خبرگزاری مهر - گروه ورزشی - محمد بیرامی: تنها ۱۵ سال سن داشت که وارد اردوی تیم ملی کاراته شد. شاید آن زمان کسی فکر نمی کرد که این نوجوان ترکه ای ایلامی ۲۰ سال در کاراته ایران تداوم داشته باشد، مدال های متعدد و رنگارنگی از بزرگترین تورنمنت های دنیا کسب کند و حتی سال ۲۰۲۲ عنوان بهترین کاراته کای دنیا در وزن ۸۴- کیلوگرم را از آن خود کند.
ذبیح الله پورشیب سرگروه کاراته ایران چهارشنبه گذشته پس از سال ها حضور در ترکیب ثابت تیم ملی و کسب نزدیک به ۵۰ مدال طلا، نقره و برنز در مراسمی باشکوه برای آخرین بار لباس مبارزه پوشید و از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
بدون شک مبارزات دیدنی و جذاب این کاراته کا به خصوص زمانی که تکنیک های زیبا اجرا می کرد، امتیاز می گرفت و با صدای بلند «پورشیب» را فریاد می زد، از یاد دوستداران کاراته نخواهد رفت.
مرد پرافتخار کاراته ایران پس از خداحافظی از مبارزه در این رشته در گفت و گو با خبرنگار مهر مرور مختصری داشت بر ۲۰ سال حضور در سطح اول کاراته و موفقیت هایی که برای ایران کسب کرد.
طلای قهرمانی کشور و آغاز راه
سال ۱۳۸۳ در مسابقات قهرمانی کشور موفق به کسب مدال طلا شدم و با این طلا جواز حضور در اردوهای تیم ملی را به دست آوردم و پس از آن نیز به لباس مقدس تیم ملی رسیدم. لباسی که تا همین چند ماه قبل هم بر تن داشتم و امروز بعد از نزدیک به ۲۰ سال از تیم ملی خداحافظی کردم. شکرگزار خداوند متعال هستم که در تمام این سال ها برای کشور عزیزم ایران و برای کاراته ایران عناوینی کسب کردم و امیدوارم توانسته باشم ذره ای دل مردم و جامعه کاراته را شاد کرده باشم.
سختی های این مسیر طولانی
مسیر موفقیت سختی های خاص خود را دارد و بدون طی کردن مراحل دشوار رسیدن به موفقیت محال است. شرایط سخت روحی، روانی و جسمی را باید تجربه کرد. قهرمانان و در کل افراد موفق گذشته آسانی نداشته اند. برخی ها به دلیل همین سختی ها خیلی زود کنار کشیدند. ولی آنجا لذت دو چندانی دارد که این مسیر سخت را تحمل کرده، دوام آورده و به نوعی ماندگار شوی.
ناامیدی در من جایی ندارد
در این مسیر سخت و طولانی هیچگاه نا امید نشدم، همیشه شرایط سخت را تحمل کردم، به قول معروف بارها و بارها به مو رسید ولی پاره نشد. توکلم به خدا بود و تلاش می کردم و معتقدم بودم اگر خواست یکتای بی همتا باشد، از این چالش به سلامت عبور می کنم، چرا که لطف و عنایت خداوند همیشه شامل حال من بوده و من در این راه فقط تمرین کردم و سختی ها را پشت سر گذاشتم. در هیچ میدانی کم کاری نکردم و در باخت و پیروزی شکرگزار خداوند بوده ام.
طعم متفاوت این دو مدال
تمام مدال ها و لحظات پیروزی ها برای من شیرین و خود به تنهایی خاطره ای جذاب است. هر مدال و موفقیت در زمان خاص خود اتفاق افتاده و حلاوت خاصی داشته است، اما بازی های آسیایی ۲۰۱۰ و بازی های جهان ۲۰۱۷ که دو مدال طلا کسب کردم، خیلی لذت بخش بود. چرا که خیلی ها امید نداشتند من طلا کسب کنم و با شرایط سختی برای این دو مدال طی کردم. مدال های زیادی را کسب کردم ولی این دو مدال خیلی به دلم نشست و فراموش نشدنی است.
اهمیت زندگی حرفه ای
ورزش قهرمانی هم بخشی از زندگی شخصی است، ولی وقتی از حال و هوای ورزش قهرمانی فاصله گرفتی، طبیعی است که وقت بیشتری را صرف خودت می کنی، کسانی که از نزدیک کنار من بودند دیدند و شاهد هستند که چطور زندگی کردم. زندگی حرفه ای در ورزش قهرمانی بسیار سخت است، کار هر کسی نیست، باید از خیلی مسائل عبور کرد تا به هدفی که برای زندگی خودت تعریف کرده ای برسی، جایگاه یک قهرمان خیلی اهمیت دارد و باید از آن مراقبت کرد و این کار را دو چندان دشوار می کند. در واقع نوع و شیوه زندگی است که باعث می شود که چه مدالی کسب کنی، دوام داشته باشی، بتوانی در شرایط بسیار سخت و حساس خود را کنترل کنی و در کل باعث می شود که پیچ های خطرناک ورزش حرفه ای را به سلامت عبور کنی یا...
از تاتامی دور نمی شوم
بدون شک کار اجرایی را بیشتر دوست دارم و در مدیریت ورزش نیز تحصیل کرده ام، ولی اینکه بخواهم از تاتامی کاراته دور شوم، خیر. من همین الان هم هفته ای چند جلسه تمرین کاراته دارم. ۲۰ سال در سطح اول کاراته دنیا مبارزه کرده ام و و زمانی اگر بخواهم نکته ای را در بخش فنی به مربی یا کاراته کایی بگویم، اگر به روز نباشم برای من خوب نیست، حتی اگر بخواهم به لحاظ فنی در بخش مدیریتی تصمیمی اتخاذ کنم باید حتماً با کاراته روز دنیا پیش رفته و به نوعی شرایط را لمس کنم و بتوانم رفتار صحیحی را داشته باشم. من کنار مدیریت، در بخش فنی حضور دارم.
سخن پایانی و تشکر
تشکر می کنم از تمام کسانی که در این مدت ۲۰ ساله کنار من بودم، شکرگزار خداوند هستم که همیشه من را حمایت کرد، دوستان نزدیک خودم که انرژی و انگیزه دادند، قدردان زحمات مربی خودم استاد کریمی راد از ایلام و تمامی مربیانی که در این سال ها در باشگاه و تیم های ملی به عنوان سرمربی، مربی و بدنساز با آنها کار کردم، هستم، دست همه آنها را می بوسم، اسم نمی برم که خدای ناکرده کسی از قلم نیفتند، کاراته کاهایی که در این سال ها کنار من در تیم های باشگاهی و ملی بودند. از جامعه کاراته و اصحاب رسانه که در این سال ها همیشه واقعاً کنارم بودند، در باخت ها روحیه دادند و در بردها انگیزه، انتقادات سازنده داشتند و در کل افرادی که خارج از تاتامی بودند و به ما حال خوب دادند همین حس خود باعث شد بیشتر تلاش کنیم برای خوشحالی مردم که همیشه انگیزه دادند.
