناس ورزش و یکی از باسابقه ترین مدیران که سابقه سال ها حضور در بازی های المپیک را دارد در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزاری مهر نوشته است:
«قامت بلند برج ایفل با آرم المپیک و حلقه های وحدت بخش آن را به نتایج تیم های کشتی و تکواندو و رودخانه آلوده سن را به شکست های دیگر تیم های ما در ۱۱ رشته مختلف ورزشی می توان مقایسه کرد.
آنهایی که شب ها برج ایفل را با نورپردازی ویژه مزین به حلقه های المپیک تماشا می کردند قطعاً واقفند که آب آلوده رودخانه سن در عظمت و شکوفایی و زیبایی برج ایفل گم و پنهان بود، دقیقاً به سان پیروزی تیم های کشتی و تکواندو و درخشش آنها که موجب کتمان و پنهان ماندن شکست تیم های مختلف ما در المپیک پاریس شد.
در جایی که کُشتی، کِشتی پرتلاطم و طوفان زده کاروان ایران را به ساحل آرامش می آورد و تکواندو شاهکار تاریخ سازی در المپیک را رقم می زد، احساسات و شادمانی مردم مانع از برملا شدن شکست رشته های دیگر در المپیک بود درست بسان رود آلوده سن که در پایین برج ایفل در عظمت و زیبایی این برج گم و پنهان بود.
ناکامی و شکست تیم های قایقرانی، تیراندازی، تیر و کمان، دو و میدانی، شنا ، دوچرخه سواری و تنیس روی میز جملگی در پشت درخشش تیم های کشتی و تکواندو پنهان و کتمان ماندند، تا یک بار دیگر و شاید برای چندمین بار درخشش این دو رشته ورزشی مانع از روشن شدن واقعیت ورزش کشورمان شود، حسرت بدست آوردن مدال تا روزهای پایانی چنان مایوس کننده بود که با گرفتن مدال های کشتی و تکواندو احساسات ملی ما اوج گرفت که این امر فرشته نجات ناکامان در المپیک شد.
درست در جایی که تیراندازی ما قربانی بی برنامگی، بوکس ناک اوت در سرگردانی، تیر و کمان در حسرت بازوان توانمند آرش کمانگیر ، پاروهای ما مغلوب رود آلوده سن، شمشیربازی ما اسیر در کمند دعوا و نزاع درونی ، وزنه برداری ما مغلوب غرور کاذب ، شنا با فاصله زیاد از شرکت کنندگان در المپیک، سنگ نوردی بازنده و مغلوب سربلندی که در زمستان های سرد با هیزم در حلب ۱۷ کیلویی سالن تمرین را خودش گرم می کرد تا بتواند ضمن درخشش در المپیک و جلب توجه همگان، فدراسیون ذی ربطش را شرمنده و خجالت زده نماید و با وجود عدم توفیق در کسب مدال، مدال شجاعت و افتخار را کسب کرد که در بی بضاعتی مطلق درخششی تحسین برانگیز داشت، ژیمناستیک و ورزشکار توانمند ما که در اوج اختلاف در تارهای عنکبوتی نخوت و جنگ چند ساله فدراسیون اسیر بوده و ناکام و مغلوب سربلند شد.
دوچرخه سواری ما شادمان از حضور و نگران از اینکه هرگز به خط پایان نمی رسد، دو و میدانی ما در رویای نتایج المپیک لندن و در یک کلام کاروان ما با پیروزی های غرور آفرین در دو رشته و شکست های مفتضحانه در ۱۱ رشته در حالی پاریس را ترک کرد که از کنار برج ایفل بر بام آن کشتی و تکواندو را می دیدیم و در چند صد متری و پایین برج ایفل بقیه رشته های ورزشی را در رودخانه آلوده سن مشاهده می کردیم.
دو رشته ورزشی در المپیک پاریس موفق و ۱۱ رشته دیگر ناموفق عمل کردند، این فاجعه را باید چه کسانی برطرف کنند؟ ۸۵ درصد تیم های ورزشی شرکت کننده ما در المپیک نتیجه نگرفته و شکست خوردند.
پیروزی های تیم های کشتی و تکواندو نباید باعث شود که وضعیت اسفناک ورزش ما به فراموشی سپرده شود. تیراندازی که در المپیک توکیو مدال طلا گرفت این روزها قربانی بی برنامگی های متعدد است که «سردار قربانی» باید از قربانی شدن این رشته جلوگیری کند و این رشته زیبا و مفرح را به دوران آقایان سید مهدی هاشمی و علی دادگر برگرداند.
وزنه برداری که در اکثر المپیک ها شانس مدال داشته ایم باید وزن و قد و قواره خود را باز یابد و به دوران پرافتخار علی مرادی برگردد تا آقای جلود افسر جنایتکار صدام از شکست ما خوشحال نشود.
وزیر جدید ورزش هم که اخیراً اعلام کرده در المپیک ۲۰۲۸ در همه رشته ها خواهیم درخشید که البته این آرزوی همه ملت ایران است مشروط به اینکه در تیراندازی تیرها در هدف و سیبل فرود آید، وزنه های وزنه برداری با موفقیت بالا رود، راکت پینگ پنگ بازان سرعت و دقت چینی داشته باشند،تیر و کمان رونق یابد، ژیمناستیک با حرکت «خرک» از خر شیطان اختلاف پیاده شود. سنگ نورد جوان ما در زمستان نه با هیزم که با دستگاه های پیشرفته سالن تمرینی اش گرم شود، پاروهای شکسته و قایق های فرسوده مدرن شوند ، برای فوتبال امید ما تاج از سر فوتبال ایران برداشته شود تا سوت پایان ناامیدی در تیم امید به صدا درآید ، چوب لای چرخ فدراسیون های توپی همچون هندبال و بسکتبال نگذارند و آنان را تقویت کنند.
والیبال فعال و انفجاری ما باید از اختلاف ها فاصله گیرد و توپ والیبال باید بر بالای دستان نفاق و اختلاف عبور کند و صد البته سکان فدراسیون های ورزشی به مدیران ورزشی خصوصا کارشناسان و کارکنان زحمتکش وزارت ورزش سپرده شود و برای رسیدن به حرف جدید وزیر ورزش مبنی بر درخشش در تمام رشته های ورزشی در المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس، نه تنها راه مستقیمی نیست که راه میانبری هم پیدا نمی شود نظریات وزیر محترم با پا گذاشتن بر دروازه ورودی آرمانشهری است که سال ها باید تلاش کرد که این آرمانشهر ساخته شود. واقعیت امر این است که تنها نمی توان فدراسیون ها را عامل ناکامی در المپیک معرفی کرد ، عامل عدم پیشرفت ورزش ما در دو چیز عمده و کلی است:
۱. ورزش برای دولت ها در اولویت نبوده و نیست
۲. مجلس نسبت به بودجه ورزش توجه ویژه ای ندارد.
