قونیه ترکیه میزبان مسابقاتی است که قطعا می‌توان آن را ایرانی‌ترین جام جهانی دانست.

خبرآنلاین: ورزش زورخانه‌ای، رشته‌ای که در ایران تبلیغات زیادی برایش نمی‌شود و بین رشته‌های ورزشی جایگاه ویژه‌ای ندارد، حالا سال‌هاست که یک فدراسیون بین‌المللی دارد و 56 کشور عضو. گرچه این رشته یک ورزش ایرانی است و از سال‌ها سال قبل در گودهای زورخانه ایران پی‌گیری می‌شده، اما حالا دیدن جوان‌های اروپایی که میل و سنگ و کباده به دست می‌گیرند اصلا تعجب‌آور نیست.
56 کشور عضو فدراسیون جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای گرچه تلاش زیادی برای پیشرفت در این رشته می‌کنند اما ایران فاصله‌ای قابل توجه با آن‌ها دارد و به همین دلیل است که در جام جهانی این رشته هم ایرانی‌ها خیلی بیشتر به چشم می‌آیند تا ورزشکاران بقیه کشورها. در دومین جام جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای، جایی که 20 کشور دنیا ورزشکاران خود را به مسابقات اعزام کرده‌اند، نه تنها ورزشکاران ایرانی، بلکه هر چیز دیگر که به ایران تعلق دارد بیشتر به چشم می‌آید.

از مسئولان اجرایی مسابقات گرفته تا داورها و بسیاری از مسائل دیگر، همه چیز ایرانی هستند و این به خاطر ایرانی بودن مسئولان بلندپایه فدراسیون جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای است. ورزش‌های زورخانه‌ای رشته‌ای است که از 6 سال گذشته صاحب یک فدراسیون جهانی شده. رئیس این فدراسیون، محسن مهرعلیزاده رئیس اسبق سازمان تربیت بدنی است که در زمان ریاستش بر ورزش ایران، مقدمات تشکیل فدراسیون جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای را فراهم کرد.

او فدراسیونی جهانی تاسیس کرده که نام ورزش آن برای ورزشکاران همه کشورهای دنیا یکی است؛ «ورزش‌های زورخانه‌ای.» این تنها رشته‌ای است که ورزشکاران تمام دنیا باید نام آن را با لفظ فارسی بیان کنند. اما ایرانی بودن نام جهانی این رشته، تنها بخشی کوچکی از ایرانی بودن مسابقات جام جهانی آن است.

در دومین دوره از جام جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای که از جمعه در شهر قونیه ترکیه شروع شده، تقریبا همه چیز ایرانی است. گرچه همه ایرانی نیستند و ورزشکاران خارجی کشورهای دیگر و مسئولان فدراسیون‌های آن‌ها هم حضور دارند، اما جو مسابقات کاملا ایرانی است؛ به حدی که تصور می‌شود چند تیم خارجی برای حضور در یک تورنمنت به ایران دعوت شده‌اند!

جو زمانی ایرانی‌تر می‌شود که خود ورزشکاران خارجی هم وقتی می‌خواهند نام رشته‌شان را به زبان بیاورند، مجبورند آن را به زبان فارسی تلفظ کنند. محسن مهرعلیزاده، رئیس فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های زورخانه‌ای می‌گوید: «ما در عرض 6 سالی که فدراسیون جهانی این رشته را تاسیس کرده‌ایم، بیش از 50 کشور عضو داریم که این موفقیت بزرگی است. حالا این‌که ایرانی‌ها حرف اول را در این مسابقات می‌زنند باعث افتخار ماست.»

ایرانی بودن مسابقات جام جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای ناشی از یک موضوع دیگر هم هست؛ ایرانی بودن ورزشکاران منتخب برخی از کشورهای شرکت کننده. تعدادی از کشورها ورزشکاران ایرانی را به نمایندگی از کشورشان به این مسابقات اعزام کرده‌اند. این ورزشکاران، افرادی هستند که از ایران به به سایر کشورها مهاجرت کرده‌اند و با تشکیل فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای در کشور محل اقامت خود، به عضویت این فدراسیون درآمده‌اند.

علی فرزانه، عضو ایرانی تیم ملی بلژیک که یکی از این نفرات است می‌گوید: «ده سال است که از ایران به بلژیک رفته‌ام و آنجا زندگی می‌کنم. وقتی بلژیک هم به فعالیت در ورزش‌های زورخانه‌ای علاقه نشان داد من با آن‌ها همکاری کردم. البته این رشته چون رشته‌ای ایرانی است، آن‌ها زیاد قوی نیستند و ما سه نفری که ایرانی هستیم و به نمایندگی از بلژیک به اینجا آمده‌ایم، قوی‌ترین ورزشکاران این کشور در این رشته به حساب می‌آییم. با این حال همین که کشورهای دیگر هم به حضور در رشته‌ای مثل ورزش‌های زورخانه‌ای علاقه نشان داده‌اند خیلی خوب است.»

در بسیاری از کشورهای دیگر هم ایرانی‌های مهاجر، حرف اول را در ورزش زورخانه‌ای می‌زنند. امیر حسینی، دبیر کل فدراسیون جهانی ورزش‌های زورخانه‌ای در مورد این موضوع می‌گوید: «اعضای تیم ملی کشورهای غرب اروپا اکثرا ایرانی هستند چون ایرانی‌های زیادی به آنجا مهاجرت کرده‌اند. اما اعضای تیم‌های اروپای شرقی ایرانی نیستند. آن‌ها ورزشکاران خودشان را دارند.»

در مورد ورزش‌های زورخانه‌ای، نکته دیگری هم وجود دارد که جو مسابقات آن را کاملا ایرانی می‌کند. زمانی که ورزشکاری از هر کشوری به گود می‌رود تا مسابقه را شروع کند، مرشد مسابقات با زبان فارسی می‌خواند. فرقی نمی‌کند که ورزشکار ایرانی باشد یا عرب یا اروپایی چراکه مرشد تنها به یک زبان می‌خواند؛ فارسی. با این حساب اگر وزرش‌های زورخانه‌ای وارد لیست ورزش‌های بازی‌های مهم مثل بازی‌های آسیایی شود، یک ورزش کاملا ایرانی به لیست این بازی‌ها اضافه شده. محسن مهرعلیزاده در این مورد می‌گوید: «ما برای ورود به بازی‌های آسیایی و حتی المپیک، برنامه داریم. ابتدا باید این رشته را توسعه دهیم و تعداد اعضای فدراسیون جهانی را بیشتر کنیم، بعد به فکر بردن این رشته به مسابقات مهم هم هستیم.»