شروع دوباره دوومیدانی
المپیک 2008 پکن به بدترین خاطره زندگی احسان حدادی تبدیل شد. او در فرصت اول دیسک را 61.06 متر پرتاب کرد، در فرصت دوم آن را به تور کوبید و در فرصت سوم هم فقط توانست 26 سانتی‌متر رکوردش را افزایش دهد.
احسان با این سه پرتاب فینالیست نشد، اما آنچه اشک‌های او را سرازیر کرد، نه شکست در صحنه رقابت که آسیب‌دیدگی‌اش از ناحیه کتف بود؛ آنچه دلیل اصلی این ناکامی بود این که پزشکان به حدادی مشاوره غلط داده بودند تا چهار سال زحمت این دونده پرتابی در یک چشم بهم زدن از بین برود.
به فاصله چهار سال از آن اتفاق تلخ، این بار المپیک بهترین لحظه عمر احسان حدادی را در خود داشت. فریادهای او و نوع ابراز خوشحالی‌اش در مقابل دوربین‌های تلویزیونی، هرچند این بار هم برای بسیاری از بیننده‌ها قابل درک نبود، اما نشان‌دهنده سال‌ها مرارتی بود که در راه اولین کسب مدال تاریخ دوومیدانی ایران در المپیک، بر این ورزشکار شایسته کشورمان گذشت.
احسان با حدنصاب 68.18 متر، فقط 9 سانتی‌متر کمتر از قهرمان المپیک 2012 پرتاب کرد و با کسب نقره خوشرنگ، یکی از باارزش‌ترین مدال‌های تاریخ ورزش ایران را به دست آورد.
با مجید کیهانی، کارشناس دوومیدانی کشور در مورد این موفقیت بزرگ همصحبت شدیم و قبل از هر چیز از او خواستیم در مورد اهمیت مدالی که احسان حدادی به دست آورد، بگوید: دوومیدانی از معدود رشته‌هایی است که همه کشورهای عضو فدراسیون جهانی با حداقل یک نماینده در آن شرکت می‌کنند و بیش از 2000 ورزشکار از مجموع 10 هزار ورزشکاری که در رقابت‌های المپیک 2012 لندن شرکت می‌کنند، دونده هستند. طبیعی است که در این شرایط کسب مدال در المپیک کار آسانی نباشد.
احسان حدادی نخستین بار سال 2004 و در مسابقه‌های قهرمانی جوانان جهان صاحب مدال طلا شد. او از آن سال تا به امروز جز دو سال که آسیب‌دیدگی داشت در همه رقابت‌های جهانی و آسیایی شرکت کرد، اما هشت سال از نخستین مدال جهانی‌اش گذشت تا توانست دوباره در المپیک صاحب مدال شود.
به طور قطع پروسه کسب مدال در رقابت‌های دوومیدانی المپیک سخت و زمانبر است و بیشتر قهرمانان با برنامه‌ریزی‌های سه یا چهار ساله در این رقابت‌ها شرکت می‌کنند.
کیهانی برای اثبات این ادعا، دونده پرتاب چکش ژاپنی‌ها را مثال می‌زند که بعد از هر دوره از رقابت‌های المپیک برای المپیک بعدی برنامه‌ریزی می‌کند و کمتر در مسابقه‌های قاره‌ای شرکت می‌کند.
موجی مورافوشی که در المپیک 2004 آتن صاحب مدال طلا شده بود با همین برنامه‌ریزی‌ها در المپیک 2012 لندن و در 37 سالگی، صاحب مدال برنز شد.
البته برای تداوم موفقیت بزرگی که حدادی به دست آورد، جز داشتن برنامه مدون، نیازمند شناسایی استعدادهای دوومیدانی در سطحی گسترده‌تر از آنچه پیش از این شاهدش بودیم، هستیم.
اما رابطه مدال باارزشی که احسان حدادی به دست آورد با افزایش اقبال و توجه عمومی مردم به رشته دوومیدانی چیست؟ آیا موفقیت حدادی می‌تواند جوانان بیشتری را به رشته دوومیدانی جذب کند؟ کیهانی می‌گوید: به شخصه اعتقاد دارم یکی از راه‌های توسعه و تعمیم یک رشته ورزشی در سطح جامعه، اسطوره‌سازی در آن رشته است. موفقیت احسان حدادی هم مثل قهرمانی بهداد سلیمی بازتاب گسترده‌ای در چند روز گذشته داشته و حالا احسان هم به یکی از الگوهای ورزشی جوانان ما تبدیل شده است. این می‌تواند نقطه آغازی برای یک شروع دوباره در دوومیدانی باشد.
در این میان سوال مهمی که همیشه مطرح بوده، این است که دوومیدانی‌کاران ایرانی بیشتر در کدام مواد مستعد کسب مدال هستند؟ کیهانی می‌گوید: این سوال از زمانی که علی کفاشیان رئیس فدراسیون دوومیدانی بود، همواره مطرح بود. عده‌ای می‌گفتند ما در دوهای نیمه‌استقامت وضعیت بهتری داریم و عده‌ای دیگر هم معتقد بودند در پرتاب‌ها باید سرمایه‌گذاری کنیم.
طبیعتا مدال نقره احسان حدادی در المپیک 2012 لندن می‌گوید نقطه عطف دوومیدانی ما در پرتاب‌هاست، اما ترکیب تیم اعزامی ایران به همین المپیک، واقعیت دیگری را در خود دارد. ما در دوهای 100 متر، 110 متر با مانع، 800 متر، پرش طول و پرتاب دیسک، چکش و وزنه نماینده داشتیم. پس در رشته‌های سرعتی، نیمه‌استقامتی، پرشی و پرتابی جا برای پیشرفت داریم. مطمئن باشید با تداوم این مسیر در بازی‌های آسیایی اینچئون 2014 در همه این مواد صاحب مدال می‌شویم و بعد هم می‌توانیم در المپیک بعدی شانس‌های بیشتری برای کسب مدال یا حضور در فینال‌ها داشته باشیم. ما می‌توانیم از کمیت به کیفیت برسیم.
سوال آخر هم درباره احسان حدادی است، این که چهره افتخار آفرین دوومیدانی ایران در المپیک 2012 لندن، در صورت مهیا بودن همه شرایط تا کدام المپیک می‌تواند برای ورزش ایران مدال‌آوری کند؟ آیا احسان می‌تواند روزی به رکورد دست‌نیافتنی هادی ساعی که دو طلا و یک برنز المپیک را در کارنامه دارد، دست پیدا کند؟
پاسخ کیهانی به این سوال مثبت است: بهتر است قبل از هر چیز ویرجیلیوس الکنا را مثال بزنم. این پرتابگر لیتوانیایی که در دو المپیک سیدنی 2000 و آتن 2004 قهرمان شد و در المپیک 2008 پکن نیز صاحب مدال برنز شد، در المپیک 2012 لندن، در حالی روی سکوی چهارم ایستاد که 40 ساله است.
گرد کانتر استونیایی هم که در همین المپیک لندن بعد از احسان حدادی روی سکوی سوم ایستاد و مدال برنز گرفت، 37 سال دارد. اینها به ما می‌گوید حدادی 27 ساله در صورت فراهم بودن همه شرایط، حداقل دو و حداکثر سه المپیک دیگر می‌تواند برای ورزش ایران افتخارآفرینی کند.
رضا پورعالی - گروه ورزش
