ستاره‌ی بلغاری دهه 90 تیم بارسلونا از خاطراتش از فینال سال 92 در ومبلی و نخستین قهرمانی آبی - اناری‌ها در اروپا سخن گفت.

هریستو استویچکوف که یکی از بازیکنان کلیدی تیم بارسلونا در دهه‌ی 90 بود و نقش زیادی در موفقیت‌های این تیم داشت درباره‌ی دیدار پایانی جام باشگا‌ه‌های اروپا (لیگ قهرمانان فعلی) در سال 1992 که مانند امسال در ورزشگاه ومبلی برگزار شد، می گوید: بارسلونا پیش از سال 92 یک بار هم در روتردام به فینال رسیده بود که من به دلیل آسیب دیدگی نتوانستم بازی کنم. از این که در بازی قبل مقابل ساراگوسا مصدوم شده بودم و نمی‌توانستم در چنین دیدار مهمی شرکت کنم از خودم بسیار عصبانی بودم. تیم ما از نبود من و دو بازیکن دیگر به شدت ضربه دید چرا که آمور و زوبی زارتا هم به بازی نرسیدند.

استویچکوف این‌گونه ادامه می دهد: در فینال سال 1992 تیم ما بسیار پخته بود و شرایط خوبی داشت. توانستیم از پویایی و تحرک بسیار زیادی که داشتیم نهایت استفاده را ببریم. رسیدن به فینال برای ما بسیار دشوار بود. پیش از رسیدن به جمع 4 تیم پایانی در کایزرسلاترن کار ما بسیار سخت و دشوار شده بود و اگر گل باکرو نبود نمی توانستیم به دیدار پایانی برسیم. در بازی نیمه نهایی هم کار دشواری داشتیم. بنفیکا تیم خوب و قدرتمندی بود. ابتدا با یک گل از حریف پیش افتادیم اما آنها بازی را به تساوی کشاندند. در نهایت ما بودیم که یک گل دیگر به ثمر رساندیم و راهی فینال شدیم. انگیزه‌ی زیادی برای رسیدن به پیروزی داشتیم چرا که واقعا می خواستیم به ومبلی برویم.

ستاره‌ی تیم ملی بلغارستان در جام جهانی 1994 درباره‌ی دیدار پایانی مقابل سامپدوریا هم عنوان می‌کند: عمیقا معتقدم که تیم ما شایستگی پیروزی در دیدار پایانی را داشت چرا که بسیار بهتر از سامپدوریا بازی کرد. اما یک نکته‌ی منفی هم وجود داشت. این که ما پیش از این در سویا و در خاک اسپانیا فینال را به استوا بخارست رومانی واگذار کرده بودیم و این مساله همیشه ما را آزار می داد. به همین دلیل مصمم شدیم به هر شکل ممکن این بار قهرمان شویم.

بازیکن چپ پای بارسلونا در دهه 90 درباره‌ی وضعیت تیم هم می گوید: در آن زمان تنها سه بازیکن خارجی در تیم حضور داشت که یکی از آنها من بودم. دو بازیکن دیگر کومان و دیگری لادروپ بودند. عادت کردن به مکتب بارسلونا و فرهنگ اسپانیا کار دشواری نبود. همه ما یک هدف داشتیم. اینکه در فینال باید پیروز و قهرمان شویم.

استویچکوف خاطرات جالبی از روز قبل از فینال نقل می کند و می گوید: روز قبل از بازی فینال به رونالد کومان گفتم که بیا ضربه‌ی ایستگاهی تمرین کنیم. من به توپ ضربه می زدم، ‌باکرو توپ را نگه می داشت و کومان ضربه می زد. البته این تمرین را بدون دیوار دفاعی انجام می‌دادیم. بعد از این تمرین کومان اصرار زیادی داشت که بازیکنان تا جایی که امکان دارد در هتل نمانند. به زمین گلف در نزدیکی هتل رفتیم و تا می‌توانستیم در هتل بازی کردیم.