به گزارش ایرنا، در ماه های اخیر به دفعات شاهد انعکاس و پخش تصاویری ناپسند و البته خشن در دنیای ورزش بودیم که بیشتر به رشته های پرطرفدار از جمله فوتبال، فوتسال و کشتی باز می گشت اما به تازگی این پدیده شوم به والیبال هم سرایت کرده و در دیدار تیم های والیبال سپهرصدرا مشهد و چادرملو اردکان هم درگیری فیزیکی شدیدی رخ داده است.
اینکه چرا و به چه دلیل ورزش ما تا این حد با خشونت همراه شده را می توان از ابعاد مختلف بررسی کرد و شاید دلیل اصلی آن را باید بیرون از فضای ورزش جستجو کرد. وقتی این شرایط با تقابل و برخورد در دنیای ورزش ادغام می شود، آتش زیرخاکستری است که می تواند در یک آن، همه جا را به آتش بکشد.
مشکل دیگر به زیاده خواهی، غرور و تکبر و دیده شدن به هر قیمت باز می گردد. برخی از عناصر درگیری های اخیر به دنبال آن هستند تا فقط دیده شوند. آنها برای مشکلات خود همه را مقصر می دانند جز خودشان؛
ورزش ایران را از گذشته تا به امروز با غلامرضا تختی و پرویز دهداری می شناسند و نباید اجازه داد برخی به هر دلیل، خدشه ای در این فرهنگ غنی ایجاد کنند. وقتی فرهنگ در ورزش کم رنگ شود همین می شود که می بینیم، الفاظ ناپسند و جملات غیراخلاقی از روی سکوهای ورزشگاه به صدا در می آید و در زمین بازی هم تنش و برخوردهای فیزیکی به تصویر کشیده می شود.
فراموش نکنیم مخاطبان طیف وسیع ورزش، جوانان و نوجوانانی هستند که هیجان دوران بلوغ را در این فضا خالی می کنند، هیجانی که کاملا طبیعی بوده و غریضی است اما چه کسی باید الگوسازی کند تا این هیجان در مسیر صحیح تخلیه شود و از بروز اتفاقات ناگوار جلوگیری کند؟
این جمله را بارها گفتیم و نوشتیم، وجود زیرساخت های لازم و مناسب بسیاری از این مشکلات را حل می کند چراکه هوادار با آرامش وارد محیط ورزش می شود و در فضایی آرام با امکاناتی مناسب به تماشای مسابقه تیم مورد علاقه خود می نشیند اما وقتی زیرساخت درست نباشد او به دلایل مختلف آزار می بیند و در نهایت منتظر جرقه ای است که منفجر شود.
معطلی های چند ساعته در ورزشگاه هایی که حتی برای ابتدایی ترین امکانات هم دچار مشکل هستند، معدن باروتی است که می تواند یک فضای ورزشی را تا بالاترین حد خود، آبستن اتفاقات ناگوار کند و زمانی که مشکلی پیش می آید همه آن صحنه و اتفاق آخر را می بینند و کسی نمی پرسد دلایل بروز این پدیده شوم از ابتدا چه بوده که اگر چنین بود امروز شاهد تکرار بسیاری از بی اخلاقی ها در ورزش نبودیم.
ورزش یک پدیده اجتماعی است و این را بارها شنیده ایم، شاید بهترین تعریف را در این حوزه بتوان از نظر گوستاو لوبون تعبیر و تفسیر کرد. انبوه خلق، هیجان ها، باورها، اعمال یکسان و یکپارچه ای دارند که منجر به اعتقادات و احساس قدرت شکست ناپذیری و عدم مسئولیت می شود. انبوه خلق تحت تاثیر هیجان های ناگهانی، افراطی، عمیق و متغیر قرار می گیرند که منطق آنها ساده، ظاهری، فوری و ضربتی است. این هیجان ها قابلیت تکثیر و تقویت فراوانی دارند که در بین جوان ها به سرعت رشد کرده و از رفتار به عمل تبدیل می شود.
با این تعریف این را تصور کنید که همه این هیجانات در فضای ورزش و در جریان رقابت دو انسان تقویت شود، اگر فرهنگ و رفتار صحیح تعریف نشده در پشت آن نباشد طبیعی است که باید رفتارهای عجیب و غریب را هم دید و این همان چیزی است که ورزش ما به آن مبتلا شده است.
متاسفانه باید قبول کنیم ورزش ما از الگوهای خاص خالی شده است. ورزش با شور و هیجان همراه است و اگر نتوانیم شعور و رفتار درست را با آن همراه کنیم، نباید انتظار اصلاح و تغییر رفتار را داشته باشیم. جریمه های رفتاری و مالی هرچند هم سنگین باشد تا زمانی که رفتار درست نشود، پاسخ نخواهد داد و به نظر می رسد متولیان فرهنگی در ورزش باید مروری بر فعالیت های خود از گذشته تا امروز داشته باشند تا ببینند کجای مسیر را درست نرفته یا چه نکته را ندیده اند که امروز با پدیده بی اخلاقی در ورزش مواجه هستیم.
و نکته پایانی؛ نقش رسانه ها در این مقوله بسیار مهم است. شاید اگر همه رسانه های رسمی و غیررسمی یک دل شده و هیچ تصویر یا خبری از ورزشکار بدرفتار یا مدیری که به بی اخلاقی ها دامن می زند را منتشر نکنند این روند سرعت کمتری به خود بگیرد یا حداقل از تکثیر فیلم و خبرهای مربوطه به آن کاسته شود. هرچند متاسفانه اخبار به اصطلاح زرد برای مخاطب جذابیت بیشتری دارد و برخی از فضاهای مجازی و رسانه های غیررسمی به دلیل جذب مخاطب بیشتر، به دنبال انتشار چنین خبرهایی می روند که این هم باید اصلاح شود.
