ذبیح الله پورشیب کاپیتان پیشین تیم ملی و دبیرکل فعلی فدراسیون کاراته در گفت وگو با ایرنا در خصوص مراسم تجلیلی که برای وی به پاس ۲۰ سال حضور در تیم های ملی این رشته گرفته شد، اظهار داشت: باید از احمد صافی سرمربی تیم کاراته دانشگاه آزاد که استارت این کار را زد تشکر کنم.
وی افزود: این موضوع همان زمانی که به عنوان دبیر فدراسیون منصوب شدم، مطرح شد و با پیگیری های صافی و موافقت رئیس فدراسیون، در خلال دیدارهای چند روز قبل لیگ انجام شد.
پورشیب بیان کرد: ۲۰ سال در رده های سنی مختلف عضو تیم ملی کاراته بودم و این تجلیل نشان می دهد که خانواده این رشته برای افرادی که جوانی خود را در کاراته گذاشته و افتخارآفرینی کرده اند، ارزش قائل است. امیدوارم این مراسمها برای سایر قهرمانان و افتخارآفرینان نیز برگزار شود.
وی در پاسخ به این سئوال که در ۲۰ سال ملی پوش بودن کدام مدال برایش ارزشمندتر بود؟ گفت: همه مدال ها برایم ارزش دارند چون برای هرکدام، زحمات زیادی کشیدم. با این حال طلای بازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ ژو و طلای بازی های جهانی ۲۰۱۷ لهستان که با حضور برترین های دنیا برگزار شد، شیرین تر بودند.
پورشیب عنوان کرد: البته اتفاقات تلخی که در دو مسابقه نیز رخ داد هم فراموش نمی کنم. بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا که برنز گرفتم و آنجا مسئولان برگزاری مسابقات هر کاری کردند تابه فینال نرسم. همچنین جهانی ۲۰۱۶ اتریش که برنز گرفتم و در نیمه نهایی فقط با یک اخطار باختم. معتقدم در آن سال می توانستم قهرمان جهان شوم.
کاپیتان پیشین تیم ملی کاراته در خصوص حسرتش در دوران قهرمانی، توضیح داد: نرفتن به المپیک توکیو سخت ترین لحظه دوران قهرمانی بود، چراکه تمامی امتیازات لازم رنکینگ المپیکی و جهانی را جمع آوری کرده و حتی سهمیه نیز گرفتم، اما قسمت نبود به این رویداد بزرگ اعزام شوم. البته حتی اگر به خواسته ام نرسم نیز شکرگزار خداوند هستم.
وی در پاسخ به این سئوال که کنار رفتن از دوران پرهیجان قهرمانی و حضور در پست مدیریتی برایش سخت نیست؟ توضیح داد: حقیقت این است که دوران قهرمانی جذابیت خاص خودش را دارد و قابل قیاس با کار اجرایی و حتی مربیگری نیست. هرکدام شرایط خاص خودش را دارد، البته من به کار اجرایی علاقه دارم و امیدوارم در پست دبیرکلی فدراسیون مفید باشم.
پورشیب در خصوص اینکه شنیده می شود ۲ پیشنهاد خارجی برای مربیگری در تیم های ملی سایر کشورها دارد، گفت: بله ۲ پیشنهاد دارم. وقتی با سیدحسن طباطبایی رئیس فدراسیون کاراته مشورت کردم وی از من خواست که بمانم و در فدراسیون خودمان فعالیت کنم که پذیرفتم. البته این ۲ پیشنهاد هنوز پابرجاست.
وی گفت: فعلا روی کارم در فدراسیون متمرکز هستم تا بتوانم مفید باشم. اکنون نیز در هفته، چهار جلسه تمرین دارم، چون خیلی سخت است بخواهم دیگر روی تاتامی نروم.
