جام جم آنلاین: باور کنید وقتی اسم فوتبال می‌آید خیلی از مردم به انزجار می‌رسند. آنها فوتبالیست‌هایی را به یاد می‌آورند که پول پارو می‌کنند و بعضا افاده می‌فروشند. مردم ناخودآگاه زد و بندها و دلال بازی‌ها را به یاد می‌آورند و رسانه‌هایی که تا بوی هدیه‌ای از مراسم، حوزه و محفلی خبری به مشامشان نرسد هیچ اهمیتی به آن نمی‌دهند.

آنها میلیاردها تومان پول بیت‌المال را می‌بینند که درجیب تعدادی فوتبالیست می‌رود بدون آن‌که خروجی به درد بخوری از آن بیرون بیاید و عایدی با ارزشی از آن نصیب جامعه پردردمان شود. آنها مدیرانی را می‌بینند که اغلب بجای تخصص، شایستگی و دلسوزی، فقط به دنبال کسب شهرت، دوربین‌های تلویزیونی، میکروفن‌های رادیویی و تیتر و عکس‌های مطبوعات و خبرگزاری‌ها هستند یا به‌جای هر پاسخ مناسب و مسئولانه‌ای، خنده تحویل مردم می‌دهند.

این تمام ماجرا نیست

ولی این تنها یک سوی ماجراست چون در همین فوتبال آلوده هم هنوز، خیلی ارزش‌ها زنده است و هنوز آدم‌هایی حضور دارند که قلبشان واقعا برای ورزش و مردم می‌تپد. آنها‌ که هر جایی نیاز به حضورشان باشد بی‌محابا و با جان‌و‌دل حاضر می‌شوند؛ آنها‌ که در جنگ تحمیلی به موازات حضور در تیم ملی ‌یا عرصه‌های سطح اول فوتبال باشگاهی، به عنوان یک رزمنده در جبهه هم حضور می‌یافتند و تیر‌و‌ترکش و گازهای سمی را از آن دوران در بدن خود به یادگار دارند تا نگهبان جان، مال و حیثیت هموطنان خود باشند . بعد از آن هم هر جایی نیاز به حضورشان بوده جان و اعتبار خود را در طبق اخلاص گذاشته‌اند.

واقعه دردناک زلزله اخیر آذربایجان هم یکی دیگر از همان عرصه‌های امتحان آمیزی بود که روی ورزش و فوتبال مملکت را سپید کرد، جایی که خیلی از اهالی فوتبال، پیشگام همیاری، همدردی و همدلی با هموطنان مصیبت‌زده و دردمند خود شدند تا نمره‌ای با ارزش از این آزمون دشوار به دست آورند.

وقتی چهره‌های ورزشی سرشناس و با کسوتی مثل علی دایی، کریم باقری، حسن رنگرز، بهنام محمودی، رحمان رضایی، مهدی مناجاتی، محمد پنجعلی، مجید جلالی، بهداد سلیمی، احسان حدادی و.... سراسیمه راهی روستاهای آسیب‌دیده تابعه شهرهای اهر، هریس و ورزقان شدند با خود روح همدلی و همیاری تمام هموطنان نوعدوست را به آذربایجان بردند تا مرهمی بر دردها و زخم‌های آنان بگذارند، همان مردمی که به یکباره خانه و کاشانه و دام و سرمایه خود را زیر خروارها آوار یافته بودند و از همه آنها دشوارتر، درد جبران نشدنی از دست رفتن عزیزانی بود که زیر آوار، جان خود را از دست داده بودند و در کنار آن مجروحانی که همراه با درد وضایعه جسمانی خود مصیبت از دست رفتن بستگان و هستی و نیستی خود را نیز تحمل می‌کنند.

مدرسه‌سازی برای زلزله‌زدگان

وقتی پا به شهرهای زلزله‌زده می‌گذارید خبر چندانی از تخریب و قربانی نمی‌یابید آنجا بیمارستان‌هایی مملو از مصدومان زلزله حاضرند، آنقدر که حتی نمی‌توانستند مجروحان با سطح مصدومیت پایین‌تر را بپذیرند و البته در خارج از بیمارستان، چادرهای فراوانی ‌در سطح شهر دیده می‌شد که مردم هراسان از صدها پس‌لرزه را در خود جای داده بود. تعدادی هم برای طرح مشکلات و دریافت ملزومات خود به مراکزی مثل فرمانداری مراجعه کرده بودند ولی در خارج این سه شهر، حدود 100 تا 150 روستای زلزله‌زده وجود دار‌د که هر یک شاید بین 20 تا صددرصد آسیب دیده‌اند. ‌یکی از این روستاهای کاملا آسیب دیده روستای گوره‌ درک در نزدیکی اهر است که چند روز پیش، پذیرای هیاتی از اهالی فوتبال در خود بود.

هیاتی که بمنظور حمایت و همدردی با زلزله‌زدگان راهی آذربایجان شده بود. تنها ساختمان‌های به جا مانده در این روستا یک مسجد و یک مدرسه تازه‌ساز بود. در واقع، بافت ضعیف ساختمان‌های روستایی، موجب ایجاد چنین تخریب وسیعی در این روستای 200 نفره ییلاقی شده بود.

نکته: در همین فوتبال آلوده هم هنوزخیلی ارزش‌ها زنده است و هنوز آدم‌هایی حضور دارند که قلبشان واقعا برای ورزش و مردم می‌تپد؛ آنها‌ که هر جایی نیاز به حضورشان باشد بی‌محابا و با جان و دل حاضر می‌شوند

کنگانی مدیر عامل پیشین باشگاه شاهین بوشهر که یکی از اعضای هیات اعزامی بود با توجه به پیشینه مسئولیتش در سازمان نوسازی مدارس با اشاره به باقی ماندن ساختمان مدرسه در آن روستای تخریب شده می‌گفت: این مدرسه ماحصل طرحی به نام مقاوم‌سازی مدارس است که اینجا اهمیت حیاتی خود در حفظ جان فرزندان آینده‌ساز ایران را به ما نشان داده است.

کنگانی که همان روزها خود داغدار از‌دست‌دادن برادرش بود با تهیه تعدادی پتو به یاری زلزله‌زدگان آمده بود، پتو‌هایی که در شب‌های سرد آن روستا، کاملا به‌کار اهالی می‌آمد. این مدیر فوتبالی به همراه مجید جلالی مربی نام آشنای فوتبال که سال‌های طولانی در مدارس تدریس کرده است پیش از ورود به مناطق آسیب‌دیده، ساخت یک مدرسه توسط خود و دیگر اهالی فوتبال را هدیه مناسبی به زلزله‌زدگان می‌دانستند در حالی که با مشاهده عمق مشکلات، راهکارهای مناسب‌تری را برای کمک ضروری یافتند.

اشک‌های پیر فوتبال

آنقدر درد هموطنان جانکاه و آزاردهنده بود که مهدی مناجاتی سرمربی و سرپرست پیشین تیم ملی با مشاهده آن به گریه افتاد و در این هنگام یکی از داغداران زلزله او را در آغوش گرفت و به سرهنگ پیر فوتبال دلداری داد. چند متر آن طرف‌تر حمید رضا صدر، ژورنالیست فوتبالی با نوجوانان روستایی عکس یادگاری می‌گرفت ضمن این‌که دیگر از دست‌های همیشه در حال تحرک صدر خبری نبود و پس از گرفتن هر عکسی، سرش را به زیر می‌افکند و افسوس می‌خورد. کمی آن‌سوتر عزیز الله محمدی، رئیس اتحادیه فوتبال در کنار شاه‌حسینی مسئول پیشین کمیته انضباطی فدراسیون، از نزدیک جهیزیه دختر جوانی را در زیر آوار تماشا می‌کرد که در جریان زلزله جان باخته بود. پدر آن دختر علاوه بر فرزند، همسر خود را نیز از دست داده بود و با لباسی یکدست مشکی و کلاه لبه‌دار کشاورزی مرتبا از این سو به آن سو قدم می‌زد. نزد آن پدر رفتم تا به او دلداری دهم او فارسی مرا بخوبی درک می‌کرد و آرام شد ولی من زبان آذری او را نمی‌فهمیدم بنابر این یکی از اهالی روستا برای ترجمه نزدم آمد و پس از آنکه اسمم را صدا کرد به نقل از آن پدر گفت من بیشتر نگران زخمی‌هایی هستم که جسم و روحشان آسیب دیده است و الان با تنی مجروح در چادرهایی فاقد هرگونه امکانات سکنی گرفته‌اند.

مسئولان فدراسیون باید پیشقدم باشند

رحمان رضایی لژیونر سال‌های طولانی فوتبال ایران در سری آ ایتالیا کمی آن طرف‌تر به اتفاق یکی از اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال در حال صحبت با تعدادی از زلزله‌زده‌ها بود. رحمان از بافت ضعیف ساختمان‌ها که منجر به بروز چنین ضایعه تلخی شده است گلایه‌مند بود و عضو هیات رئیسه از عملکرد ضعیف فدراسیون و مسئولان عالی‌رتبه‌تر آن در برخورد با چنین واقعه‌ای. او می‌گفت رئیس و نایب‌رئیس باید خیلی قوی تر در این مورد ورود می‌کردند و رویکرد اجتماعی را باید به عنوان یکی از مسئولیت‌های الزامی خود جدی‌تر بگیرند که در این صورت حتی تعامل و برخورد نهادهای فرادستی مثل ای اف سی و فیفا نیز با ما بهتر خواهد شد.

این صحبت‌ها داغ دل محمد پنجعلی کاپیتان پیشین پرسپولیس، تیم ملی و منتخب آسیا را تازه‌تر کرد تا مثل همیشه دست به انتقاد بگشاید و از نبود مکانیسمی برای حضور پررنگ اهالی شایسته فوتبال در این ورزش بنالد.

وظیفه‌ای برای همیشه

به هر حال کاروان اهالی فوتبال در حمایت و همدلی با زلزله‌زدگان با قصد تداوم و ساماندهی این کمک‌ها به تهران برگشت تا برای ادامه این حرکت راهکارهای خودجوش تازه‌ای را مورد توجه قرار دهند. هرچند‌ حوادثی چون زلزله خبر نمی‌کند و کشورمان نیز در کانون زلزله قرار دارد، اما همواره انسان‌هایی وجود دارند که در انتظار یاری همنوعان خود به سر می‌برند و اهالی ورزش و فوتبال نیز که به آیین جوانمردی نزدیک‌ترند به عنوان پیشقراولان حرکات انسان‌دوستانه همیشه باید در این امور پیشرو و الگو باشند.

مجید عباسقلی / گروه ورزش