خسرو ابراهیم در گفت وگو با ایسنا در مورد ارتباط علم تمرین با ورزش قهرمانی ایران اظهار کرد: اگر بخواهیم شرایط کنونی کشور را با دنیا مقایسه کنیم نسبت به گذشته خیلی پیشرفت کرده ایم. به هر حال خیلی علمی تر برخورد می کنیم اما هنوز فاصله و اختلاف زیادی با کشورهای پیشرفته و صاحب نام دنیا مثل آلمان، کانادا، آمریکا و روسیه داریم.
این پیشکسوت والیبال بیان کرد: مساله ما فقط توجه به علم تمرین نیست بلکه این مساله نیازمند تجهیزات و بودجه است. وقتی امکاناتی برای رشته هایی همچون ژیمناستیک و دوچرخه سواری نداریم با علم تمرین نمی توانیم کاری را پیش ببریم.
وی در ادامه گفت: علم تمرین ابزار و امکانات می طلبد و به همراه برنامه ریزی خوب، مدون و بلندمدت می توانیم به نتیجه خوبی دست پیدا کنیم اما خب ما فقط به دنبال نتیجه گرفتن و برد هستیم و مابقی را کنار می گذاریم.
این استاد فیزیولوژی ورزشی علت پیشرفت ورزش کشورهای دنیا را اینگونه بیان کرد که آنها برنامه بسیار پیشرفته و کامل در مدارس و دانشگاهها اجرا می کنند در حالی که نوجوان و جوان ما در طی ۱۲ سال تحصیلی بهره چندانی از ورزش نمی برد. تمام ورزشکاران دنیا محصول آموزش و پرورش و دانشگاهها هستند و ما این را در ایران نداریم.
وی ادامه داد: مدارس می توانند کار سازندگی و استعدادیابی انجام دهند و فرد وقتی وارد دانشگاه می شود ورزش را از طریق تمرینات پیشرفته و منظم تر کامل کند آن وقت است که ما دارای ورزشکاران خوب با پشتوانه قوی هستیم.
این استاد دانشگاه تربیت بدنی علوم ورزشی گفت: آنچه که مسلم است ما بیشتر اسیر برخی از رشته های انفرادی همچون کشتی و ورزش های رزمی هستیم و توجه خاصی نسبت به آنها داریم چون موفقیت در آنها راحت تر است و مسئولان هم به دنبال موفقیت زودرس هستند.
وی گفت: می توان به الگوهای تمرینی دسترسی پیدا کرد ولی یکی از نقص های عمده ما در علم تمرین برنامه ریزی بلند مدت، مدون، نظم وانضباط است و همچنین مسئولانی که ورزش ایران را هدایت می کنند.
این پیشکسوت والیبال اضافه کرد: وقتی امکانات و بودجه در اختیار داشته باشید، در حالی که برنامه ریزی بلند مدت، مدیریت و انضباط درستی نداشته باشید، نهایتا تمام سرمایه نابود می شود. اگر چه در کشتی و تکواندو قهرمان جهان می شویم ولی اینها پاسخگوی ورزش ایران نیست.
وی با اشاره به عدم موفقیت ایران در رشته های مادر گفت: در ورزش ایران توجه خاصی به ورزش های مادر و برخی رشته های دیگر که اثرگذار هستند، نمی شود و از هیچ جایگاهی برخوردار نیستند. رشته های دوومیدانی، ژیمناستیک، شنا در دنیا خیلی مطرح تر هستند می بینیم که چقدر در این زمینه با دنیا فاصله داریم.
ابراهیم اشاره ای به رشته های انفرادی کرد و گفت: کشتی و وزنه برداری و رزمی که از رشته های انفرادی محسوب می شوند در بخش نوجوانان و جوانان فوق العاده موفق هستیم و تاکیدمان بیشتر روی برد است. وقتی به مراحل بالاتر می رسیم می بینیم که چندان موفق عمل نکرده ایم بخشی از این مساله بر می گردد به تمرین وعلم تمرین، این در حالی است که دسترسی به علم تمرین دشوار نیست.
وی گفت: امکانات و بودجه ای برای مدارس در نظر نگرفته ایم. باید به ورزش مدارس توجه و رسیدگی شود. اگر بخواهیم مدارس و دانشگاه های مان را با کشورهای پیشرفته دنیا مقایسه کنیم از نمره ۲۰ نمی توان نمره ۹ را هم به آن داد. در حال حاضر شاهد هستیم که در طی چهار سال تحصیلی در دانشگاه ورزش به صورت سطحی بسیار ناقص و پایین اجرا می شود و در حد تهیه و ارائه گزارشی به مسئولان است. به طور کلی ما تنوع ورزش نداریم و به دنبال آن هم نیستیم.
این استاد فیزیولوژی ورزشی گفت: ما پرورش ورزشکاران را به فدراسیون ها سپرده ایم و آنها نگران مدارس و دانشگاه نیستند. فدراسیون ها بیشتر نوجوانان و جوانان را با تمرینات به مرحله قهرمانی می رسانند ولی در شرایط بالاتر در المپیک و جهانی حرف چندانی برای گفتن نداریم. البته در برخی از رشته های انفرادی مثل کشتی (آزاد و فرنگی)، تکواندو و کاراته در سطح جهان در بخش بزرگسالان حرف برای گفتن داریم.
وی اظهار کرد: ایران در دو، سه رشته مطرح است. ما به دنبال رشته هایی که پرمدال و مادر نامیده می شوند و در رشته های دیگر فوق العاده مهم هستند، نیستیم. در مورد آن صحبتی نمی کنیم. ورزش همگانی که بیس و پایه تمام ورزش ها است و به صورت رایگان می توان ارائه کرد تا استعدادهای خوبی را شناسایی کرد، نداریم.
خسرو ابراهیم در پایان گفت: در والیبال دنیا بخش نوجوانان و جوانان حرف برای گفتن داریم، ولی در آخرین رده بندی تیم های ملی که از سوی فدراسیون جهانی والیبال اعلام شد ما جایگاه سیزدهم را به خود اختصاص دادیم. این در حالی است که کشورهای دیگر برای رسیدن به المپیک روی برد زیاد تاکید ندارند بیشتر به رشد بازیکنان توجه دارند.
انتهای پیام
