به گزارش خبرگزاری مهر، رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار روز سه شنبه ۲۷ شهریور با جمعی از مدال آوران، ورزشکاران و دست اندرکاران و مدیران حاضر در رقابت های المپیک و پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس از کاروان ورزشی جمهوری اسلامی ایران به دلیل موفقیت های متعدد و شاد کردن ملت ایران تشکر کردند. تیم ملی تکواندو از جمله تیم هایی بود که همه نمایندگان اعزامی آن به المپیک موفق به کسب مدال شده و با موفقیت ۱۰۰ درصدی به میهن بازگشتند.

به همین مناسبت رسانه KHAMENEIE.IR در ادامه مطالب پرونده «ایران قوی، ورزش قوی» گفت وگویی با هادی ساعی، رئیس فدراسیون تکواندو داشته و به بررسی محورهای مطرح شده در دیدار اخیر ورزشکاران با رهبر انقلاب و همچنین عملکرد تکواندوکاران زن و مرد ایرانی پرداخته است.

بازخوردهایی که مردم نسبت به موفقیت اعضای تیم ملی تکواندو در المپیک داشتند به وضوح نشان داد که ورزش قهرمانی نسبت مستقیمی با غرور ملی، هویت ملی و حتی امید دارد. موضوعی که البته رهبر انقلاب هم در سال های اخیر و از جمله دیدار اخیر با ورزشکاران به آن اشاره کردند. کمی از این فضا بگویید و آن را مصداقی تر و جزئی تر تشریح کنید.

هادی ساعی: خدا را شکر! واقعاً مردم ما خیلی خوب هستند. این قدر یک جاهایی به آدم محبّت می کنند، این قدر لطف دارند، آدم بعضی وقت ها خجالت می کشد که برای این ها تلاش نکند. اگر یک جایی من احساس می کنم که با تلاش بیشتر می توانم یک کاری انجام بدهم، حتماً آن کار را می کنم.

مردم ما خیلی قدر شناس هستند هستند. واقعاً می گویم؛ خیلی قدرشناس هستند، ورزشکارهایشان را دوست دارند و به آن ها احترام می گذارند و اهمّیّت می دهند. و به نظر من، این بهترین سرمایه ی ورزشکارها است، بهترین سرمایه ی ما است که هر جا می رویم، مردم به ما لطف می کنند، محبّت دارند و ما هم یک جاهایی که کم می آوریم، یاد این لطف و محبّت ها می افتیم.

به خدا بعضی وقت ها من همین نکته را به بچه ها گوشزد می کنم. مثلاً مهران برخورداری که بازی داشت، پژمان جمشیدی به من پیام صوتی داده بود که دمتان گرم، چقدر خوبید، چقدر این پسر خوب است! حالا بازی های اول و دوم هم بود. آن پیام را بردم گذاشتم مهران برخورداری گوش کرد، گفتم ببین مهران؛ گفت واقعاً پژمان جمشیدی است، گفتم بله؛ گفت یعنی فوتبالیست ها هم بازی ما را می بینند، یعنی هنرمندها هم می بینند، گفتم کل ایران دارند نگاه می کنند؛ گفت فکر می کردم آدم های عادی مسابقات ما را ببینند، ولی دیگر فکر نمی کردم مثلاً پژمان جمشیدی به عنوان یک فوتبالیست یا به عنوان یک هنرمند، بنشیند تکواندو نگاه کند. پیامش را گوش کرد، بعد آمد گفت چه انرژی ای گرفتم! دوباره بعد از هر مسابقه اش، پژمان جمشیدی برای او پیام می گذاشت و مهران هم گوش می کرد؛ بعد، دیگر زنگ زدم و با او صحبت کرد.

حمید استیلی هم پیغام می گذاشت، می بردم برای بچه ها؛ سر بازی آرین سلیمی پیغام گذاشته بود، بردم آرین گوش کرد، گفت واقعاً مسابقات ما را همه نگاه می کنند؟ گفتم بله، داستان المپیک فرق می کند. واقعاً کسانی به ما پیغام می دادند که ما اصلاً آن ها را نمی شناسیم و شاید خیلی وقت ها هم به این ها می گوئیم شما چه کسی هستید، می گویند ما یک آدم معمولی در جامعه هستیم! البتّه شاید از بزرگان هم باشند.

ما واقعاً بازخوردهای خیلی خوبی در این المپیک گرفتیم که بچّه های ما این را حس می کردند و خودشان هم می گفتند چقدر جو خوب است برای ما، چقدر احساس می کنیم که همه با ما هستند و با این روحیّه می رفتند در زمین. شما دیدید بچه های تکواندوی ما وقتی می آمدند در زمین، با چه روحیه ای، با چه لبخندی و با چه اعتمادبه نفسی می آمدند! و البتّه این اعتمادبه نفس، یک بخشش به خاطر توانایی های فنّی خودشان بود؛ ما به بچه ها یاد داده بودیم که شما می توانید.

امید و باور به موفقیت توی تیم موج می زد. حتی بعضاً زمانی که تا ثانیه های آخر هم عقب بودند اما باز هم دست از مبارزه و جنگیدن بر نمی داشتند. این خیلی موضوع ارزشمندی است.

هادی ساعی: حتی در ثانیه های آخر، نتیجه ی بازی های بچه های ما عوض می شد. مهران برخورداری دو سه مسابقه اش را در ثانیه های آخر عوض کرد. روزی که برخورداری بازی داشت، وزیر ورزش آمد در میدان مسابقات، بعد به من گفت قد و قواره مهران چقدر کوتاه تر از حریف هایش است؛ گفتم آقای دکتر! مهران برخورداری نه قدش، نه وزنش، نه تکنیکش، هیچ چیز آن به این وزن نمی خورد، ولی یک چیز دارد: پشتکار و تلاش؛ گفتم با تلاش زیاد، خودش را به المپیک رساند و من می دانم بازی را هم با تلاش زیاد می برد.

رقیب ایتالیایی اش رده ی اول دنیا بود، اما مهران در ثانیه های آخر بازی را برد؛ آقای دکتر هاشمی بغل من گفت قبل از بازی چه حرفی به من زدی! گفتم من می شناسم این بچّه ها را. و واقعاً مهران برخورداری با تلاش مضاعف، با پشتکار زیاد، با اعتقاد، با اعتمادبه نفس مبارزه می کرد و این باور را داشت که می تواند؛ لذا با باورش خودش را به اینجا رساند.

واقعاً شما اگر نگاه بکنید، مثلاً می بینید قد مهران برخورداری حتی نزدیک به هیچکدام از حریف هایش هم نبود و حداقل ۱۰ سانتیمتر از هر کدام کوتاه تر بود. تک تک بچه هایمان همین طور بودند؛ مثلاً مبینا نعمت زاده کوچک ترین نفر تیممان بود، کم تجربه ترین نفر تیممان بود و روز اول بازی داشت، روز اول هم مدال برنز گرفت و راه را برای بزرگ ترها باز کرد.

وقتی مبینا نعمت زاده با آن سن کمش برای دفعه اول می آید در المپیک قرار می گیرد و در آن میدان به آن بزرگی، با آن اعتماد به نفس می آید مدال می گیرد، ناهید کیانی پشت سرش گفت پس من هم با این همه تجربه که قبلاً آمده ام در المپیک مبارزه کرده ام، حتماً می توانم! بنابراین، مبینا یک باور خوبی به ناهید داد، ناهید هم یک باور خوبی به مهران داد، مهران هم با تلاش زیادش یک باور خوبی به آرین داد که تا لحظه ی آخر باید بجنگی و آرین هم خدا را شکر کار را تمام کرد.

بچه ها چقدر متوجه این مسئولیت خودشان بودند که من از الان دیگر خودم نیستم، بلکه نماینده کشور و جامعه ۸۰ میلیون نفری ایرانی هستم؟

هادی ساعی: ببینید! پیام هایی که مردم به این ها می دادند، بازخوردهایی که مردم به این ها می دادند، خیلی جالب بود، خیلی خوب بود؛ تازه با توجّه به اینکه ما از بچّه ها خواستیم که قبل از مسابقاتشان از فضای مجازی بیایند بیرون تا مثلاً یک مقدار آرامش بیشتری داشته باشند. ما روی همه چیز کار کردیم؛ ما فقط روی فیزیک بچه ها یا روی تکنیک و تاکتیکشان کار نکردیم؛ ما حتی در بحث زندگی شخصی بچّه ها هم کمکشان کردیم، کنارشان بودیم، راهنمایی شان کردیم.

یکی از بچه های تیم چهار ماه قبل از المپیک از فضای مجازی آمد بیرون و صفحه اش را بست. باور کنید حتی اسپانسر آمد برایش کار تبلیغاتی انجام بدهد، آمدیم نشستیم صحبت کردیم. خودش را آوردم، اسپانسر هم نشست کنارش، به اسپانسر گفتم از او چه انتظاری داری، گفت انتظار دارم عکس بگیرد، فیلم بگیرد، کار تبلیغاتی کند؛ گفتم ایشان تازه از فضای مجازی آمده بیرون که یک آرامشی داشته باشد، شما هم انتظار داری بیاید برایتان عکس بگیرد و تبلیغ کند! پس دوباره می رود در همان فضا قرار می گیرد. به ورزشکارمان گفتم این کار الان برائت مناسب نیست؛ ان شاءاللّه بعد از آنکه مدال بگیری، می توانی اسپانسر داشته باشی، تبلیغات بکنی و تازه آن وقت رقم های بیشتری هم می توانی بگیری و ایشان هم قبول کرد. به ما اعتقاد و اعتماد دارند بنابراین، از آن پول گذشت که پول خوبی هم بود و من به او قول دادم گفتم تو اگر مدال بگیری، من خودم کاری می کنم که بیشتر از آن به دست بیاوری. حق شان هم هست. ما باید کاری بکنیم که بچّه ها با آرامش خاطر بیایند تمرین کنند.

به جای خوبی رسیدیم؛ یکی از نکات مهمی که در مواضعت رهبر انقلاب به خصوص در سال های اخیر روی آن تأکید شده، بحث بهبود معیشت و تأمین اشتغال ورزشکارهاست. ورزشکار وقتی وارد زندگی حرفه ای ورزشی می شود، از عمر و سرمایه اش مایه می گذارد تا به مانند یک سرباز برای پرچم کشورش بجنگد. ساختار مدیریت کشور و مدیریت ورزش کشور چه وظیفه ای نسبت به این سربازان دارد؟

هادی ساعی: همین جا من یک چیزی بگویم. ببینید! اینکه الان شما گفتید «ورزشکار واقعاً مثل یک سرباز است» کاملاً درست است؛ سرباز زیر پرچم دارد خدمت می کند، ورزشکار هم زیر پرچم این مملکت دارد خدمت می کند. من یک پیشنهادی در این باره دادم که اتفاقاً گفتند خیلی پیشنهاد خوبی است، ولی بعد دیگر همین طور کم رنگ شد! خب ما دو سال می رویم خدمت می کنیم و بعد از اتمام دوره ی خدمت سربازی، می توانیم برویم مبلغ حقّ بیمه مان را پرداخت کنیم که آن دو سال سربازی جزوِ سنوات بیمه ای ما بشود. ما پیشنهاد دادیم گفتیم ورزشکارهایی هم که ملی پوش هستند، حدّاقل تا موقعی که در تیم ملّی هستند، زیر پرچم هستند و دارند به تیم ملّی خدمت می کنند، آن سال ها جزو خدمات بیمه ای برای آن ها محسوب بشود که حدّاقل بعد از اینکه بازنشسته می شوند، مثلاً پنج سال یا ۱۰ سال بیمه داشته باشند؛ البته پول بیمه شان را هم خودشان پرداخت بکنند. ولی الان وقتی یک ورزشکار خداحافظی می کند، تازه می شود یک آدم بیکاری که سنش هم بالا است، هیچ جا هم از او استفاده نمی کنند و می گویند با ۳۵ سال سن نمی توانیم استخدامت کنیم! حداقل اگر مثلاً پنج سال تا ده سال سابقه ی بیمه ای داشته باشد، آن وقت این سابقه بالاخره می تواند کمکی برای او باشد.

من نمی گویم هیچ چیز اضافه ای هم به یک ورزشکار بدهیم. ما این همه سازمان، این همه ارگان و این همه جاهای بزرگ داریم که این همه کارمند دارند، قانونش هم الان در مجلس است که از قهرمان های ورزشی، در ارگان های مختلف و مخصوصاً در خود وزارت ورزش استفاده بشود. البته وزارت ورزش فقط چند نفر را می تواند استخدام بکند و همه ی ورزشکاران را نمی تواند جذب کند؛ ولی می شود این ها استخدام یک ارگانی بشوند، حقوقشان را بگیرند و بعد از اینکه از تیم ملّی خداحافظی کردند، مثل یک آدم عادی با خیال راحت بروند سر کار. نمی گوییم مثلاً بیایید به این ها امکانات فوق العاده ای بدهید؛ ما می گوئیم این ها یک جایی استخدام باشند و موقعی که در اردوی تیم ملّی هستند، موقعی که دارند برای تیم ملّی تلاش می کنند، بیمه شان رد بشود و یک حقوق اوّلیّه و پایه به این ها بدهند، روزی هم که خداحافظی کرد، مثل یک آدم عادی برود سر کارش تا حدّاقل خیالش از آینده اش راحت باشد. به نظر من، این خواسته ی بزرگی نیست. بنابراین، نیاز است که یکی بحث بیمه ی ورزشکارها درست بشود، یکی هم بحث استخدامشان در یک جایی تا آینده شان را تضمین شده بدانند که راحت و با آسایش کامل بتوانند تمریناتشان را انجام بدهند.

چشم اندازی برای این وضعیت که توصیف کردید وجود دارد؟

هادی ساعی: قانونش وجود دارد؛ الان وزارت ورزش به قهرمان ها نامه می دهد ولی وقتی می روند در یک ارگانی، آنجا دیگر گیر می کنند، مثلاً می گویند استخدام نداریم. به طور مثال، خود من کارمند شرکت نفت هستم و با همین قانون رفتم در شرکت نفت استخدام شدم. خب ارگان هایی مثل شرکت نفت و جاهای خیلی بزرگ می توانند این کار را بکنند و اصلاً رقمی برایشان نیست. ما امسال، در المپیک، کلّاً چند مدال گرفتیم؟ دوازده مدال؛ خب هر کدام از این دستگاه های بزرگ، یک نفر از آن دوازده نفر را استخدام کنند. نمی گوییم پول الکی به این ها بدهند، بلکه می گوئیم استخدامشان کنند؛ استخدام کنند که این ورزشکار، فردای روزی که از دوره قهرمانی خداحافظی کرد، مثل یک آدم عادی برود سر کارش. واقعاً این خواسته ی زیادی نیست، قانونش هم وجود دارد.

شما از نظر اصول و سبک مدیریتی هم جزو مدیرانی محسوب می شوید که بیشتر از آنکه پشت میز باشید در کف میدان حضور دارید. انگار نشستن پشت میز خیلی برایتان خوشایند نیست. درست است؟

هادی ساعی: زمانی که خودم ورزشکار بودم و صرفاً روی تشک می رفتم خیلی راحت تر بودم، برای اینکه فقط خودم بودم؛ لذا خیلی راحت می رفتم بازی ام را می کردم، یک صبح تا شب هم مسابقاتم تمام می شد؛ نه استرسی داشتم، نه به این فکر می کردم که جدولم به چه کسی می خورد؛ اصلاً جدول را نگاه نمی کردم. آن موقع قرعه کشی می کردند، مثلاً من چهار روز بعد بازی داشتم ولی چهار روز بعد که می خواستم بروم داخل زمین، باور کنید اصلاً نمی دانستم با چه کسی بازی دارم! همه ی بچه ها می دویدند که ببینند به چه کسی خوردند، امّا من می گفتم همه را باید ببری دیگر، فرق نمی کند اوّل ببری یا آخر ببری. ولی الان در همین المپیک، بچه های ما هفده بار رفتند داخل زمین، من هر هفده بار واقعاً به مرز سکته رسیدم. خب حالا دیگر مسئولیت جامعه ی بزرگ تکواندو روی دوشمان است و این خیلی سخت است. همیشه کنار بچّه ها هستیم. من جزو رئیس فدراسیون هایی هستم که حتّی حین گرم کردن ورزشکاران، همیشه کنارشان هستم و هیچ وقت در VIP نمی نشینم. خیلی از رئیس فدراسیون ها هستند که هتلشان را هم از بازیکن هایشان جدا می گیرند یعنی اصلاً در یک هتل دیگری می مانند که کنار بازیکن ها نباشند و برای خودشان پرستیژ مدیریتی درست می کنند امّا من در سالن مسابقه هم کنار بازیکنم، کنار زمینم.

فقط روز آخر نرفتم کنار بچّه ها، همیشه کنارشان بودم. نه فقط من بلکه رحیمی که دبیر فدراسیون و مدیرفنی تیم های ملی هم هست، سه چهار ماه در تمرینات بالاسر بچه ها بودیم؛ یعنی ما کارهای اداری فدراسیون را سر تمرین انجام می دادیم، یک وقت هایی در اردوها تا ساعت یازده شب کنار تیم بودیم و بحث های فنی را به آن ها گوشزد می کردیم، خودم با بچه ها تمرین می کردم، تمرین می دادم، کنار بچه ها بودم. این همدلی خوبی که در تیم فنّی مان هم بود، خیلی تأثیرگذار بود؛ خب مجید افلاکی سرمربی بود و من هم سعی می کردم دخالت نکنم، ولی خود ایشان با اینکه سرمربی تیم است و خودش قهرمان جهان بوده، مثلاً از ما می خواستند که بیاییم کمک بکنیم. این همدلی باعث شد که بچّه ها به هم باور پیدا کردند؛ همه با هم به این نتیجه رسیدیم که ما باید یک تیم باشیم و همدل باشیم تا بتوانیم اتّفاقات بزرگی را رقم بزنیم. و خدا را شکر، هم در تیم دخترهایمان، هم در تیم پسرهایمان، هم در کادر فنّی مان، یک همدلی خوبی وجود داشت. درست است که بازی ما انفرادی است، ولی همه ی ما با هم یک تیم بودیم. روز بازی دخترها، پسرهایمان در سالن کمک کردند، تشویق کردند، راهنمایی کردند؛ همین طور در روز بازی پسرها، مسابقه ی دخترها تمام شده بود ولی همچنان در سالن مسابقه بودند، کمک می کردند و مثلاً اگر نیازی بود، همراهی می کردند. و این تیم شدن خیلی مهم است؛ در همه ی کارها، این همدلی خیلی مهم است. ما در فدراسیون هم همین روال را پیش گرفتیم و خدا را شکر، با این همدلی ای که ایجاد کردیم، در کارهای فدراسیون هم توانستیم موفق باشیم؛ سعی کردیم از همه ی پتانسیل تکواندو استفاده بکنیم، کسانی که با ما نبودند الان کنار ما هستند و هر کدام در هر جایی که توانمندند و توانایی دارند، کمک می کنند.

دلیل تان چیست؟

هادی ساعی: خب من با همین بچّه ها هستم دیگر؛ همه ی این ها خانواده ی من هستند. من خودم سال ها در میدان بودم و دوست داشتم بالادستی ها کنارمان باشند. من بعضی وقت ها که مجبور می شوم در VIP بنشینم، طاقت نمی آورم و ناگهان شروع می کنم داد می زنم، تشویق می کنم، راهنمایی می کنم؛ یک دفعه رئیس فدراسیون جهانی دستم را می گیرد می گوید هادی! تو رئیس فدراسیونی. البتّه ما را هم خیلی دوست دارند؛ رئیس فدراسیون جهانی به من می گوید «پسر تکواندوی دنیا»؛ می گوید تو برای تکواندوی دنیایی، فقط برای ایران نیستی. حالا احترام می گذارند، دوستمان دارند و ما هم یک جاهایی از این احترام و دوست داشتن سوءاستفاده می کنیم، یک سری امتیازهای خوبی از آن ها می گیریم. به همین خاطر، چون رئیس فدراسیون جهانی ما را دوست دارد، همیشه می گوید بیا بنشین پیش من، ولی من همیشه فرار می کنم؛ بعد که یک وقت هایی سروصدا می کنم، از در VIP می گوید سروصدا نکن، من هم می گویم خب بگذار بروم آن طرف بنشینم که دیگر جلوی دید نباشم! ولی من خودم این جوری خیلی راحت ترم؛ خدا را شکر جواب هم داده. البتّه به واسطه ی اینکه نماینده ی جمهوری اسلامی ایران هستیم، جایی که نیاز باشد، حتماً پروتکل ها را هم رعایت می کنیم؛ ولی من فکر می کنم که کنار بچّه ها بودن یک روحیه ی مضاعفی به بچّه ها می دهد و ما خودمان هم راحت تریم و این جوری دلم خیلی آرام تر است که کنار بچّه ها هستم.

کمی هم بیاییم سمت ورزش بانوان. حداقل در ۱۰ سال اخیر، رهبر انقلاب مواضع زیادی درباره ی حمایت از ورزش قهرمانی بانوان داشته اند. قدری از این حمایت ها بگویید.

هادی ساعی: من یک نمونه اش را بگویم که واقعاً برای خود من هم خیلی جالب بود. ما برای مسابقات نونهالان و نوجوانان جهان رفته بودیم بلغارستان و آنجا تیم نونهالان و نوجوانان دختران ما اول شدند. بعد از آن هم مسابقات قهرمانی آسیا در لبنان بود که تیم های بانوان ما قهرمان شدند و مربیان ما هم به عنوان بهترین مربّیان دنیا در بخش بانوان انتخاب شدند. خیلی جالب بود! از بیت آقا با این خانم هایی که بهترین مربّی دنیا شده بودند تماس گرفته بودند، تبریک گفته بودند و پیام آقا را به گوششان رسانده بودند، گفتند آقا از شما تقدیر کردند. این بچه ها آمدند به من گفتند که به ما زنگ زده اند گفته اند ما از بیت آقا تماس می گیریم، آقا گفته از شما تشکر کنیم و از شما قدردانی بشود که شما به عنوان بهترین مربی های دنیا انتخاب شده اید؛ تعجّب کرده بودند که آقا پیگیر این موضوعات هستند. کیومرث هاشمی، وزیر وقت ورزش هم به من زنگ زد گفت که قرار است از دفتر آقا با این مربی ها تماس بگیرند و از آن ها تقدیر بشود، به من هم گفته اند که شما هم جداگانه از این مربی ها تقدیر کنید. خب این خیلی مهم است که رهبر معظم انقلاب به ما توجه دارند و این توجّه هم روحیّه ی خیلی مضاعفی به بچه های ما می دهد. پیام های تبریکی هم که آقا برای تیم های ورزشی می فرستند، واقعاً خیلی تأثیرگذار است؛ بچّه ها متوجّه می شوند که بالاترین شخص کشور، این ها را می بیند و این خیلی برایشان مهم است.

در دیدار سال گذشته ورزشکاران با ایشان هم از این لطف شان تشکر کردم. تیم ملّی بانوانمان برای اوّلین بار قهرمان آسیا شده بود، آقا برای تیم بانوانمان پیام تبریک فرستاده بودند و بچّه هایمان واقعاً خیلی خوشحال شدند و برایشان خیلی تعجّب آور بود؛ که ایشان پیگیر موفقیت این بچه ها هستند. البتّه خود من می دانم که ایشان سعی می کنند روی همه ی موارد اِشراف داشته باشند، نگاه محبت آمیز داشته باشند و این نگاه پدرانه و محبت آمیز ایشان، روی عملکرد ورزشکارهای ما واقعاً خیلی تأثیر دارد.

البته که این حمایت فقط یک حمایت سیاسی نیست و از نقطه نظر فقهی هم ایشان به عنوان یک فقیه دینی با حفظ شرایطی که مد نظر جامعه و حکومت دینی و شرایط فرهنگی کشور باشد هم از این موضوع حمایت می کنند. به نظر می رسد چتر حمایتی ایشان خیلی مهم است.

هادی ساعی: بله. ببینید! بعضی رشته ها، مثل تکواندو، خیلی پوشیده است و بعضی وقت ها بازیکن که می رود داخل زمین، اصلاً متوجّه نمی شوید که این دختر است یا پسر است. اینکه این نگاه وجود دارد و در جاهایی که امکانش هست، دختران ما و بانوان ما حضور داشته باشند، واقعاً خیلی خوب است و خیلی جاها هم جواب و نتیجه گرفته ایم. در سطح دنیا، شاید بعضی ها فکر می کنند که مثلاً در ایران به خانم ها ظلم می شود؛ امّا من می گویم در ایران، توجه زیادی به خانم ها می شود.

در فدراسیون خود ما، واقعاً تیم خانم هایمان پابه پای تیم آقایانمان در همه ی رویدادها حضور دارند، حضور مؤثّر هم دارند و همه هم مدال آوری می کنند، قهرمانی به دست می آورند و برای کشور عزیزمان افتخار به دست می آورند. خب این نگاه باعث شد که ما هم در فدراسیون، توجّه بیشتری به تیم بانوانمان داشته باشیم و زمانی که بنده آمدم، تیم بانوان ما برای اوّلین بار قهرمان آسیا شد و در کره جنوبی که مهد تکواندو است قهرمان آسیا شدیم. همان اوایل که بنده آمده بودم، مسابقات قهرمانی آسیا در کره بود که تیم بانوانمان اوّل شد، امّا تیم آقایانمان نتوانست روی سکّو قرار بگیرد؛ بعد از آن، در تیم بانوانمان، مثلاً ناهید کیانی اوّلین دختر ایرانی بود که در رشته های المپیکی توانست مدال طلای جهان را بگیرد؛ بعد هم که باز مبینا نعمت زاده و ناهید کیانی توانستند در المپیک مدال بگیرند.

خب این ها خیلی باارزش است و واقعاً این حمایت و این نگاه خوب شخص اوّل مملکت باعث شد که امروز دختران ما در سطح دنیا دارند افتخارآفرینی می کنند. البتّه حتماً باید توجّه بیشتری به بخش بانوان بشود، زیرا من مطمئنّم که در رشته های دیگر هم این توانایی وجود دارد؛ رشته هایی که از لحاظ فقهی می شود روی آن ها سرمایه گذاری کرد، کار کرد و ان شاءاللّه نتیجه گرفت.

بازخورد افتخارآفرینی تیم ملی تکواندو در خارج از ایران چطور بود؟

هادی ساعی: روز آخر مسابقات، رئیس فدراسیون جهانی به من گفت که تا امروز همه ی بچّه هایت مدال گرفته اند، امروز چه کار کردی، گفتم امروز هم ورزشکار ما در فینال است؛ یک دفعه گفت چهار تا ورزشکار، چهار تا مدال؟ گفتم بله. آرین سلیمی رفته بود فینال، ولی هنوز بازی نکرده بود؛ گفتم به احتمال زیاد، ان شاءاللّه امروز طلا می گیریم؛ گفت این خیلی خوب است. وقتی مسابقه ی آرین سلیمی در فینال شروع شد، من خودم در سکّوهای تماشاچی ها بودم و سعی می کردم خودم را به نزدیک ترین جا برسانم که بتوانم راهنمایی اش بکنم.

مربی تیم اسپانیا در سکوی پایین بود، من در سکوهای بالایی بودم. سکوها این جوری بود؛ ایشان پایین تر از ما نشسته بود. وقتی آرین طلا گرفت، مربی تیم اسپانیا این قدر خوشحال بود خب همه ما را می شناسند، ما را دوست دارند و به ما لطف دارند برگشته بود رو به من می گفت «وای هادی! چهار تا ورزشکار، چهار تا مدال.» از خوشحالی، من را گرفت کشید پایین که پای من خورد به صندلی و زخم شد. حالا ما که خودمان خیلی خوشحال بودیم و بچّه های خودمان خیلی خوشحال بودند و ریختند سر ما، امّا می خواهم بگویم خارجی ها هم این قدر هیجان داشتند که این مربّی تیم اسپانیا طوری من را گرفت کشید به سمت خودش که بغل کند، پای من را زد به صندلی که بعداً رفتم دیدم پایم زخم شده. خدا را شکر! خیلی خوب بود. بعد از آن هم پارااُلمپیک بود که آنجا هم بچّه هایمان خیلی عالی بودند. من واقعاً افتخار می کنم به این بچّه ها و گفتم دست تک تک شان را می بوسم، به خاطر اینکه واقعاً دل مردم را خوش کردند، مردم خوشحال شدند. یک لحظه لبخند روی لب مردم برای ما کافی است و جواب این محبّتشان را فقط با همین مدال ها می توانیم بدهیم.

در بازی های المپیک، وقتی یک رشته ی ما در حوزه ی ورزش قهرمانی موفّق می شود و مدال می آورد، مثل لوکوموتیوی است که واگن های دیگری را در کشور از جمله امید و روحیه جنگاوری و ورزش همگانی را هم به حرکت در می آورد. الان هم در کشور بیش از یک میلیون نفر در حوزۀ تکواندو فعالیت می کنند؛ درست است؟

هادی ساعی: درست است. مدال آوری قهرمانان، ورزش همگانی را در کشور به حرکت در می آورد. از موقعی که در مسابقات المپیک مدال گرفتیم، خدا را شکر روندش رو به رشد بوده است. ما یک بانک اطّلاعاتی داریم و هر روز داریم آمار را می بینیم. این، هم در بخش آقایان است، هم در بخش بانوان است؛ چون رشته ی ما یک رشته ای است که بانوان هم به راحتی در آن فعّالیّت می کنند. برای خود شخص من، این خیلی خوشحال کننده است. من پیش خودم می گویم خدا را شکر ما کاری کردیم که یک تعدادی جوان به ورزش روی آورده اند. البتّه از این تعداد، شاید خیلی هایشان قهرمان نشوند یا در سطح قهرمانی نخواهند ورزش بکنند؛ ولی همین که آمده اند به سمت ورزش، خودش یک باقیات الصّالحاتی برای ما دارد و من می گویم که یک سری جوان را آوردیم در یک مسیر درستی، یعنی در مسیر ورزش. جوانی که بیاید در مسیر ورزش، من فکر می کنم از خیلی از معضلات اجتماعی دور می شود و هنگامی که فکر و ذهنش در ورزش باشد، می رود انرژی اش را با ورزش کردن تخلیه می کند و دیگر سراغ خیلی چیزها نمی رود. لذا در ورزش خود ما، واقعاً این یکی از اولویّت های ما است. من تلاشم را می کنم که تا آنجایی که می توانم، جوان ها را به سمت ورزش بکشانم که حالا از آن ها حتماً قهرمان هم درمی آید، ولی اولویّت ما فقط قهرمانی نیست.

در واقع، ورزش همگانی هم از این طریق گسترش می یابد.

هادی ساعی: بله، ما الان در سطح روستاها هم تکواندو را فعّال کرده ایم و یک سری امتیازها را به کسانی که در مناطق محروم هستند می دهیم که بیایند در این زمینه فعّالیّت کنند. مثلاً در بحث مربّیگری، در آقایان، سنّ فرد حتماً باید ۲۳ سال باشد و دان ۴ تکواندو را داشته باشد؛ درحالی که ما الان در مناطق محروم، این شرط سنّی را به ۲۱ سال رسانده ایم و یک دان پایین تر را هم در کلاس های مربیگری مان داریم آموزش می دهیم و مربّی تربیت می کنیم تا بروند در مناطق محرومی که مربّی نیست یا کم است، فعّال بشوند و ورزشکاران را آموزش بدهند. بنابراین، به توسعه ی ورزش در روستاها هم داریم کمک می کنیم.

ما گفتیم هر روستایی اگر فضایی داشته باشد و برای تکواندو بخواهد اختصاص بدهد، می آییم آن را تجهیز می کنیم، امکانات تکواندو را آنجا برقرار می کنیم و یک مربّی هم برای آموزش ورزشکاران می گذاریم. الان مثلاً در استان گلستان، یک مربّی خانمی داریم که در سه روستا نزدیک به ۱۳۰ شاگرد دختر دارد. این خانم قبلاً در حیاط خانه بچّه ها را آموزش می داد، بعد ما پیگیری کردیم و یک فضای مخصوصی را برای آن ها تهیّه کردیم. این چیزها خیلی لذّت بخش است؛ واقعاً این ها شاید به اندازه ی همان مدال، برای خود شخص من باارزش است. ما نمی گوییم همه ی این ها می آیند قهرمان می شوند، ولی همین که به سمت ورزش می آیند و روحیّه ی امید در این ها زنده می شود خیلی ارزشمند است.

ممنون از اینکه وقت تان را در اختیار ما قرار دادید. در پایان اگر نکته خاصی دارید بفرمائید

هادی ساعی: تکواندو امروز خیلی بزرگ شده و خانواده ی خیلی بزرگی دارد. الان جمعیّت تکواندو بالای یک میلیون و سیصد هزار نفر است. البتّه خیلی بیشتر از این است؛ این ها ثبت شده ها هستند. خیلی ها هستند که مثلاً در همان روستاها یا خیلی جاهای دیگر در تکواندو فعّالیّت می کنند، امّا تعدادشان مشخّص نیست.

یا مثلاً خیلی از پیش کسوت های ما هنوز هم دارند تکواندو کار می کنند، ولی نیامده اند اسم خودشان را ثبت کنند، چون نیازی نداشتند، چون ارتقا کمربندی نداشتند یا چون مسابقه نمی دهند؛ ولی دارند تکواندو کار می کنند و تکواندوکار هستند. خدا را شکر که تکواندوی ما این قدر رشد کرده که خانواده ها به تکواندو اعتماد دارند و خیلی از قهرمان های رشته های دیگر هم بچّه هایشان را می آورند می گذارند برای یادگیری تکواندو: آقای امیررضا خادم می آمد می نشست اینجا، من می گفتم امیرخان شما چرا اینجایی، می گفت پسرم را آورده ام تکواندو؛ خب این نتیجه ی اعتمادی است که خدا را شکر به دست آمده. ولی این خانواده ی بزرگ نیاز به یک جای بزرگ دارد، نیاز به یک امکانات بیشتری دارد، چون خانواده ی ما پی درپی دارد بزرگ می شود و به همان اندازه جایمان دارد کوچک می شود.

لذا امروز تکواندو نیاز دارد تا زمین کنار فدراسیون تکواندو که ظاهراً متعلّق به وزارت نیرو است، در اختیار فدراسیون قرار بگیرد. این زمین هیچ جوری به درد این ارگان نمی خورد، چون هیچ دسترسی ای به این زمین ندارد؛ دسترسی به این زمین فقط از درِ فدراسیون ممکن است و اصلاً یک زمینِ خالی است. امیدواریم در این خصوص همکاری لازم صورت بگیرد تا ما بتوانیم این فدراسیون را یک مقداری بزرگ تر کنیم و امکاناتمان را بیشتر کنیم و بتوانیم حداقل خدمات لازم را برای قهرمانان جمهوری اسلامی ایران فراهم کنیم.