مریم عبدالله پور، ملی پوش پاراتکواندو در گفت وگو با ایسنا اظهار کرد: متولد دی ماه ۱۳۸۵ در کرج است و به اقتضای شغل کارمندی پدرش، در هفت سالگی به بندرانزلی، زادگاه والدینش بازگشتند.
وی با اشاره به اینکه قبل از تولد من پدر و مادرم دوست داشتند فرزندشان ورزشکار شود، گفت: سونوگرافی مشکلی که در دست من وجود داشت را نشان نداده بود، بعد از به دنیا آمدنم والدینم که تصور می کردند نمی توانند به آرزوی خودشان مبنی بر ورزشکار شدن فرزندشان برسند، من را به کلاس های مختلف قرآنی، فرهنگی و هنری می بردند که البته بخش زیادی از این کار برای افزایش اعتماد به نفس من و داشتن زندگی بهتر بود.
عبدالله پور ادامه داد: وقتی در هفت سالگی و به اقتضای شغل کارمندی پدرم به بندرانزلی آمدیم، والدینم با دیدن بنرهای قهرمانی ورزشکاران در سطح شهر به اداره ورزش و جوانان مراجعه و با بیان شرایط، می خواستند من هم در عرصه ورزش بدرخشم که علی رغم علاقه خودم به دو میدانی و فوتسال، بین دو رشته کاراته و تکواندو؛ تکواندو را انتخاب کردم.
عبدالله پور با بیان اینکه چون کاراته پارا نداشت گفتند صلاح بر این است که تکواندو را انتخاب کنم و اینطور شد که من برخلاف میل باطنی ام، به سمت تکواندو رفتم، افزود: و اینگونه از کلاس دوم ابتدایی وارد ورزش شدم هرچند قبل از ورود به عرصه ورزش وارد کلاس بازیگری و تئاتر شده بودم، حس میکنم هنوز هم بخشی از وجودم در این هنر باقی مانده و عاشق عرصه بازیگری و تئاتر هستم.
عضو تیم ملی پاراتکواندو با اشاره به اینکه با تشویق والدینم وارد ورزش شدم، تاکید کرد: اوایل علاقه چندانی به این رشته نداشتم ولی وقتی در مسابقات مدال می گرفتم و تشویق حضار را می دیدم در همان عوالم کودکی این تشویق ها خیلی برایم خوشحال کننده بود و باعث می شد تا با جدیت بیشتری ورزش را ادامه بدهم بعدها هم که تیم ملی تشکیل شد برای حضور در تیم ملی تلاش می کردم.
وی افزود: در اولین مسابقه ای که شرکت داشتم در هشت سالگی و رقابت شهرستانی بود. مدال نگرفتم و باختم. در مسابقه بعدی به پدرم گفتم اشکال ندارد اگر اول نشوم؟ که پدرم با قاطعیت گفت: «نه اشکالی ندارد» و همین حرف پدرم برایم یک دنیا دلگرمی داشت هر چند به مادرم قول دادم که مدال بیاورم تمام تلاشم را کردم و موفق هم شدم و همین برایم خیلی خوشحال کننده بود که توانستم به قولم عمل و پدر و مادرم را خوشحال کنم.
این نوجوان ورزشکار در خصوص مهمترین مشکل تمرین در شهرستان، گفت: کمبود فضای ورزشی، کوچک بودن باشگاه و چندین بار جابجایی بین سالن های مختلف از جمله مشکلات تمرین بود البته با توجه به اینکه والدینم مربیان خیلی خوبی برای من انتخاب کردند و خانم زارع مربی بخش دختران و آقای خداپرست مربی بخش پسران بودند با توجه جدی خود و مربیگری اصولی، تلاش داشتند ما با خیال راحت و در آرامش تمرین کنیم و پیگیری هر دو استاد مکمل تلاش من شد.
عبدالله پور با اشاره به اولین تجربه حضور خود در رقابت های بین المللی تصریح کرد: آذر ۱۴۰۰ بازی های المپیک آسیایی جوانان در بحرین بود ضمن اینکه آن روزها مصادف با ایام کرونا بود.
وی افزود: آنقدر سختی ها در این سفر برایم زیاد بود که به مادرم زنگ می زدم و با گریه اصرار داشتم که بیایید و مرا با خود به خانه ببرید اما پدرم مدام مرا دلداری می داد و می گفت تو که این همه سختی برای مسابقه کشیدی، مدالت از همه قشنگ تر خواهد شد و لازم به ذکر است در بحرین در برابر رقیب ۲۰ ساله تایلندی بودم که مقام سوم المپیک بزرگسالان توکیو را در کارنامه خود داشت و روز بازی، من آخرین ورزشکار مسابقه آن کاروان بودم و ۲۹ بر ۱۲ رقیبم را بردم آن لحظه خیلی برایم پر از حس خوب و غیر قابل باور بود.
عبدالله پور در خصوص تجربه حضور خود در المپیک ۲۰۲۴ پاریس گفت: حضور در این رقابت ها فرصت کسب تجربیات زیادی برای من بود هرچند خاطره تلخی برایم به یادگار گذاشت.
وی افزود: با توجه به اینکه اولین بانوی ایرانی بودم که توانست سه مدال طلای آسیایی بدون باخت طی سه سال پیاپی بگیرد همچنین اولین بانویی هستم که بدون هیچ باختی هفت مدال طلا را در هفت رویداد داشتم شانس طلای المپیک ۲۰۲۴ پاریس بودم و این کار مرا خیلی سخت می کرد و همه انتظار کسب طلا و قهرمانی از من داشتند به ویژه اینکه ورزشکاران حاضر در این رقابت ها در رنکینک های یک تا چهار را چند بار برده بودم این مسئله حس مسئولیت روی دوش من می گذاشت و علی رغم اینکه خیلی خوب تمرین می کردم ولی استرس زیادی داشتم که اگر موفق نشوم چطور جواب این انتظارات را باید بدهم.
این ورزشکار تاکید کرد: با توجه به اینکه اولین بار بود المپیک را از نزدیک می دیدم فکر می کردم قصه من تمام شده و به هرآنچه می خواستم رسیدم و به چگونگی مسیری که باید مدال بگیرم فکر نمی کردم همه این ها باعث شد رقیب اهل پرو که قبلاً دو بار و با اختلاف امتیاز زیاد او را برده بودم بر من غلبه کند هر چند نباید نا داوری هایی که در این بازی شد را از نظر دور داشت اما در هر صورت این اتفاق و باخت خیلی برای من سخت بود.
مقام پنجم پاراتکواندوی المپیک ۲۰۲۴ پاریس تصریح کرد: هرچند این باخت سنگین، تجربه خیلی خوبی به من داد. اینکه هیچ وقت به انتهای داستان فکر نکنم و از لحظه لذت ببرم. من به این فکر می کردم وقتی طلا گرفتم چطور دور افتخار بزنم ولی به این فکر نمی کردم چطور باید طلا بگیرم و بعد از بازی به خاطر خیلی از حرف ها ناراحت شدم ولی کسی توجه نمی کرد که حریف من ۲۶ ساله و ۹ سال از من بزرگتر بود. من اولین تجربه حضور در المپیک را داشتم و او سومین حضور را تجربه می کرد.
وی با تاکید بر اینکه ورزشکاران و اصولا همه افراد باید یک آدم امن داشته باشند که بدون هیچ پیش داوری به حرف هایش گوش دهد، تاکید کرد: قبل از اینکه صحبتی به طرف مقابل بزنیم خودمان را جای آن فرد بگذاریم اینکه اگر جای او بودم آیا می توانستم مدال طلا بگیرم؟ ضمن اینکه یک ورزشکار فقط جلوی پای خودش را نبیند بلکه مسیر را در نظر گرفته و برای رسیدن به اوج و هدف نهایی، تمام تلاش خود را داشته باشد.
این نوجوان که موفقیت خود را مرهون تلاش پدر و مادر می داند، تصریح کرد: پدر و مادر در زندگی هر دختری همانند بهترین تکیه گاه هستند و باید بهترین دوست فرزندشان باشند. جای خالی همه آدم ها را پر کنند. آنقدر با دختر خود دوست باشند که اگر جایی خسته شد، شکست خورد و یا با مشکلی مواجه شد با خیال راحت مساله را با والدین خود مطرح کند و علی رغم وجود تفاوت نسلی، والدین می توانند با درک درست از نیازمندی های فرزند خود این فاصله را پر کنند.
عبدالله پور در پایان تصریح کرد: شکست خوردن، آدم را بزرگ می کند اشکالی ندارد شکست بخوریم، مهم این است تجربه کسب کنیم و با انگیزه بیشتر راه را ادامه دهیم. به نظر من همه بچه های هم سن و سال من رشته ها و هنرهای مورد علاقه خود را تجربه کنند ولی جایی که بسیار مورد علاقه آنها است باید با تمام تلاش پای کار باشند و در سختی ها جا نزنند، استوار به مسیر ادامه دهند تا به نتیجه دلخواه برسند.
انتهای پیام
