تحقیقی روی بیش از ۵۸۰ هزار کانادایی در سه استان با استفاده از یک برنامه گام شمار نشان داد که حتی زمانی که پاداش ها پس از یک سال حذف شد، بیشتر شرکت کنندگان به طور تقریبی به همان اندازه به راه رفتن ادامه دادند.

استفاده از این برنامه به افراد کمک کرد تا به طور متوسط حدود ۹۰۰ گام به آمار روزانه خود اضافه کنند (دو برابر برای کسانی که در ابتدا از نظر فیزیکی غیر فعال بودند). وقتی مشوق ها، ۰.۰۴ دلار در روز به شکل پاداش برای کارت های بنزین، بلیط سینما و سایر امتیازات، از بین رفت، تعداد گام ها حدود ۲۰۰ گام کاهش یافت، چیزی که محققان دانشگاه آن را از نظر بالینی مهم نمی دانند.

شان اسپیلزبری، محقق اصلی این تحقیق گفت: در حالت ایده آل، شما می خواهید مردم به صورت رایگان بیرون بروند و ورزش کنند اما بدیهی است که با توجه به میزان بالای چاقی و عدم تحرک بدنی، اینطور نمی شود. این واقعیت که می توان برای شروع ورزش مشوق های پولی ارائه کرد و به طور دائم از آنها استفاده نکرد، نشانه بسیار دلگرم کننده ای است.

وی در مورد عادات ورزشی شرکت کنندگان در تحقیق افزود: برای اینکه یک توپ غلت بخورد، باید آن را لگد بزنید. هنگامی که توپ می چرخد، حرکت می تواند بر آن تاثیر بگذارد.

اسپیلزبری مدرک کارشناسی ارشد خود را زیر نظر استاد حرکت شناسی مارک میچل که در زمینه علوم رفتاری و سلامت دیجیتال، ازجمله تحقیقات قبلی در مورد نقش انگیزه های مالی بر فعالیت بدنی، مطالعه می کند، به پایان رساند.

شرکت کنندگانی که از یک برنامه منحل شده در انتاریو استفاده می کردند، برای پیاده روی خود طی یک سال، مشوق هایی دریافت می کردند، پاداش هایی که به افزایش تعداد گام ها به طور متوسط ۹۰۰ گام کمک می کرد (یا دو برابر برای کسانی که پیش از این غیرفعال بودند) سپس، بودجه دولتی حذف شد و پاداش ها نیز به همراه آن ناپدید شدند.

تحقیق دانشگاه وسترن نه تنها ساکنان انتاریو که از برنامه گام شمار استفاده می کردند، بلکه کاربرانی را در بریتیش کلمبیا، نیوفاندلند و لابرادور مورد بررسی قرار داد، جایی که مشوق ها برای فعالیت طی دوره تحقیق باقی ماند و گروه های شبه کنترل را ارائه کرد.

اسپیلزبری و میچل، همراه با دیگر محققان همکار، دریافتند که پس از ناپدید شدن پاداش ها تا حد زیادی بین ساکنان انتاریو که از این برنامه استفاده می کردند، کاهش اندکی، به طور متوسط حدود ۲۰۰  گام وجود داشت. این کاهش گام از نظر بالینی معنی دار نبود.

بیشترین افت در میان افرادی رخ داد که بیشتر با این برنامه درگیر بودند و حدود ۳۳۰ گام کمتر راه رفتند. کسانی که در زمان وجود مشوق ها غیرفعال بودند، غیرفعال ماندند یا پس از ناپدید شدن پاداش ها افزایش جزئی در آنان مشاهده شد.

به گفته محققان، میانگین کاهش گام ها برای سلامت کلی فرد «متوسط» یا به طور تقریبی ناچیز بود. میچل گفت: ما شاهد کاهش معنی دار غیر بالینی هستیم. این نتایج پس از تشویق برای گروهی که داده های مرحله را تجزیه و تحلیل می کرد، هیجان انگیز بود.

اسپیلزبری افزود: کاهش ۱۰۰ تا ۳۰۰ گام در روز امیدوارکننده است زیرا این نارضایتی در مورد تشویق فعالیت بدنی است.

بر اساس جدیدترین یافته ها، وقتی مشوق هایی مانند بنزین، فیلم ها و سایر مزایای وفاداری (به برنامه ورزشی) را حذف می کنید، تغییرات بسیار کمی وجود دارد.

میچل خاطرنشان کرد: دولت ها در کانادا و خارج از این کشور، شرکت ها و برنامه های سلامت به این رویکرد علاقه مند شده اند (تشویق به فعالیت بدنی). نقطه ضعف همیشه این بوده  که خیلی پرهزینه است اما با یک نمونه بزرگ، می توانیم یک برنامه کارآمد را مقرون به صرفه تر و حتی پایدارتر کنیم.

اسپیلزبری که پنج بار در هفته می دود و عاشق شناست، در ابتدا در این مورد تردید داشت. وی ابراز کرد: هرگز فکر نمی کردم کسی برای پول ورزش کند اما  از تحقیق در مورد کسانی که این کار را انجام می دادند، حتی با وجود چالش های تکمیل کارش در میان همه گیری کووید-۱۹، لذت می برد. کار قبلی میچل در مورد مشوق های ورزشی بود که باعث شد اسپیلزبری برای کارشناسی ارشد خود در رشته حرکت شناسی به دانشگاه وسترن درخواست دهد.

میچل اضافه کرد: من عاشق روان شناسی هستم. اشتیاق من به روان شناسی با علاقه ای که به ورزش دارم متفاوت است، به نوعی توضیح می دهد که چرا این کار را انجام می دهم، بنابراین من دوست دارم تلاش کنم و بفهمم چرا دیگران نیز این کار را انجام می دهند.

یافته های این تحقیق در JAMA Network Open منتشر شده است.

منابع

medicalxpress.com

lifetechnology.com

انتهای پیام