به گزارش خبرنگار مهر، احمد دنیا مالی اگرچه دیر اما بالاخره برای ایجاد تغییرات لازم و موردنظرش در چارت وزارت ورزش دست به کار شد و از مهره های دلخواهش برای صندلی های مختلف و نزدیک به خودش رونمایی کرد اما با وجود گذشت دو هفته از آغاز به کار او در جابه جایی ها، هنوز «خون» تغییرات به «حیاتی» ترین صندلی نرسیده است در حالی که برای آن زودتر از دیگر صندلی ها گزینه مطرح شد.
صحبت از معاونت توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای است، معاونتی که تاثیرگذاری متصدی آن و «علم و عملش» بر عملکرد وزیر، برنامه ریزی ها و پیشبرد اهداف در مجموعه ورزش، یک سر و گردن بالاتر از دیگر معاونت ها و مدیران است. قطعاً به همین دلیل است که در هر دوره وزارت ورزش، اولین و بیشترین گزینه ها برای همین معاونت مطرح می شوند اما جنس حساس و وسواس گونه برای بررسی گزینه ها و انتخاب یکی از آنها، باعث تاخیر در اتخاذ «تصمیم مهم» می شود دقیقاً مانند آنچه این روزها خانواده بزرگ ورزش را چشم انتظار نگه داشته است.
از زمانی که احمد دنیامالی به عنوان گزینه پیشنهادی دولت چهاردهم موفق به کسب آرای لازم برای وزارت ورزش شد، نام گزینه های مختلفی برای معاون اول او بر سر زبان ها افتاد. افرادی که هر یک پیشینه ای عمیق و طولانی در ورزش دارند اما تا به امروز هیچیک از «مسیر قانونی» برای ورود به وزارت ورزش به سلامت عبور نکرده اند.
محمدرضا داورزنی یکی از گزینه های مطرح برای معاونت توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای وزارت ورزش بود. کسی که از دهه ۶۰ به عنوان مسئول تربیت بدنی سپاه به صورت جدی وارد مدیریت ورزش شد و تا همین سال گذشته در جمع مدیران ورزش حضور داشت. در این میان ۱۵ سال ریاست فدراسیون والیبال، بخش برجسته کارنامه مدیریت وی را تشکیل می دهد.
داورزنی در دوره مسعود سلطانی فر هم معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای وزارت ورزش بود. وی بعد از نصرالله سجادی برای مدت چهار سال عهده دار این مسئولیت بود اما به خاطر بازگشت به والیبال، سال ۱۳۹۸ قید وزارت ورزش را زد درحالیکه همان زمان ابهاماتی پیرامون بازنشستگی اش مطرح بود. با این حال اتفاقاتی که پیرامون مدیریت او رخ داده احتمال ایجاد مشکل برای بازگشتش را افزایش داده است.
کریم صفایی هم از گزینه های مطرح برای معاونت اول وزارت ورزش است. فردی که عمده پیشینه مدیریتش در ورزش مربوط به ریاست فدراسیون تیروکمان می شود. بیش از یک دهه از آخرین سال های ریاست او در این فدراسیون می گذرد. پرونده آن دوره با بدهی میلیاردی برای کریم صفایی بسته شد که البته تا مدت ها فدراسیون تیروکمان را درگیر کرده بود و حتی منجر به بازداشت وی تا زمان صدور قرار وثیقه هم شد. در نهایت این پرونده، فروردین سه سال پیش با صدور حکم برائت و قرار موقوفی مختومه اعلام شد با این حال وزیر ورزش هنوز نتوانسته برای این گزینه که دوست نزدیکش هم هست تاییدیه لازم را بگیرد.
از دیگر چهره های قدیمی ورزش که نام شان برای معاونت کلیدی وزارت ورزش مطرح شده، محمد علیپور است. علیپور سال ها ریاست فدراسیون انجمن های ورزشی را بر عهده داشت و در آخرین سال های مدیریتش در ورزش عضو هیات اجرایی کمیته ملی المپیک و عضو هیات مدیره باشگاه پرسپولیس هم بود. علیپور به خاطر بازنشستگی به سال ها فعالیت مدیریتی و مستمر خود در ورزش پایان داد و شاید به همین دلیل نتوانست به عنوان گزینه وزیر شانسی برای معاونت داشته باشد.
البته دایره گزینه های وزیر برای معاونت توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای وزارت ورزش محدود به چهره های قدیمی نیست کمااینکه نام رضا شجیع هم در این دایره دیده می شود. شجیع از کارشناسان و مدیران جوان حوزه ورزش است که نایب رئیسی فدراسیون ورزش های همگانی و سرپرستی فدراسیون ورزش های دریایی و ساحلی را هم در کارنامه دارد. وی به عنوان محقق و تحلیلگر ورزش سال هاست در وزارت ورزش فعالیت کرده و به عنوان یک مدیر تحولگرا نامش مطرح شده است.
به این گزینه ها باید مطرح شدن نام مهدی علی نژاد را هم اضافه کرد که البته پیشنهادی به خودش نشده است. رئیس پیشین فدراسیون ووشو که بعد از موفقیت های تاریخی در این فدراسیون و در دوره مسعود سلطانی فر معاون اول وی در وزارت ورزش شد اما بعد از تصدی این وزارتخانه توسط حمید سجادی و مطرح شدن نام محمد پولادگر به عنوان معاون جدید، تصمیم به استعفا گرفت.
البته که معاونت توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای وزارت ورزش همچون ماه های اخیر در اختیار سیدمحمد شروین اسبقیان است اما مطرح شدن نام گزینه های مختلف برای آن حکایت از «عزم» وزیر ورزش برای جابه جایی وی دارد که هنوز «جزم» نشده و به نتیجه نرسیده است چون فاکتورهای برجسته در مورد آنها به گونه ای نبوده که زیرسبیلی رد شوند.
حال که بررسی ها برای این معاونت همچنان ادامه دارد، بهتر است که وزیر ورزش به این مهم توجه داشته باشد که فردی را به عنوان معاون اول خود منصوب کند که «مدیریت داخلی» و «دیپلماسی ورزش» را توامان بلد باشد و در این دو حوزه امتحان پس داده باشد. نگاه معاون و اینکه چه «ایده و فکر» چهار ساله ای دارد در کنار «مقبولیت» او میان فدراسیون ها و اینکه روسا از او «حرف شنوی» داشته باشند، از معیارهایی است که می تواند انتخابش را تمام عیار کند.
