به گزارش ایرنا، درباره تقابل تیم های ایرانی با باشگاه های حوزه خلیج فارس و به خصوص عربستانی ها، همیشه چند جمله کلیشه ای وجود دارد. یکی از آنها مقایسه دستمزد و کیفیت بازیکنان دو تیم است و دیگری امکانات و ابزاری که آنها در اختیار دارند و ما نه. نمی دانیم چرا به این جمله می گوییم کلیشه؛ این واقعیتی است که هرگز دیده نمی شود و تا کسی درباره آن صحبت می کند، با پتک به سر او می کوبیم و مدعی می شویم که تحلیل ات اشتباه است؛ ما استعداد داریم و از این حرف ها..
بیایید با خودمان روراست باشیم و همدیگر را با جملاتی مانند اینکه ما پتانسیل داریم، فریب ندهیم. کجای باشگاه استقلال به النصر و سایر باشگاه های عربستانی شباهت دارد که مطالبه ما پیروزی برابر رونالدو و یارانش است؟ در این مورد مثالی می زنیم. باشگاه الهلال در یک محوطه بزرگ قرار دارد که تا چشم کار می کند، متعلق به غول عربستانی است.
در این محوطه، بخش های مختلف باشگاه الهلال تعبیه شده است. در دو سمت و به ابعاد بزرگ. از مرکز رسانه ای بگیرید تا به بخش های اداری برسید و البته چمن هایی مخملی که نمونه اش را حتی در اروپا نمی توانید ببینید. جالب اینکه هر رده سنی، یک زمین جداگانه دارد و اینطور نیست که همگی روی یک چمن تمرین کنند و آن را به سمت نابودی ببرند. باشگاه های عربستانی حتی هواپیمای اختصاصی دارند که در خواب هم نمی توانیم آن را برای تیم های ایرانی تصور کنیم.
تنها الهلال نیست که امکانات مدرن و روز فوتبال جهان را در اختیار داشته باشد. بلکه سایر باشگاه های عربستانی نیز از چنین شرایطی برخوردارند و هرگز مشکلی از این بابت ندارند. در قطر و امارات هم اوضاع از همین قرار است؛ هم ورزشگاه اختصاصی دارند و هم امکانات به روز در بخش های پزشکی و اداری. نمونه اش باشگاه شباب الاهلی که هم میزبان بازی ایران مقابل قطر بود و هم استقلال و النصر.
حالا برسیم به مقایسه کیفیت بازیکنان دو تیم؛ باز هم استقلال و النصر را مثال می زنیم. استقلال در نقل و انتقالات، به ناچار مجبور است سراغ بازیکنانی برود که بازارِ خود را در اروپا از دست داده اند و دیگر خواهانی ندارند تا در سطح اول فوتبال جهان بدرخشند. نمونه اش گائل کاکوتا که در سال های پایانی فوتبال خود راهی ایران شده تا پولی به جیب بزند و آینده زندگی خود را بهتر بسازد. یا گوستاوو بلانکو که هرگز در اروپا مشتری پر و پا قرصی نداشت و به ایران آمد و پیراهن استقلال را پوشید.
آن سمت ماجرا اما بازیکنانی حضور دارند که جملگی همچنان در اروپا یک برند بودند و می توانستند همچنان باشند و در سطح اول بازی کنند. آیمریک لاپورت از منچسترسیتی راهی النصر شد؛ مدافعی که پپ گواردیولا تلاش کرد او را در انگلیس حفظ کند اما نتوانست. لاپورت اکنون عضو تیم ملی اسپانیا است و گل پیروزی بخش النصر را مقابل استقلال به ثمر رساند.
همچنین تالیسکا، کریستیانو رونالدو و نتو که درون دروازه النصر حضور داشت. آخری عضو تیم ملی برزیل است و در ماه اخیر درون دروازه هم ایستاد و به عنوان بازیکن ثابت به میدان رفت. حالا یک سوال پیش می آید. اینکه چه داده ایم و چه مطالبه ای داریم؟ آیا استقلال، ابزار مقابله با النصر را داشت یا نه؟ پاسخ، قطعاً یک «نه» بزرگ است.
ما از استقلال در شرایطی طلب پیروزی برابر النصر یا در بهترین حالت، کسب تساوی را داشتیم که این تیم نه زمین مخملی برای تمرین دارد و نه بازیکنی خارجی که مثلاً طرف مقابل او را بشناسد و روی نامش مانور کند. اینجا باشگاهی داریم که بعد از جذب پیتسو موسیمانه، هوادارانش به به و چه چه می کنند که چه مربی بزرگی جذب کرده ایم. آن وقت حریف ما، استفانو پیولی را از ایتالیا به عربستان می آورد تا روی نیمکت النصر بنشیند. سرمربی سابق میلان، لاتزیو و اینتر و قهرمان اسبق سری آ.
باشگاه استقلال در یک ساختمان قدیمی قرار دارد که تمام بخش ها در ابعادی کوچک و متراژی پایین، در چند طبقه تعبیه شده اند. آن محوطه عظیم باشگاه های عربستانی کجا و این ساختمان کجا؟ آنوقت با همین شرایط و این تفاوت های بزرگ، حتی نمی توانیم در ورزشگاه آزادی از النصر میزبانی کنیم. باید به دوبی برویم تا هم میزبان باشیم و هم میهمان! مشکلات سر به فلک می کشد اما وقتی ریزتر می شویم، می بینیم که برخی، انتظار پیروزی یا حتی کسب امتیاز از النصر را داشتند.
النصر قدرتمند است و دارای همه گونه امکانات. زمانی می گفتیم ما استعداد داریم و عرب ها نه اما حالا دفاع راست تیم ملی عربستان را می بینیم که به عضویت رم در ایتالیا در آمده و ستاره ای بین المللی به نام سردار آزمون از این باشگاه جدا شده است. بنابراین بهتر است به مقایسه امکانات باشگاه های ایرانی و عربستانی، نگوییم کلیشه. این واقعیتی است که متأسفانه با آن کنار نمی آییم و نمی خواهیم باورش کنیم.
