به گزارش خبرنگار مهر، تیم های فوتبال پرسپولیس و استقلال تهران چهارشنبه چهارم مهر در صد و چهارمین دربی پایتخت و در ورزشگاه امام خمینی شهر اراک رو در روی هم قرار گرفتند و پرسپولیس موفق شد با گل حسین کنعانی از روی نقطه پنالتی، حریف خود را شکست دهد و سه امتیاز ارزشمند را کسب کند.
هر چند تک گل این دیدار در دقیقه ۱+۹۰ و از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید اما بررسی دقایق مختلف بازی نشان می دهند شاگردان گاریدو در این مسابقه از ابتدای بازی به خوبی تفکرات سرمربی را پیاده کردند و اندیشه های گاریدو در بیشتر دقایق بازی بر تفکرات جواد نکونام برتری داشت و حتی ضربه پنالتی هم حاصل تفکرات وی بود.
مشخصه بارز تیم پرسپولیس در کارهای تهاجمی، استفاده حداکثری از کناره های زمین و ارسال های بلند توپ روی دروازه استقلال و حمله با حداکثر نفرات بود و این تیم در کارهای تدافعی هم پرس از جلو و دوندگی حداکثری برای پر کردن فاصله بین خطوط را در دستور کار قرار داده بود و با ترکیب ۲-۴-۴ پا به میدان گذاشت.
اما تیم استقلال با سیستم ۳ دفاعه وارد زمین شد. ۲ وینگر، ۳ هافبک و ۲ مهاجم هم ساختار این تیم را تشکیل می داد.
تیم پرسپولیس که در این دیدار عملکردی کاملاً برتر نسبت به حریف خود داشت و فرصت های بیشتری برای رسیدن به دروازه استقلال خلق کرد و برای رسیدن به آن چند روش را به کار گرفت.
تسلط بر کناره های زمین
نخست آنکه این تیم تلاش کرد فضای لب خط را به واسطه بازیکنان تکنیکی و سرعتی که در اختیار دارد از حریف بگیرد.
پرس مهاجمان از جلوی زمین
دوم آنکه به واسطه حضور علیپور و آل کثیر که بازیکنانی با سرعت و دونگی بالا هستند پرس از جلوی زمین را در دستور کار قرار داد و بارها مدافعان استقلال را به اشتباه وادار کردند.
تسلط بر باکس و عرض
علاوه بر این، پرسپولیس در هنگام حمله، به گونه ای عمل می کرد که هم فضای داخل محوطه جریمه را تصاحب کند و هم تمام عرض زمین و پشت محوطه جریمه را در اختیار بگیرد و به همین دلیل شاهد بودیم بیشتر توپ های ارسالی که از سوی مدافعان استقلال برگشت داده می شد در پشت محوطه جریمه و یا در نزدیکی های خط طولی به بازیکنان پرسپولیس می رسید.
فضای کم بین خطوط
تیم پرسپولیس در این دیدار فضای بین خط دفاعی و خط میانی را به حداقل کاهش داده بود. این کار موجب شده بود ساختار دفاعی این تیم نفوذناپذیر شود اما فاصله زیادی بین هافبک ها و مهاجمین ایجاد کرده بود که به واسطه دوندگی بالا و آمادگی بدنی خوب این تیم، این مورد هم جبران شده بود.
این وضعیت در فاز تهاجمی برعکس می شد و هافبک ها خودشان را به کمترین فاصله با مهاجمین می رساندند و مدافعان هم در میانه میدان جاگیری می کردند که موجب می شد هم با نفرات زیادی حمله کنند و هم تمام فضای زمین استقلال را به تسخیر خود درآورند.
سرعت انتقال بازی از فاز دفاعی به هجومی و برعکس
ویژگی دیگر ساختار پرسپولیس در دربی ۱۰۴ هم سرعت بسیار بالای این تیم در تغییر فاز بازی از حالت تهاجمی به تدافعی بود که به بازیکنان استقلال اجازه ضد حمله و خلق موقعیت را نمی داد.
به اشتباه انداختن بازیکنان استقلال
این تدابیر گاریدو موجب شد فضاهای زمین در اختیار پرسپولیس قرار بگیرد و در بسیار از صحنه ها، هنگامی که توپ در اختیار سیدحسین حسینی و یا مدافعان استقلال قرار می گرفت نمی توانستند کار بازی سازی را به درستی انجام دهند و مجبور بودند با ارسال های بلند، توپ را در موقعیتی قرار دهند که احتمال لو دادن آن زیاد بود.
زمین سوخته به استقلال رسید
این سبک بازی پرسپولیس موجب شد فضاهایی که استقلال در اختیار دارد عملاً اهمیتی در بازی نداشته باشد و مالکیت توپ در این فضاها چیزی جز مالکیت بر زمین سوخته نباشد.
البته در نیمه دوم، به این دلیل که حساسیت بازی و ترس هر دو تیم از شکست افزایش پیدا کرده بود و همچنین مداخله تماشاگران در بازی و توقف های متوالی منجر به کاهش کیفیت فنی بازی نسبت به نیمه اول شده بود اما باز هم پرسپولیس به شیوه خود ادامه داد و استقلال هم نتوانست چاره ای برای مقابله با آن اتخاذ کند.
صحنه ای هم که در آن پرسپولیس به پنالتی دست پیدا کرد حاصل تداوم این تیم در دنبال کردن برنامه های سرمربی تیم بود و شاید اگر جواد نکونام می توانست در بین دو نیمه، این شکل از بازی پرسپولیس را خنثی کند بازی با نتیجه تساوی به پایان می رسید.
